Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Blaðsíða 22

aT, sem útiloka mig með grjót-
ikasti! Þeir hrækja á mig, þeir
troða á mér niður í svaðið! Ég
hef þó til að bera eðlisfar skálds-
ins, sem guð gaf ekki mörgum,
og sem ég á dauðastundinni mun
biðja hann um að gefa þessu fólki
aldrei framar! — Hvílikt eitur
streymir ekki um æðar mínar um
þessar mundir! — Þegar ég var
ungur gat ég grátið. Nú get ég
það ekki. Ég get aðeins verið stolt-
ur — hatað, fyrirlitið — gefið sál
mína iilkim vætturn á vald, til að
finna augnabliks fróun. — Hérna
í þessari stóru ókunnu borg er ég
umkringdur frægustu og göfug-
ustu andans mönnum, sem sýna
mér ástúð, taka á móti mér sem
nánurn ættingja, en í heimkynn-
um mdnuim sitja strákar og spýta
á bezta sköpunarverk hjarta míns!
Já, þótt ég eigi von á sömu
dómum eftir að ég er fallinn frá,
þá segi ég:
„Danir geta verið vondir, kald-
ranalegir, djöfullegir! Þeir eru
þjóð, sem hæfa öldiungis vel þess-
um votlendu, myglugrænu eyjum
(Munið þér ættjarðarsöng hans:
„Þér grænu eyjar, heimkynni
hjarta mins“?) þessum votlendu,
myglugrænu eyjum, sem Tycho
Brae varð útlægur frá, þar sem
Eleonora Ulfeld sat í dýflissu og
Ambrosius Stub var hafður að
fífli af heldri mönnunum, og þar
sem margir aðrir hafa hlotið illa
meðíerð. Og þó, ég haga orðum
minum eins og einkennandi er fyr-
ir skáld, sem hrópað hefur verið
niður, þetta bréf mitt ætti að
prenta og Kaupmannahöfn fengi
sína gleðistund! — Bara að ég
þyrfti aldrei að sjá þann stað!
Bara að hinn eilífi guð láti aldrei
mann með mínu eðlisfari fæðast
þar! Ég hata og mig hryllir við
heimkynni mínu, eins og það hatar
mig og spýtir á mig! —
Biddu guð fyrir mér Biddu
þess, að ég megi hljóta skjótan
dauða, og að ég þurfi aldrei að líta
þann stað, sem ég er ókunnugur á,
ókunnugri en nokkurs staðar er-
lendis.
1855 heimsótti hann frú Serre
1 Maxen, og þaðan skrifar rann
Jette, eiginkonu Edvards, m.a.
þetta:
Frú Serre hefur ekki færri
hunda en sex. Þegar ég kom með
henni hingað, þustu þeir allir á
móti okkur með miklum gleðilát-
um og í þeim faðmlögum náði
einn hundurinn í mig og beit mig.
Ég varð yfir mig skelfdur og all-
ir í húsinu urðu dauðhræddir.
Ekki blæddi samt, aðeins tanna-
förin sáust í holdinu, og þau
djúp, en húðin er alveg heil, svo
að fóik telur þetta algerlega hættu-
laust. En þér megið trúa því, að
ég er smeykur og óttast að fá
hundaæði. í Leipzig brotnaði ein
framtönnin í mér. Hún hefur leng-
ur hótað brottför sinni. Og á járn-
brautarstöðinni í sömu borg féfck
ég tösku mína í hendur með brotn
um lás. Sko, slíkar eru þjáningar
mínar. En þægilegir viðburðir eru
heldur ekki svo fáir. Sjáið þér til:
Á leiðinni milli Hamborgar og
Lehrte las ung dama upphátt úr
dæmalausri bók: Myndabók án
mynda. Fólk var mjög hrifið, og
þegar það síðan kynntist höfund-
inum — já, það hlýtur að vera
dásamlegt að vera frægt skáld.
Seinna komast ég í félagssfcap
tveggja göfugra frúa, sem spurðu,
þegar þær fréttu, að ég var dansk-
ur, hvort Andersen væri enn á
lífi. Ég játti því og varpaði af mér
pílagrímskápunni. Skömmu síðar
kom vinkona þeirra inn í vagninn
og hrópuðu þær á móti henni:
Hugsaðu þér bara, danska skáldið
Thorvaldsen er hérna hjá okkur!
í Dresden kom ég á hænsna-
sýningu. Þangað kom konungur-
inn líka, hann þekkti mig strax og
talaði við mig. Fólk hélt víst, að
ég væri ókunnugur prins. Þegar ég
fór, tóku konungsþjónar allir
djúpt ofan fyrir mér. — Og svo
þorir hundkvikindi að bíta mig —
og það aftan frá!
Hér eru margar skáldkonur, og
ein þeirra, sem er raunar ágæt, er
skæð með að ráðast á mig með
kossum, þegar ég hef lesið eitthvað
upp. En hún er gömul, feit og
heit. Ef ég bara vissi, hvenær ég
mætti eiga von á árásunum, þá
gæti ég flúið af hólmi. En það var
við borðið um daginn, að ég varð
skyndilega fyrir slikum faðmlög-
um, sem veitt voru af góðum huga.
Önnur skáldfcona hvíslaði þá að
mér: Ef þér hljótið slík verðlaun
Lausn
42. krossgátu
oftar, þá öfunda ég yður efcki! —
En víkjum nú ÖUu spaugi til hlið-
ar. Ég er frískari í dag, en ég geng
með lifandi flugu niðri í mér. Ég
igleypti hana 1 gær, og sé hún
dauð, þá reika ég nú um sem
lifandi legsteinn yifxr dauðri flugut
Þýðing, Ragnar Jóhannesson.
Við tökum fólk tali . . .
Framhald af 1024. síðu.
prófi í gær, myndirðu þá aftur
leggja út í lögfræðina, eigandi yf-
ir höfði þér allt það anstalt, sem
henni fylgir?
Nú verður löng og dramatísk
þögn. Árni horfir fast á bókina,
sem liggur á borðinu fyrir fram-
an okkur og vísifingurinn fer ná-
kvæma rannsóknarferð um skegg-
stæðið góða: Efri vör, haka —■
haka, efri vör. . . En ég bíð svars-
ins.
Og loksins kemur það, ofur-
hægt og rólega:
— Jah. Því ekki það!
★
Stephan G. fcvartaði einu sinni
yfir því í bréfi til vinar sins, að
skrifuð orð segðu svo lítið, því að
þar væri hvorki hægt að koma við
raddblæ né svipbrigðum. Fyrst sá
mikli snillingur fann til vanmátt-
ar við að láta slíka hluti skina í
gegn um rit sín, skyldi enginn
hneykslast, þótt honum fyndist
mér hafa mistekizf að koma frá-
sagnarmáta og persónulegum ein-
kennum Árna Halldórssonar til
skila í þessu stutta blaðaviðtali.
Um það tjáir nú ekki að sakast.
Hér var ekki annarri tækni til að
dreifa en ritvélinni og pappírnum.
VS.
J 'O t í V £ I w M
ÖLflC I I J9 A i
L fl 6 A & I fl F fí
A fl t> M'fl Ð flS>
fJ i> fl N N i J? A
K O L fl N fl b U 5 fl R K
E R fl H fí Mimu fl L
K fl S a s | J? I & fls I
T KK’aHKKA% Grflf
F fl S’o LfiR UN R
S'AKflSTflK SHAKfl
H A T fl U, A L T fl K 14
i Ú )? rt'fl AU i> G'fl
K <£ T / N T'ONN I NNl
I Íl/ÍUM A G A £ I l<
R A M I 'AK A 'O F É
l n s l 'on t 'as An
M Dj I L M / K S K U T
C i S I '0 H fl R 'fl L I
J> -»£T'OR T ■* K £ K T I i
1030
f tMINN
SUNNUDAGSBLAÐ