Tíminn Sunnudagsblað - 26.09.1971, Side 18

ið. Heyskapur skyldi hefjast um
tólftu helgi.
Ég byrjaði á því að láta Þorleif
flytja torf á hin væntanlegu hey.
Ekki hafði ég slegið marga daga,
þegar ég fékk boð frá Júlíusi í
Syðra-Garðshorni, en hann var
bróðir Friðriku á Grund, um það,
hvort ég ætlaði að gera mér það
til skammmar að verða á eftir sér
með túnið. Nú, á laugardagskvöld-
ið var ég búinn að slá túnið. Þá
var ég beðinn að skreppa niður á
Dalvík. Júlíus varð mér samferða.
Á leiðinni fór hann að impra á því,
að ég réri hjá sér um haustið. Ég
neitaði. Hann ýfði sig þá og seg-
ir mig ekki þora. Ég svaraði, að
hann mætti hugsa hvað hann vildi
um það.
Á sunnudaginn var svo drifa-
þurrkur. Ég bað fólkið að snúa
með mér heyinu, og var það vel-
komið. Júlíus hafði orðið eftir
niðri á Dalvík daginn áður, en um
hádegi kom hann neðan að, kom
við á Grund og tók nú til að ríða
fram og aftur um flekkina, með
þrjá til reiðar. Það hálffauk í mig
út af þessu athæfi, og ég sagði
eitthvað á þá leið, að trúlega hefði
töluvert sungið í Júlíusi í Garðs-
horni, ef svona væri riðið um
ný-rifjað hey hrá honum. Hann
svaraði því til, að það væri óguð-
legt athæfi að vera í heyvinnu á
sunnudegi. Jókst þetta svo orð af
orði. þar til Júlfus hótaði að mölva
fyrir okkur hrífurnar. Talsvert
höfum við víst haft hátt, því að
rifrildi okkar heyrðist suður í
Garðshorn og komu kona Júlíusar
og dóttir út eftir að reyna að stilla
til friðar. Tókst þeim loks að hafa
Júlíus heim með sér. Ekki man ég
til að hafa nokkurn tíma reiðzt
meira en í þetta skipti. Og
mikið mátti ég stilla mig
að elta ekki Júlíus, þeg-
ar hann fór. Ætlun hans var
auðvitað sú að koma í veg fyrir,
að við pætum sinnt heyinu.
Við snerum svo öllu aftur á tún-
inu á mánudag, og á þriðjudag
náðum við því upp. Á miðvikudag-
inn bundum við. Konan vildi ekk-
ert skiDta sér af heyskapnum.
Sagði, að ég væri ráðsmaður og
yrði að hafa veg og vanda af vinnu-
brögðunum. Mér féll miður þetta
afskiptaleysi hennar, en hún
hafði nú tekið þetta í sig. Ég hafði
ekki áður borið upp hey og vildi
láta Þorleif gera það. Því neitaði
hann — hefur kannski einnig ver-
ið því óvanur. Tóftin var djúp og
því auðvelt að koma fyrir í henni
— fyrsta sprettinn. Um kvöldið, á
mjaltatíma, bað húsfreyja mig að
finna sig. Sagði hún, að Júlíus,
bróðir sinn, hafi sent til sín og
spurt, hvort hún ætlaði að láta
mig brenna töðuna. „Júlíus bróðir
þinn hefði átt að koma og skoða
heyið, áður en við byrjuðum að
binda“, svaraði ég snúðugt og fór.
Og allt komst heyið í tóft um
kvöldið. Er því var lokið bað ég
Leifa að þekja með mér heyið, því
að ég var hræddur við rigningu.
Jú, við þöktum um nóttina, og um
morguninn tók að rigna. Vetur-
inn eftir sagði Sigurður mér, að
hann hefði aldrei átt betri töðu.
Þá var ég maskinn. En af Júlíusi
er það að segja, að hann var elklki
búinn að slá sitt tún, þegar ég
hafði al-hirt. Mikið sá ég eftir því
seinna að hafa ekki beðið Friðriku
að senda Þorleif suður eftir til
Júlíusar að hjálpa honum með
túnið.
Næsta vor var ég svo við jarða-
bótavinnu úti í Skefilsstaðahreppi.
Þá var Bjöm Blöndal, prestur í
Hvammi, fyrir búnaðarfélagi
þeirra Skeflunga. Ég vildi fá tvær
krónur í kaup á dag. Það taldi
prestur fráleita kröfu. Ég bauðst
þá til að taka vinnuna í „ákvæði“
og fengi ég þá eina sjötiu og
fimm fyrir hvert dagsverk, en þá
var öll slík vinna lögð í dagsverk.
Kæmi mæling mín ekki heim við
mælingu úttektarmanns jarðabót-
anna, skyldi það leiðrétt. Samning-
ar tókust á þessum grundvelli. Ég
tók mann með mér í vinnuna, og
lét viðkomandi bóndi hann sjálfur
í té, en ég greiddi manninum eina
krónu á dag. Niðurstaðan varð sú,
að út úr þessu hafði ég tvöfalt
kaup, en mest hjá presti. Fyrir
kom, þegar bezt lét, að ég hefði
tíu krónur á dag. Guðvarður á
Hafragili sagði einu sinni við mig:
„Það munaði engu, að þú yrðir
þér til skammar fyrir hvað mikið
þú vannst“.
Svo var ég kaupamaður hjá
þeim bræðrum, Birni og Sigurði,
á Hofsstöðum. Alrei hef ég haft
betri húsbónda en Björn. Hann
var alveg skínandi maður.
Næsta sumar var ég við túna-
sléttun hjá Guðmundi í Bólstaðar-
hlíð — og Brynjólfi í Þverárdal.
Sigfús Eyjólfsson, vinur minn og
skólabróðir frá Hólum, spáði illa
fyrir samkomulagi okkar Brynj-
ólfs, og hefur sjálfsagt dregið þá
ályktun af kynnum við báða. Trú-
legast myndum við fljúgast á í illu,
áleit Sigfús. Til þessarar vinnu
fékk ég með mér Jónas Þorsteins-
son, hálfbróður Jóns Þorsteins-
sonar á Króknum, Rögnvald bróð-
ur og Kristján Hansen. Ég tók dag-
sláttuna hjá Brynjólfi fyrir 165
krónur, en hjá Guðmundi fyrir
135 krónur. Mismunurinn lá í því,
að ég taldi landið miklu betra við-
fangs hjá Guðmundi en Brynjólfi.
Guðmundur neitaði að fæða okk-
ur. Ég sagðist þá hætta. Ég færi
ekki á aðra bæi til að fá fæði. Þá
bauðst Guðmundur til að útvega
okkur fæði hjá Sigfúsi þeim, sem
fyrr er nefndur, en hann var þá
í Bólstaðarhlíð. Mér var sama um
það. En fyrir þetta lagði kona Guð-
mundar svo mikla fæð á mig, að
ég hef ekki kynnzt öðru eins hjá
kvenfólki. Aumingja konan h élt
nefnilega, að ég vildi ekki vera I
fæði hjá henni. Sá misskilningur
leiðréttist þó síðar.
Vinnan gekk vel. Ég hefði dugn-
aðarmenn. Og aldrei komst það í
verk, að við Brynjólfur flygjumst
á. En hann var oft óánægður yfir
því, ef slæmt var veður, að ég
skyldi ekki koma inn og spila við
sig. Einu sinni fór Brynjólfur í
brúðkaupsveizlu. Þá var Stefán
Björnsson frá Veðramóti að kvæn-
ast. Um nóttina, þegar Brynjólfur
kom úr veizlunni, vorum við Rögn-
valdur bróðir eitthvað að dunda
úti. Brynjólfur var raddmaður og
hafði gaman af að taka lagið.
Hann settist hjá okkur. Við báðum
hann að syngja fyrir okkur lagið:
Taktu sorg mína, svala haf, sem
þá var tiltölulega nýtt. Brynjólfur
gerði virðingarverða tilraun til
þess, en aldrei komst hann á rétta
nótu. Rétt er að geta þess, að hann
var töluvert drukkinn og kann það
að háfa valdið einhveju um það,
hversu illa honum gekk að finna
tónana. En daginn eftir kallaði
Brynjólfur á okkur og sagði:
„Komið þið nú inn — nú skal ég
syngja og spila fyrir ykkur lasið
frá í nótt“. Og það gekk mikið
betur, enda hafði hann nú orgel-
ið til að styðjast við.
Einu sinni fann hann að því, að
ég léti þðkurnar of langt út á tún-
ið. Ég spurði hann þá, hvernig
liann héldi, að það hefði farið, ef
690
ItlHlNN — SUNNUDAGSBLAÐ