Tíminn Sunnudagsblað - 24.05.1970, Side 5

Lýðháskólinn í Ollerop
þá sem oflar tveimur íslenzkum
stúdentum góða samastaði til að
njóta sumars og kymast dönsku
þjóðlífi. Var mér úthlutað dvöl í
lýSskólanum í Ollerup á Fjóni og
á stórbýlum úti á miðjum Jót-
landsheiðum — Grove-Hedegárd
og Videvang, hálfum rnánuði a
hverjum sta'ð.
Glaður i bragði tók ég mér far
með lestinni til Ollerup hinn 1.
júlí og hafði meðferðis grasatínu,
grasapressu og danska flóru. Sum-
arnámskeið stóðu yfir í báðum
skólunum, })að er lýðskólanum og
íþróttaskólanum rétt hjá Var auð-
sjáanlega góð regla »g strangur
agi á báðum stöðum. Hion alkunni
Eukli æfði stóra ungmeyjaflokka
úti á grasfiötinni, og heyrðust
skipanir hans langar leiðir. Bæk-
höj íýðskóJastióri var liressilegur
og glettinn. Ómaði oft söngur i
skólanum. Sparneytni virtist í
heiðri höfð og nýtni í flestum
hlutum. Matarskammtur fremur
naumur, en vel matbúið og snvrti-
lega fram borið. Skólastjóri sett-
ist við borðsendann og gerði l>æn
sína áður en tekið var til matar.
Hann útbýtti líka pósti við borðið.
las utan á bréfin. kastaði þeim til
viðtakenda og hitti nákvæmlega,
en nemendur vanir að gripa á
lofti.
Á kvöldin beið okkar kaffi inni
hjá skólastjórahjónunum eða bor-
in voru frarn jarðarber með rjóma
og svkri. Fékk margur í magann
um jarðarberjatímann. Farið var í
skemmtiferð — að meslu sjóleiðis
— suður að landamærum Þýzka-
Jand-s, gengið á Dybbölshæðir og
skoðaður „skansinn“. þar sem
Danir vörðust Þjóðverjum lengi í
stríðinu 1864. „ Hér féllu margir
hraustir Danir“ (ég man ek'ki töl-
una), let-ruðu Þjóðverjar þarna á
minningartöflu. Já, auðvitað sk-rif-
uðu þeir hraustir til þess að sýna
fra-m á eigin hreysti að sigra þá,
sagði Bækhöj. Einhvers staðar
hér á ströndinni við landamærin
var það, að Kon-ráð Erlendsson
kennari „sy-nti milli landa“. Ég
gekk daglega út um haglendi,
engi og skóga að safna jurtu-m, en
var held-ur lat-ur, enda var hitinn
suma daga um og yfir þrjátíu stig.
Þá flatmagaði fólkið -fáklætt i
görðum sínu-m, bak við há og þétt
limgerði. Það er eitthvað suðrænt
yfir Fjónbúum og landið eitthvert
gróskumesta hérað Da-nmerkur.
„Smjörholan“ er Fjón nefnt í
garnni. Líkingi-n er tekin úr -matar-
málinu. f þyk-kan hrísgrjónagraut
er gerð hola og smjör látið í til
smekkbætis. Ef danskir hermenn
koma i þorp eða bæ, er Fjónbúinn
jafnan fyrstur að komast I 'kunn-
ingsskap við kvenfólkið, hennir
gamall danskur orðrómur.
Málhreimur Fjónbúan? er syngj-
andi og oft gneistar af honurn
fjörið. Fjónsk gróska brauzt fra-m
í skáldskap H.C. Andersens, ævin-
týraskáld-sins fræga. „Hann And-ri
minn“, sagði Grímur Thomsen.
Eftir hálfsmánaðar dvö] í Olle-
rup lá lei'ðin út á józku heiðarnar.
„Hrokalausi hægi, þétti heiða
landsins sveinn" og svo framvegis,
segir Matthías. Fólkið er rólegra
hér en á Fjóni. en mjög alú'ðlegt.
og góður var viðúrgerningur,
józkt kjarnafræði á Grove-Hede-
gárd, en fremur borgarmatur á
Videvang, enda mörg gestaboð, og
þar hef ég étið beztar og flestar
lagkökur- Þarna bjó á sumrin
ek-kja Áge Meyer-Benediktsson-
ar. sem fyrrúm var framámaður í
dansk-íslenzkri sa-mvinnu. Á
heiðabænum bjó Andreasen,
ósvikinn, józkur stórbóndi. þéttur
á velli og þéttur í lund. Á kvöid-
in var jafnan sungið á báðum bæj-
unum og leikið undir i hljóðfæri.
Sun-gnir voru föðurlandssöngvar
og rnörg alþjóðleg lög, og þótti
söngvið fólk aufúsugestir. Ég er
mjög fljótur að læra lög, en lief
aldrei mikill raddmaður verið,
en tvær ísienzkar sumardvalar-
stúlkur. Ben-gta og Elín, héldu
dyggilega uppi heiðri landsins útl
á „heiðabænum“. Sigurður Skag-
field hafði dvalizt þarna fyrir fá-
urn árum og su-ngið svo undir tók
í stofunum. Ég rei-kaði talsvert
um heiðarnar, safnaði jurtum og
skoðaði landið. Greip líka stund-
um i að g-risja gamalt eikarkjarr i
Videvang og -höggva í eldinn.
„Varaðu þig á höggormunum“,
sagði blessað fólkið. Þótti sums
staðar öruggast að vera í háum
stígvélu-m úti í heiðakjarri og
berjamó.
Jótlandsheiðar eru næsta ólík
ar íslenzkum heiðalöndum. Þær
eru lág flatneskja að mestu, áður
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
339