Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Blaðsíða 9

yfir mig. ó, hive dlásamlégt þa'ð
var að standa þarna með þá alla
safnaða um sig. Mér þótti um
stund að ég sæi yfir ótölulegan
grúa, einnig alla þá sem ekki voru
þarna staddir til að hlýða á mig,
— því þetta er lítið markaðstorg,
þar sem ekki koma svo margir, —
að ég sæi yfir alla menn á jörð-
inni, og alla hungraði og þyrsti
■eftir friði og ég átti að frelsa þá.
Þetta var blessuð stund, aldrei
skal ég gleyma henni. Ég held að
ég hafi verið innblásinn í dag og
að þeir hafi skilið mig.
Þegar ég hætti, gekk einn
þeirra fram og gaf mér kálhöfuð
í nafni safnaðarins. Það hafði ég
með mér heim og hef í kvöld bú-
ið til úr þvi góða og nærandi
súpu. Það var orðið langt síðan ég
hafði smakkað eitthvað heitt. Guð
blessi hann.
Skelfing er að hugsa um menn-
ina. Allir eru þeir óhamingju-
samir, örvinglaðir, allir þjást þeir.
Johannson bakari er óhamingju-
samur, því enginn verzlar við
Ihann lengur, eftir að nýtt brauð-
■gerðarhús var stofnsett við hbð-
ina á honum. Brauðið hans er þó
jafn gott og fyrr, og oft hefur
hann gefið mér köku með heim.
Allt brauð er gott. Ekström lög-
regluþjónn, sem ég ræði oft við,
er óhamingjusamur, því að kon-
an hans vanrækir heimilið og kær-
ir sig víst ekki um hann meir.
Einnig ráðsmaðurinn er óham-
ingjusamur, því að hann missti
einkason sinn.
Aðeins ég er hamingjusamur.
Því í mér brennur trúarinnar eld-
ur sem aldrei fær slokknað, sem
brenna mun og brenna, þar til
hann hefur eytt mér með öllu. í
mér býr engin órói, engar áhyggj-
■ur, ég er ekki sem þeir. Það má
ég ekki vera. Nei, ég má ekki ör-
vænta. Því ég á einmitt að trúa
fyrir þá.
Þeir hafa komið mér fyrir á
framfærzlustofnuninni, svo ég sé
laus við allt veraldíegt vafstur
hg geti helgað mig fullkomlega
frelsaraiköllun minni. Ég hef það
prýðisgott hér, við fáum mat tvisv-
ar á degi hverjum. Hinir hér eru
(blásnauðir vesalingar og ég
llnn svo mikið til með þeim. Þeir
éru góðir og hæglátir og mér
íinnst engir hafa skilið mig jafn
fiel. Þelr kalla mig Frelsarann,
eins og aðrlr, og bera mikla virð-
Ðigu fyrir mér.
Á kVöldin predika ég fýrir þá.
Þeir hlusta andaktugir, hvert orð
þrengir sér inn í ííjarta þeirra.
Hve augu þeirra Ijóma þegar ég
tala. Þeir hafa gripið í mig heljar-
taki, í orð mín, eins og sína hinztu
von. Já, þeir vita að ég er kom-
inn til að frelsa þá.
Jafnan eftir kvöldmatinn safna
ég þeim í kring um mig og tala
fullur hrifningar um hina himn-
esku uppljómun innan í mér, tala
um þá trú, sem megnar að sigr-
ast á öllu, sem breytir þessum
heimi í hamingjusamt heimili, sem
hin æðsta forsjón hefur gefið oss.
Forstöðumaðurinn segir, að þetta
megi ég gjarna, það geri ekkert til.
Hann er ánægður með mig. Svo
göngum við til hvildar. í okkar
herbergi erum við fjórir saman.
Yfir rúminu mínu hangir stjarnan,
hún Ijómar og brennur alla nótt-
ina í myrkrinu yfir mér. Hún varp-
ar skini sínu yfir andlit mitt með-
an ég sef. Ég er ekki eins og aðr-
ir hér á höfðinni.
Ó, sál mín er full af nagandi
angist. Angist og örvinglun kvelur
oss alla.
Stjarnan er horfin, stjarna frels-
isins, sem ein getur leitt oss á
rétta braut. f morgun þegar ég
vaknaði, var naglinn, sem ég hengi
hana á, auður. Enginn veit, hvert
hún hefur farið, Myrkrið umlykur
oss, ég leita stöðugt einhverrar
Ijósglætu, en finn ekkert, engan
veg út úr hinu hræðilega myrkri.
Allir signa sig, allur bærinn ber
sorgarsvip. Héðan frá framfærslu-
stofnuninni sjáum við, hvernig
sorgin hvílir yfir honum eins og
öskulag, himininn er grár og
drungalegur, enginn Ijósgeisli sjá-
anlegur.
Hvernig eigum vér að frelsast úr
nauðum vorum? Hvar er leið að
finna út úr þeirri örvinglan, sem
hefur gripið oss?
Von allra mænir á mig. En hvað
er ég, ef stjarnan Ijómar ekki yfir
höfði mér, ef hið himneska ljós
vísar mér ekki veginn. Þá er ég
ekkert, jafnsnauður og allir hinlr.
Hver skal frelsa oss?
Nú er hún komin aftur, allan
daginn hef ég þakkað og sungið
lofgerð á hnjánum.
Enok gamli hafði tekið hana.
Við fundum hana undir dýnunni
hans. Nú erum vér allir glaðir og
fullir trausts á ný. Trú mín er orð-
in enn ákafari eftir þá prófraun
sem fjyrlr mig hefur verið lögð.
■Hann hafði aðéins gert þetta af j
prakkaraskap. Ég hef fyrlrgefitf.
honnm.
Stundum finnst mér svo ein-
manalegt og tómt í kring um mig. .
Mér finnst mennirnir ekki skilja
þann boðskap, sem ég hef að flytja,
þeim. Ég efast um vald mitt yfir
sálum þeirra. Hvernig á ég að geta
endurleyst þá?
Þeir hlæja jafnan svo hjartan-
lega, þegar ég tala, bara ef þeir
sjá mig, hýrna andlit þeirra. En
trúa þeir raunverulega á mig?
Mér finnst það svo undarlegt, að •
þeir skuli ekki skilja, hver ég er,
að þeir skuli ekki þekkja þann
eld, sem brennur innan í mér,
mína himnesku uppljómun
hvernig allt er glóandi og
uppbrennandi innan í mér. Sjálfur
þekki ég þetta svo vel.
Stundum þegar ég predika er
því líkast, að ég sé aleinn, þrátt
fyrir hinn mikla fjölda, sem stend-
ur og hlýðir á allt í kring. Ég er
eins og logi, sem logar hærra og
hærra, sem hefst æ skærari
og hreinni mót himni. En enginn
vill ylja sér við hann.
Ó, efasemd — þú, sem vilt
brjóta mig á bak aftur! Hvað er
það, sem gerir oss svo snauða og ,
niðurlægir oss svo mjög sem þú?
í dag hef ég verið úti á meðal
blómanna og fuglanna, þeir glödd- ’
ust svo yfir komu minni. Lævirkj- ,
arnir sungu fagnaðarljóð, sóleyjar •
og fjólur stungu höfðinu alls stað-
ar upp úr grasinu. Ég predikaði i
um stund og naut fyllstu athygli. /
Allt hlustaði. Lævirkjarnir flögr- (
uðu yfir höfði mér til að hlýða á. \
Hvílíks friðar ég kenndi í sál minni
úti í náttúrunni, þar sem allt skilur
mig svo vel.
Ef mennirnir væru blóm og tré, '
þá myndu þeir einnig skilja mig.
Já, þeir myndu vera miklu ham-
ingjusamari þá.
En þeir eru bundnir við jörð- j
ina, og samt heyra þeir ekki jörð- ,
inni til. Þeir eru blóm, sem kippt i
hefur verið upp með rótum, sól- '
in aðeins brennir þá, og moldin
óskar aðeins, að þeir verði að
mold. Ebkert hefur gert þá ham- >
ingjusama, ekkert getur írelsað þá ,
nema boðskapurinn frá himni, sem
ég vil fœra þeim. Þá mun birta '
yfir öllu og jörðin ilma af liljum. ,
Þá öðlast þeir frið.
Þegar óg um kvöldið sneri aftur
til borgarinnar, hafði margt fólk >
nafnazt saman fyrir utan krárnar, j
f í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
1017J