Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Blaðsíða 3
Sum dýr bera sannarlega nafn meS renfu. Svo er til dæmis
um mauraætuna. Flestar tegundir þessa dýraflokks iifa
svo að segja eingöngu á maurum og termítum.
Indverska mauraætan tætir sundur hörSustu maura-
þúfur með löngum og beittum kióm sínum. Tuttugu
sentimetra langri tungu rennir hún niður í ganga
mauraþúfunnar.
*mm
Mauraæta getur ekki tuggið mat
sinn. En innan í maganum eru harð-
ir, sagtenntir þófar, sem mala maur-
ana. Sandur, sem dýrið gleypir, auð-
veldar því aðeins meltinguna.
Sæti mauraæta árás, vefur hún sig
saman. Hún iíkist þá hnykli, og stór-
gert hreistrið, sem þekur allan
skrokkinn, er hin haidbezta vörn
gegn* öllum nema mönnum og tígr-
isdýrum.
Margar mauraætur eru fimar að
kiifra i trjám. Sumar þeirra no-ta
halann til að hanga á. Neðan á þeim,
er nakinn biettur, og þess vegna get-
ur þær þreifað fyrir sér með hon-
um.
Halinn er mauraætu oftar gagnleg.
ur. ráðist hundur á hana, bíður hún
kannski, þar tll hann er kominn að
henni. Þá slær hún hann með hal-
anum. Það getur verjð harla óþægi-
legt högg. Vesalings hundurinn rek-
ur upp vein og flýr.
A hreistrinu eru hvassar brúnir, og
þær koma mauraætunni að gagni,
þegar hún hefst við í trjám. Hún
getur hangið tímunum saman
utan í trjábol og spennt skrokkinn
út í loftið. Þanníg líkist hún mest
brotinni trjágrein.
Þetta hreistur kemur sér líka vei
fyrir ungviðið. Því veitist auðvelt
að skorða sig á baki móðurinnar.
Séu óvinir á ferli, vefur hún sig á
svipstundu utan um afkvæmi sitt
og ver það þannig öllum hættum i
faðmi sér.
IfUINN
SUNNUDAGSBLAÐ
1011