Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Side 7

Ounnar Guðmundssont
„Þarna er maður að draga,
— ef mann skyldi kalla“
Göngurnar þóttu ekki langar í
Hólasveit, en gangnadagurinn var
langur, enda var hann réttardagur
líka Leifur vissi ekki gerla, hve-
nær móðir hans vakti hann um
morguninn, líklega um fimmleyt-
ið. Hún rétti honum nýja sokka,
og nýgerðir skinnskór lágu við
rúmstokkinn, gangnaskórnir. Hún
brá hendinni undir dökkan koll
piltsins, og gómar hennar gældu
við vanga hans, um leið og hún
lyfti höfði hans mjúklega af kodd-
anum.
„Flýttu þér á fætur, góði“,
mælti hún, um leið og hún sneri í
étt til dyra.
„Frændi þinn er farinn niður að
borða. Við skulum ekki láta hann
bíða“.
Leifur snaraðist fram úr
og klæddist í ákyndi. Til nýmæla
taldist, að Bjarni föðurbróðir hans
færi fyrstur niður. Vissi vonandi á
gott. Matarlystin var ekki mikil
svo snemma dags, en þó lauk
Leifur við hræringinn, sem móð-
ir hans skammtaði honum. í dyr-
unum fékk hún honum malpok-
ann, kyssti hann á vangann og
sagði „Ég treysti þér, Leifur
minn“. Áherzlan var á orðinu þér.
Bjami var kominn upp á tún.
Leifur kallaði á Trygg og hraðaði
sér á eftir frænda sínum. Þeir
héldu til fjalls. Nóttin ríkti enn,
þótt dauf morgunskíma skýrði út-
línur fjallanna sunnan fjarðar. Eft
ir hálfrar stundar göngu komu
þeir að rótum Hólafjalls. Týra frá
Hölluhúsum hafði gefið til kynna
með nærveru sinni, að gangna-
menn þaðan væru á næstu grös-
um. Hún vék vinalega að Trygg og
sleikti hann í framan. En Tryggur
var daufur í dálkinn, eins og hann
vissi, hvers konar dagur var í
vændum. Hann var fremur lítill
hundur, móflekkóttur, rytjulegur
og glaseygur. Heima á Hólum undi
hann hag sínum, enda vel metinn
fjárhundur og talinn skyggn á
fylgjur, þó einvörðungu leiðar
fylgjur. En í hundaþvögu á messu-
dögum var Tryggur hunda vesæl-
astur, lá undir hverju kvikindi, og
þó var réttardagurinn þeim mun
verri sem þar var meiri safnaður
hunda en við kirkju.
Allt í einu var Finnbogi í Höllu-
húsum hjá þeim, risavaxinn maður
með yfirskegg og hlýju í augum.
Með honum var piltur frá Laugum.
Svitaganga upp fjallið. Á brúninni
sagði Finnbogi mönnum, hvar þeir
skyldu ganga. Leifur gekk á milli
Bjarna og Finnboga, sem var
næstur austurbrún. Þeim var sagt
að hóa svo oft, að hver vissi jafn-
an af öðrum, því að þoka var á
fjallinu, hráköld næturþoka. Var
því naumast sauðljóst, þegar menn
dreifðu sér.
Finnbogi hafði forsöng. Dimm
bassarödd hans drundi austur við
brúnina, svo dimm, að hljóðið varð
naumast kallað hó. Leifur hugsaði,
að þannig mundu útilegumennirn-
ir hafa hóað á Sprengisandi, „und-
arlega dimmum karlaróm". Sjálf-
ur var hann kominn í mútur og
gat hvorki hóað eins og drengur
né maður. Bjarni hóaði hátt og
lengi, og enn heyrðist í Lauga-
manni vestar á fjallinu. — í fyrra
hafði faðir hans gengið þar, sem
Bjarni gekk. Leifur mundi vel,
hvernig hann hóaði. Þungur og
lamandi dapurleiki lagðist að hon-
um nú eins og jafnan, þegar hann
hugsaði til föðursíns.
Þeir gengu norður fjallið,
og Leifur varð var fjárhópa, sem
runnu á undan þeim. Hann sigaði
Lúfnn og sárfættur eftlr hlaupin.
Trygg og hvatti sem mest hann
mátti, en hundurinn tók því ólund-
arlega, hafði sig lítt í frammi, en
lét sér nægja að bofsa og góla
upp í þokuna. Upp úr hádegi fór
að halla undan fæti, og um það
leyti létti þokunni. Þeir, sem
gengu austurfjallið, hittust við
Grímshól. Þar var venja að taka
bita af nesti. Nú hafði Leifur betri ,
lyst en um morguninn. Kalda kjöt-
ið af gangnalambinu bragðaðist
ákaflega vel. Finnbogi sneiddi
drjúgum í sig af læri með bifur-
legum sjálfskeiðungi. Hann talaði
um það döprum rómi milli bitanna,
að þetta væri gagnslítil leit í svona
þoku, eflaust væri önnur hver
kind eftir, að minnsxa kosti á vest-
urfjallinu. Bjárni lék aftur á móti
við hvern sinn fingur, taldi þá
hafa leitað sauðlaust, enda hóað
Svipmynd löngu liöins réttardags
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
631