Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Blaðsíða 16

Víggirt háborg Kazan
Kazan er rússnesk borg vlS Volgu, þar sem hún þverbeygir úr austanför sinni suS-
ur sléffurnar. Þarna í krikanum, þar sem þveráin Kazanka fellur f Volgu, setfu
tatarar virkisborg einhvern tíma á öldunum milli 900 og 1300. Nú eru ibúar Kazans
um 650 þús. og þar er mikil flufninga- og samgöngumiðstöð. Þar er einnig há-
skólasetur og iSnaSur mikill. Eftir 1300 var Kazan hálfsjálfstætt borgríki og ailvel
víggirt, en 1469 tók fvan þriSji borgina, og eftir þaS reistu rússneskir keisarar þar
víggirta háborg „kreml", og blasa múrar hennar enn viS óskemmdir aS mestu af
tímans tönn, enda ramgervir mjög, eins og myndin sýnir. AS baki rísa turnar þess-
arar „kremlar".
una. Það var voríð 1930, og ég
orðin fimmtug, eða því sem næst.
Fyrr hafði ég nú ekki ráð á því
að „tapa vorinu“ — eða öllu held-
ur að nota það fyrir sjálfa mig.
Vorið eftir bauð Einar mér hing-
að suður til þess að vera á öðru
námskeiði, og auk þess bauð hann
mér bæði fæði og húsnæði heima
hfá sér á meðan á námskeiðinu
stæði. Mér þótti ákaflega vænt um
þetta höfðinglega boð Einars, eink-
um vegna þess, að það sannfærði
mig um að hann hafði þó ekki
talið mig svo lélegan nemanda í
fyrra skiptið, að ekki væri ómaks-
ins vert að gefa mér kost á nám-
Skeiði í viðbót.
— Fórst þú svo ekki að kenna
garöyrkiu eftir þetta?
— Ekki var það nú mikið. Jú,
ég ferðaðist um Hrútafjörðinn og
sveitirnar þar í kring ein fimm
vor eftir þetta og leiðbeindi um
garðrækt Á þe*sum árum var tals-
verðtir áhugi fyrir matjurtarækt
hiá mönnum fyrir norðan, en ann-
ars er það nú sannast að segja,
að ekkj þrífast kartöflur í Hrúta-
firði í nærri öllum sumrum. En
gulrófur má rækta þar í flestum
árum.
— Segðu mér nú eitt, Ingi-
björg: Hvað hefur þér þótt
skem’-ntilegast um dagana?
— Útivera. Ég var alltaf, eins og
ég sagði áðan, ákaflega mikið gefin
fyrir náttúrufræði, en fékk aldrei
neitt tækifæri til þess að láta eftir
þeirri löngun, svo ég held að ég
sienni allri frekari orðræðu um
það.
— Það er kannski ekki alveg
óhugsandi, að systursonur þinn,
dr. Finnur Guðmundsson, fugla-
fræðingur, hafi sótt eitthvað af
sínum mikla náttúrufræðiáhuga í
þína ætt?
— Hann þarf nú ekki lengra að
leita, blessaður, en til hans föður
síns. Áhugi Guðmundar og þekk-
ing á náttúrufræði er alkunn. Jú,
ég er ekki að bera á móti því, að
í móðurætt minni megi finna fólk,
sem áhuga hefur haft fyrir þess-
um hlutum, en, eins og ég sagði
þér áðan, þá vil ég helzt sem fæst
um það tala.
En það var þessi spurning um
hvað mér hefði þótt skemmtileg-
ast um dagana. Mér þótti alltaf
gaman að kenna, og því meira
yndi veitti það mér, sem ég stund-
aði kennsluna Iengur. Já, svona
fjarri var ég því að fá þennan
margumtalaða starfsleiða, sem all-
ir eru nú með á vörunum.
— Þú hefur kannski valið þér
þetta ævistarf í upphafi vegna
þess, að þú hefur fundið, að það
átti vel við þig?
— Á mínum uppvaxtarárum
áttu ungar stúlkur varla nema
tveggja kosta völ: Annað hvort var
að vera alla ævi í vinnumennsku,
eða þá að gifta sig og gerast hús-
mæður og mæður. Ég gerði hvor-
ugt, heldur valdi mér það hlut-
skipti, sem ég áleit að vera myndi
einna frjálslegast. — Og ég sé
ekkert eftir því.
— Þú ert þá eklkert óánægð
með lífið, þegar þú lítur til baka,
komin á tíunda tug æviáranna?
— Nei, ég er ekki óánægð með
lífið, enda hef óg e kki undan
neinu að kvarta. Það hljóta auð-
vitað allir, sem ná háutn aldri, að
missa marga, sem þeim hafa verið
kærir, og það hefur orðið mitt
hlutskipti, ekki síður en annarra,
sem gamlir verða. En ég er og
hef verið ánægð. Heilsa mín, sem
lengi vel var eklci alltof sterk, hef-
ur sízit farið versnandi með aldrin-
um. Og það er ágæt elli að dvelja
hér á Hrafnistu.
Svo lengi er nú búið að syngja
þann söng, að heimur versnandi
fari, að unglingar séu á glapstig-
um og að eiginlega séu allir hlut-
it á hvínandi spretti undan brekk-
unni norður og niður, að maður
er löngu hættur að nenna að ljá
slíku eyra, enda þótt manni hafi
upphaflega og oft síðan fundizt
slíkt tal á verulegum rökum reist.
Það er því meir en lítil hressing
í því að hitta níræða konu, sem
fylgzt hefur með börnum og ungl-
ingum allt sitt líf og fylgist enn
skyiggnum huga með því, sem
gerist í kringum hana, en þorir þó
að halda því fram, að þrátt fyrir
allt og allt, sé það nú mestan part
undir okkur, hinum fullorðnu,
komið, hversu úr börnum okkar
rætist.
—VS.
640
lilSlMN — SUNNUDAGSBLAÐ