Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1971, Blaðsíða 11

ÓLÖF J. JÓNSDÓTTIR?
SIGUR
Hlustaðu, þú heyrir niðinn,
alltaf sama hljóðfallið.
Sjá þú fossinn, sem fellur
niður silfurgrátt bergið.
Hann fellur, rennur, rennur og fellur,
aftur og aftur sömu leið,
unz hann hverfur inn í eilifðina,
þar sem hann bíður lífgjafa síns.
Tveir fossar renna saman
Tvö hjörtu
sameinast eftir langa, þjáningarfulla bið
í heimi mannanna.
Hlustaðu.
Þú heyrir
hjartslátt tveggja,
sem unnu sigur.
annarra í Herdis rvík snerti var
é® ekki búinn að hugsa neitt ákveð
ið. En ég ætlali að vera þar iil
að gæta fjárins, svo og húsa og
annars þess, sem á jiirðinni var
og kynni að verði. Ég varð því að
fá mann, og það g >5an fjármann,
og nú var að snúa sér að því að
reyna að ná sér þ umig mann
góðan og galialausan. Þá var réU-
ur okkur hinn annar lykill að veru
okkar í Herdísarvík. Það gerði
maður, sem ég hefði víst aldrei
árætt að nefna við að vera hjá
mér allan veturinn á svona af-
skekktum stað, sem Herdísarvíkin
var þá, áður en þjóðvegur kom
þar við túngarða. Maður sá, sem
hér um ræðir, var elzti sonur hjón-
anna í Vesturkoti á Hvaleyri, Guð-
finnu og Gisla, Sigurður að nafni,
þá rösklega tvítugur, og bar með
sér, að hann var fjármaður með
betra móti. Að fyrra bragði orðaði
hann við mig, hvort mig vantaði
ekki mann með mér um veturinn í
Herdísarvík, en heimili okkar átti
að öðru leyti að vera á Hvaleyri
til vorsins. Þetta varð brátt að
samkomulagi, og því góðu, á milli
okkar, og fannst mér sem ég
hefði orðið fyrir miklu happi. Þá
fannst mér, að Herdísarvíkin hefði
opnazt mér að fullu, og reið nú á
öllu að gæta þeirra lykla vel og
dyggilega. Sigurður gerðist árs
maður okkar næsta vor. Hann er
einn af hinum vandfundnu mönn-
um, sem er afbragð til allra verka
og í allri umgengni. Honum, for-
eldrum hans og systkinum á ég
imikið að þakka.
Ég fann Þorstein í Lónakoti, sem
sagði mér, hvaða dag væri vant að
mala heimaland í Herdísarvík fyr-
ir lögréttir. Þann dag, sagði hann,
að þeir, sem ætluðu að smala land-
ið, yrðu að vera komnir að Her
dísarvík Ég átti von á einum hjá-
leigubóndanum af Nestorfunni,
sem vanur var smölun á Herdísar-
víkurlandi, röktum kindamanni,
sem gaman hafði að öllum smöl-
unum. Þá yrðum við fjórir og tal
ið allvel mennt, þótt iandið sé
stórt og allt erfitt yfirferðar, ým
ist brött fjöll eða ógreitt liraun að
mestu. Við þessir fjórir smalar,
hittumst allir í Herdísarvík kvöld
ið fyrir smaladaginn. Þar höíðum
við nóg að bíta og brenna, og
bjuggum við nokkuð að leifum af
mat, kaffi og matarefni frá veru
okkar Sigrúnar fyrr um sumarið,
auk þess sem við Sigurður vorum
vel nestaðir. Hesta okkar höfðum
við í túni, svo ekki þyrftum við
að hafa áhyggjur af þeim. Eldavél-
in var rauðkynt allt kvöldið, borð
að, drukkið kaffi og rabbað sam
an langt á vöku fram. Og bærinn
í Herdísarvík, sem svo lengi hafði
hljóður verið, bergmálaði nú af
glaðværu tali okkar fjögurra, sem
hefði mátt segja um, að komnir
værum sinn úr hverri áttinni.
Aldrei höfðum við Sigurður séð
Selvogsbóndann fyrr. Þetta reynd-
ist glaðvær og skemmtilegur mað
ur og virtist vel í essinu sínu, þar
sem hann nú var kominn. Við Sig
urður létum þá Þorstein og Guð-
mund segja okkur nokkuð frá bú
skap Þórarins, því að báðir höfðu
þeir Þorsteinn, sem var í mörg ár
heimilismaður Þórarins og fjár
maður einstakur, og Guðmundur
smalað hér haust og vor mörg
undangengin ár. Annars hafði
gamall vinnumgJ5ur Þórarins og
einnig aðrir sagt mér eitt og ann-
að um búskap í Herdísarvík fyrr
og seinna, og virtist mér flest af
því lofa góðu.
Áður en fullbjart var orðið
morgun hinn næsta, lögðuim við
þrír, sem á fjallið ætluðum, af
stað og fannst okkur ókunnugum
það vera bratt og erfitt upp að
ganga, sem þó komst upp í vana.
Fjórði maðurinn, Þorsteinn, var
neðan fjalls og í brekkum. Bjart
veður og gott var á fjallinu, og
átti því að geta smalazt vel, sem
og reyndist, því klukkan tvö vor
um við búnir að koma fénu í rétt.
Byrjað var á að draga óskilin,
það er aðkomufé úr heimafénu.
Aðkomuféð átti að reka til lögrétt-
ar næsta dag. Þar næst hófst verzl
unin, ef svo mætti segja. Tveir
drógu að okkur Þorsteini, og haga
merktum við hverja kind, sem
afhent var og talin, fagurrauðri
slettu í hnakkann, skrifuðum nið-
ur og bárum okkur saman við
fimmtu hverja kind. Fyrst voru
allar ær teknar, mylkar og geldar,
en hver hópur talinn sér, þar eð
verð var ekki það sama á báðum
flokkunum. Þannig var hver flokk
urinn fyrir sig tekinn. Alls tók ég
á móti þennan dag, sem var 27.
september 1927, 364 sauðkindum,
en það fé, sem ég keypti af Þór-
arni þetta haust, sundurliðast
þannig:
Framhald á 382. síðu
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
371