Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Page 14

liggur á, nóg verður blessuð blíðan
í nótt“.
Eftir hæfilega dvöl á Brimnesi
héidu þeir svo róandi áfram norð-
ur til Njarðvíkur, en á milli þess-
ara staða eru sennilega um tutt-
ugu og fimm sjómílur. Sagði Þor-
kell, að þeir hefðu verið taldir
seigir ræðarar, en í þetta skipti
gekk þeim svo seint, að þeir undr-
ust stórum, og voru þó alltaf að
hvetja hvern annan. „Á norðurfall
inu miðaði nokkuð, en á suðurfail-
inu gekk bara ekkert“, sagði Þor-
kell.
Ég held, að niðurlag sögunnar
hafi verið orðrétt svona:
.„Þegar við komum í Njarðvíkur-
sand og höfðum brýnt bátnum
svona hálfa lengd sína, stóð allt
fast. Þá óð Steinn, langafi þinn, aft-
ur með bátnum og sagði: „Ekki er
nú von, að vel hafi gengið. piltar,
hann nafni minn er á eftir“. Þá
sagðist Þorkell hafa sagt: „Helvít-
is asni varstu að skera ekki á og
halda kjafti“. En ástæðan til þess-
ara orðaskipta var sú, að þegar
Njarðvíkingar komu í Brimnes,
lögðu þeir stjóra aftur af bátnum.
Dvölin varð það löng, að komið
var, að háflæði, er þeir fóru. Hafði
þá stjórinn verið laus úr botni, og
þeir svo góðglaðir, að enginn tók
eftir þessu fyrr en á Ieíðarenda“.
— En hvað um æviferil þinn?
— Fyrsta embætti mitt var að
vera búðarloka í kaupfélaginu hjá
föður mínum. Á Eiðaskóla fór ég
svo fimmtán ára gamall. Ég var
þar yngstur nemenda, því að skóla-
systkin mín voru flest þetta átján
til tuttugu ára, og ég gekk undir
nafninu Stúfur hjá herbergisfélög-
um mínum, enda fengu þar flest-
ir lagfæringar á nöfnum sínum. Þá
var Jakob Kristinsson Skólastjóri á
Eiðurn, og hann er kannski eini
maðurinn, sem ég hef borið fyllstu
virðingu fyrir u-m dagana.
Síðan lá leiðin í menntaskólann
á Akureyri. Á skólaárum mínum
vann ég hin ólíkustu störf eins og
tíðkazt hefur hjá íslenzkum náms-
mönnum.
— Og hvað finnst þér nú
skemmtilegast af því, sem þú hef-
ur lagt stund á um dagana?
— Ég veit ekki, hvort það var,
þegar ég var háseti á Fálkanum
hjá Sigurbergi Höjgaard á Vopna-
firði, eða þegar ég var kontrollör
við fiskmóttöku í færeyskar skút-
ur á stríðsárumim.
— Geturðu ekki sagt mér eitt-
hvað af þessu?
— Ég reri tvívegis nökkra róðra
með Bergi. f fyrra skiptið var það
að haustlagi. Svo er það einu sinni
sem oftar, að við vorum með línu
undan Viðvíkinni, og vorum að
draga inn endabólið, þegar síðasta
trillan, sem þarna var með okkur
renndi fram hjá á heimleið. Allt
í einu stóð allt blýfast. Helvítis
bólfærið hafði nefnilega farið í
skrúfuna. Nú var reynt að skera
úr, en það var komin vestankæla
o'g illt að athafna sig.
Bergur, vinur minn, er allra
manna stilltastur, og varð því ekk-
ert uppnæmur yfir svona smámun-
um. Vélin gekk á meðan á þessu
stóð, og þar sem enginn gaf sér
tíma til að gæta að austrinum, viss-
um við ekki fyrr en svinghjólið
var farið að ausa sjó upp á vél-
ina. Þá þurfti tappinn á smurkass-
anum endilega að vera fjarverandi,
og þess vegna kominn sjór í smurn
inguna. Nú þreif Bergur sjóvettl-
ing einn mikinn, bleytti hann og
lagði á höfuðleguna fremri. í Fálk-
Borgfirðingar úr myndasafni Kjarvals:
1. Ingvar á Lindarbakka: Grímseyingur, sem fluttist austur —
hagyrðingur og taflmaður góður.
2. Guðmundur á Hól: Eljumaður á sjó og landi.
3. Högni í Högnakoti: Hjartahreinn sómamaður — pæklaði salt-
kjötið hjá kaupfélaginu.
4. Þorkell á Bakkastekk: Kraftamaður og frægur ræðari — var
í förinni, þegar Njarðvíkingar reru með stjórann.
1022
T f M I N (V
ST!NNUn/\GSBI.AÐ