Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Page 15

Kjörseyrarhjónin og fjölskylda þeirra á gullbrúðkaupsdaginn 15. júií 1919. Aftari röð frá vinstri: Ragnhildur Finnsdóttir,
Matthildur Finnsdóttir, Guðmundur G. Bárðarson, Sigurður Finnsson, Þórunn Finnsdóttir, ingibjörg Finnsdóttir, Ingibjörg
Guðmundsdóttir. — Fremri röð frá vlnstri: Jóna Guðmundsdóttir, Helga Finnsdóttir, Guðbjörg Guðmundsdóttir, Finnur Jóns-
son, Finnur Guðmundsson, Jóhanna Matthíasdóttir, Guðrún Jónsdóttir. — Myndin er úr bókinni „Þjóðhættir og ævisögur'*
eftir Finn Jónsson á Kjörseyri, en séra Jón Guðnason annaðist þá útgáfu.
vetur að læra tungumál og reikn-
ing.
— Nú hefur þú, Ingibjörg,
kennt börnum nær því alla ævi
þína. Hefur það e'kki stundum tek-
ið á taugarnar?
— Ég get sagt þér það sama,
sem ég hef áður sagt öðrum: Ég
á ekki eina einustu beiska endur-
minningu frá ölium mínum kenn-
araferli. Farkennsla þykir erfið, og
víst er hún það að sumu leyti. En
einn kost hefur hún þó, og hann
stóran: Þegar maður ferðast bæ
frá bæ og kynnist foreldrunum,
börnunum og heimilisbragnum öll-
um, þá verður kynningin svo náin,
að það má lieita nærri útilokað
annað, en maður verði vinur alls
heimilisins.
Nú þurfa kennarar að hafa
ákveðna „foreldradaga", til þess
að geta rætt við foreldra barnanna
vandamál kennara og nemenda, ef
einhver eru. Og auðvitað er þetta
ágætt og meira að segja bráðnauð-
synlegt til þess að vega upp á móti
hinu ópersónulega lífi bæjanna. En
farkennari, sem ferðast á milli
sveitabæja og kennir börnum, hjá
honum eru allir dagar foreldra-
dagar.
— Voru krakkarnir ekkert
ódæl við þig?
— Nei. Auðvitað eru börn mis-
jöfn eins og annað fólk, en það
er mjög mikið gott í mannlegu
eðli, og börn standa nær uppruna-
legu eðli, en hinir, sem fullorðn-
ir þykjast. Ég hef aldrei á ævi
minni kynnzt vondu barni, og ég
geri ekki ráð fyrir því að eiga það
eftir.
Það var hér um daginn, að nokk-
ur börn voru að leika hér á tún-
inu í kringum húsið. Ég gaf mig á
tal við þau og gekk með þeim út
á melinn, hérna rétt -hjá, en lét
þess getið, að ég gæti nú ekki
gengið langt. „Við skulum leiða
þig“, sögðu þau þá. Svona eru börn.
Það er með þau, alveg eins og
skepnurnar. Það skiptir öllu máli
að fara vel að þeim og eignast
trúnað þeirra. Þá fer oftast allt
vel. Ef maður leitar hins góða í
börnunum, fær maður það venju-
lega frafn.
— Er það misminni mitt, Ingi-
björg, að þú hafir lært garðyrkju
hjá Einari Ilelgasyni í Gróðrar-
stöðinni í Reykjavík?
— Nei, misminni er það nú
ekki. En það var aldrei svo stórt
í sniðum, að mörgum orðum sé á
það eyðandi.
Náttúrufræði var eitt af því, sem
mig hafði alltaf langað mikið til
þess að læra, en aldrei fengið til
þess neitt tækifæri. Jú, ég fór
hingað suður til Reykjavíkur eitt
vorið, þegar ég var laus við kennsl-
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
639