Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Side 15

anum var gömul Scandiavél með
teinaskiptingu, og höfðum við ver-
ið að bakka, þegar bólfærið lenti
í skrúfunni. Við gátum þvi ekki
ferðazt nema aftur á bak. Bökk-
uðum við nú í hlé undir Viðvíkur-
björgin, ogtókst þá Bergi og hin-
um hásetanum, sem heitir Gunn-
laugur Sigurjónsson, að skera
draslið úr skrúfunni. Á meðan
sauð ég glænýjan fisk, með slori
og öllu saman, í austursskjólunni,
og var tekið til matar þegar að
loknum skurði.
En þegar lagt skyldi af stað,
kom í ljós, að hringur einn mik-
ill í skiptibúnaði var brotinn. Berg-
ur var ekki lengi að sjá ráð við
því. Hann tók spýtukubb og stíf-
aði mekanismann af, svo að nú
gátum við farið ferða okkar, þann-
ig að stafn horfði fram.
Allt þetta hafði tekið svo sem
tvær til þrjár klukkustundir, og
nú var kominn strekkingsvindur á
móti. Þegar við höfðum þannig
keyrt dulitla stund, og allt virtist
í bezta lagi, kvað formaður upp úr
með það, að nú færi hann fram
í lúkar að leggja sig, þar sem við
strákarnir ættum landstímið.
— Og þetta hefur allt gengið
vel?
— Ég er nú hræddur um það.
Samkvæmt skipun formannsins
fylgdumst við með pvi, hvort sjó-
vettlingurinn góði þornaði óhæfi-
lega fljótt, því að vettlingurinn
var mælitæki sem sýndi, hvort úr-
bræðslan í höfuðlegunni væri
hættuleg, og áttum við að vekja
formann, ef svo reyndist.
Þegar komið var inn með Tanga-
sporði, var hann orðinn hvass á
suðvestan, beint á móti, með
krappri vindkviku. Steypti nú bát
urinn stömpum og gaf svo mikið
á, að ég hafði varla undan að
dæla. Og í því ég ætlaði að fara
að ræsa formann, stakk hann
höfði upp úr lúkarnum, gáði til
miða og sagði: „Þetta gengur nú
bara bæril'ega‘‘. Rétt í þessu sjáum
við, hvar Ásmundur Jakobsson
kemur út fjörðinn á Auðbjörgu
sinni og fer mikinn. Hann var þá
að leggja upp í dauðaleit að okk-
ur. En enga aðstoð þurftum við og
vorum komnir í höfn fyrir mið-
nætti.
\
Það er af skiptihringnum að
segja, að mor.guninn eftir hjálp-
aði ég Bergi að losa hann, og fór-
um við svo með hann á kaupfé-
lagsverkstæðið. Svo vel hittist á,
að þar var einmitt staddur yfirvél-
fræðingur Fiskifélags íslands, og
átti nú að fá hjá honum góð ráð
um viðgerð. Fræðingurinn kvað
upp úr með það, að þar sem hring-
ur þessi væri úr potti, þýddi ekki
að reyna að brasa hann saman. Slík
ur hringur myndi nú ófáanlegur,
hvar sem leitað væri, og yrði því
að senda hann til Akureyrar og
láta steypa annan eftir honum
Bergur var brjóstvitsmaður og
tók hæfilegt mark á ráðleggingum
fræðingsins. Hann fékk sér nú rör-
bút, sagaði hann að.endilöngu og
gerði úr plötu. Boraði hann síðan
göt, eftir því sem við átti, og
spengdi skiptihringinn.
Næsta morgun fór Fálkinn i róð-
ur eins og vanalega, og þau sum-
ur, sem Bergur hafði þessa vél i
honum eftir þetta, þurfti aldrei að
gera við skiptibúnaðinn.
— Þú hefur væntanlega ekki
verið neitt hræddur þarna í róðr-
inum, fyrst þú minnist þessara
daga sem skemmtilegustu stund-
anna í lífi þínu?
— Nei, biddu fyrir þér. Enda
er rósemi Bergs slík, að það væri
undarlega innréttaður maður, sem
léti sér bregða við smámuni, þeg-
ar hann er nærstaddur. Seinna
reri ég með honum einum, og það
segi ég alveg satt, að engum manni
myndi ég betur trúa fyrir lífi mínu
á sjó.
— En hvað um Færeyingana,
sem þú minntist á áðan?
— Ja, Færeyingar. Já, þeir eru
bezta fólk, sem guð hefur skapað.
Færeyingar reru frá Borgarfirði,
þegar ég man fyrst til. Siðan
kynntist ég þeim á stríðsárunum.
Það hefðu ekki allir farið í föt-
in þeirra, þegar þeir voru að flvrtja
fiskinn til Englands á gömlu skút-
unum vélvana. Þeir áttu sér sömu
höfuðdyggð og Bergur vinur minn,
rólyndið og æðruleysið. í sumar
var ég vikutíma í Klakksvík og
kynn‘ist færeyskri gestrisni, og þá
komst ég að raun um, að það er
mikill misskilningur, þegar ís-
lendingar halda, að þeir séu gest-
risnasta þjóð í heimi. — Og ein-
hvern tíma sagði Gylfi: „Misskiln-
ingur er verri en enginn skilning-
ur“.
— Ég sé hér i bókaskáp þínum
mikið af ferðasögum.
— Já. ég hef safnað dálitlu af
Geitfell og Svartfell. Nær: Klðubjörg og höfnin. Ljósmýnd: Þorsteinn Jósepsson.
rlniNN
SUN NUD AGSBLAÐ
1023