Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1971, Síða 22

Iands, lief ég reynt »tð hafa svo
nærri sanni, sem é\< hef haft tek á.
En að sjálfsögðu mætti margt
grafa upp til fyllingar og viðbæt-
is, ef að væri leitað.
Nú, árið 1970, þegar ég renni
augum yfir línurnar og endurrita
þær, sé ég ekki ástæðu til að
breyta neinu, sem máli skiptir. En
nú er öld önnur, hagir og hættir
aðrir. Önnur og þriðja kynslóð
komin til sögunnar — feðra og
mæðrakjör og þungi þeirra daga
að falla í gleymsku.
Sveitin hefur tekið undramikl-
um breytingum. Mýrum og fenj-
um hefur verið breytt í þurrlendi
með miklum skurðagreftri. Gróð-
urlag er því allt annað, tún orðin
stór og góð á hverjum bæ. Sand-
arnir eru friðaðir með girðingum
og þekjast gróðri smátt og smátt.
En austan Eldvatns þrengir vatn í
vaxandi mæli mjög að, og mun
erfitt að bæta úr því, enda eru
byggð ból orðin fá þar, aðeins á
Efri-Fljótum og í Fljótakrók. Góð-
ur vegur er að og um sveitina
alla, og samgöngur greiðar. Vegur-
inn er nú frá brúnni á Ásavatni
suður yfir hraun hjá Leiðvelli og
Melhól, beint þaðan suður á Egg-
ina hjá Strönd, eftir henni um brú
á Rennsli. norðan við Efri-Ey um
brú á Skurðinum hjá Langholti
skammt fyrir vestan bæinn, norð-
an við Skarðsmýri í austur um
brúna á Eldvatninu hjá Syðri-
Fliótum, yfir hraunnef hjá Efri-
Fliótum upp með hrauninu og fyr-
ir upptök Steinsmýrafljóts, beint
yfir Efri-Steinsmýrareyjar upp í
Landbrot, nálægt Hrauni, og að
brúnni á Skaftá nálægt Kirkjubæj-
arklaustri.
Þannig eru afkomuskilyrði orð-
in allt önnur og betri en áður var.
En þó hefur byggðum býlum fækk-
að. og flest heimili eru fámenn.
Enginn býr á Efri- né Syðri-
Steinsmýri eða Feðgum, ekki held-
ur í Lágu-Kotey, Nýjabæ, Rofabæ
né Söndum eða á Leiðvelli. Þess er
vert að geta, að sá stóri sandhaug-
ur, Gljámelaalda, er fokin burt og
undir henni kom í ljós fornt bæj-
arstæði. Hvað sá bær hét eða hve-
nær hann stóð, veit enginn. Ef til
vill hefur Skarð verið þar einhvern
tíma, og vera má, að Eysteinn
Hranason hafi geneið þar um stíga.
Fiskeldi er hafið í Eldvatni og
gefur góðar vonir.
Einar Sigurfinnssou.
TEKIÐ HEIMA -
Framhald af 371. síðu
Ær, mylkar 240 á 27.—
Ær, geldar 67 tt 35.—
Veturg. gimbrar 53 it 28.—
Sauðir 15 tt 40.—
Hrútar 9 ti 30.—
Lömb 259 tt 10.—
Samtals gerði þetta í krónum
13.769.— en frá dróst andvirði
fjögurra ærkúgilda, það er 24 ær
með lömbum á 37.—, samtals
888.— krónur. Greiddi ég því Þór-
arni 12.881 krónur fyrir féð. Enm-
fremur keypti ég hús, hey, timb
ur og fleira fyrir 1.200 krónur af
honum, og var þá upphæðin kom
in upp í 14.081 krónu, sem ég
skuldaði Þórarni. Allmikið fé var
það á árunum milli stórstyrjald-
anna. Þó tel ég, að öll þau kaup
og viðskipti, sem ég átti við Þór
arinn Árnason, bafi verið svo hag-
stæð mér sem frekast varð á kos
ið. í fám orðum sagt reyndust þau
hjón, Þórarinn og Ólöf, mér í all-
an máta fádæmavel, og var ég
þeim þó algerlega óþekktur. Þetta
sama haust, sem að framan er frá
sagt, borgaði ég Þórarni sex þús-
und krónur upp í okkar viðskipti.
Eftirstöðvarnar átti ég að greiða
á næstu þrem árum og 4% í vexti.
Ég sagði Þórarni, að ég skyldi gefa
út vottfast skuldabréf fyrir skuld
inni — taldi það aTveg sjálfsagt.
Þá sagði Þórarinn nokkuð, sem ég
bjóst alls ekki við að heyra:
„Ég þarf _ ekki og tek ekki
skuldabréf. Ég þekki þig af orð-
spori, og það er mér nóg“.
Við þessi orð Þórarins varð ég
algerlega orðlaus af undrun. Og
oft hef ég hugsað um það síðan,
að forhertur svikari hefði sá mað
ur mátt vera, sem hefði getað feng-
ið sig til að bregðast Þórarni frá
Herdisarvík eftir að hafa heyrt
hann segja framangreind orð.
Ég álít, að Þórarinn í Herdísar
vík hafi verið allsérstæður maður.
Hann seldi sem hann seldi og gaf
sem hann gaf, var al'lra manna
orðheldnastur. Og þá spillti kona
Lausn
14. krossgátu
hans honum ekki, einstök gáfu-,
merkis- og gæðakona.
Viðskiptum okkar Þórarins lauk
4 þann veg, að ég gat staðið við
gerðan samning sem betur fór. í
þáð skipti sáumst við Þórarlnn í
SÍðasta skipti. Þá var hann búing
að missa konu sína og bjó með
oústýru.
RÆTT VIÐ HÁKON -
Famhald af 376, síðu.
ja, til hvers erum við þá að reyna
að lifa i þessu landi? segir skóg-
ræktarstjóri að lokum.
Hér lýkur samtalinu við Hákon
Bjarnason skógræktarstjóra. Víst
hefur hann ekki lagt sig í fram-
króka við að þylja okkur eigin af-
rek, né heldur hlífzt við að kveða
upp þungan dóm um samtíð sína
og sambúð okkar við landið. Hitt
er öllum augljóst, að aldrei hefur
verið eins mikið unnið að skóg-
rækt á íslandi og í tíð núlifandi
manna — og hver myndi hafa haft
þar megin-forystuna?
Og þeir, sem leggja stund á
lestur fagurbókmennta, mega
gjarna minnast þess, þegar þeir
lesa þetta viðtal, að það var skóg-
ræktarmaður, sem Stephan G. var
að yrkja um, þegar hann skrifaði
þessar ógleymanlegu línur, sem
síðan eru orðnar að spakmæli:
. . . að hugsa ekki í árum en
öldum,
að alheimta ei daglaun að
kvöldum.
—VS.
<ruj
Hfl N-OG
£ R fl u a *
N u Á? L UO
S H U G L fl 7?
N'fí K 'a fí M
A N C fl £ A U
N £ N S N u M 9 L £ fí H
£ A %TQRL£GRt-l
N fl U r fl fl T / O N A Í-T
fl K M fí U $ A '0 r T fl
N fl U M R A K S T '0 L
i ‘A R T A l I B 'fl T A K fl
E fl fí ff t N ‘fl L
K fl K fl N H A R íffl 5
i T fl P £) fl H fl a £ I T fl
H 0 L L I AfiSfífl fl M
I L L fí T'O ft L V fl fl t\
SLftTTfíNfl L Ö F N
SABSAMAHA L P] N
_ ð S I KAHAKbL'flNfl
382
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ