Tíminn Sunnudagsblað - 24.10.1971, Side 17

Hrafnshreiður með sex eggium. Laupar hrafna eru hin haglegasta smtð, enda oft tyllt þar, sem til alls þarf að
vanda, ef það á að standa.
„Já, það var víst hérna. Við
skulum stanza snöggvast“.
Mér varð nærri ósjálfrátt að
orði:
„Hvað, hefur þú þá komið hing-
að fyrr?“
Jón var farinn af baki. Um
stund höfðum við farið fram með
tindóttum móbergsrana, sem geng
ur til norðurs frá miklu fjalli.
Nyrzt sikagaði fram hár og svo til
steiltur hamar. Jón teymdi hest
sinn til hliðar við hamarinn í
gróna brekku.
Jón hafði ekki fyrr um daginn
látið neitt uppi um, hvort hann
hefði komið áður á þennan eða
hinn staðinn, sem við vorum bún-
ir að fara um. Þess vegna vaknaði
forvitni mín við þetta hátterni
hans. Jón gekk þegjandi fram fyr-
ir hamarinn, horfði um stund upp
eftir honum, líkt sem hann væri
að átta sig á einhverju. Kom svo
aftur til mín og settist í brekk-
una. Loks svarar Jón spurningu
minni og segir:
„Já, ég hef komið hér áður. En
nú eru mörg ár liðin frá þeim
degi“.
Eg sá, að Jón var allhugsi. Mér
naegði ekki þetta einfalda svar
hans og spurði enn:
„Kom eitthvað fyrir þig, þegar
þú varst hér síðast?“
Mér datt þá helzt í hug ein-
hver fyfirburður. Ég vissi, að
Jón var á vissan hátt svolítið forn
í skapi og skoðunum, svo sem
margt roskið fólk var á þeim tíma.
Jón svarar:
„Það kom svo sem ekkert fyrir
mig. Þó kom þá fyrir á þessum
stað atvik, sem ég hef ekki feng-
ið gleymt, þótt almennt myndi
fólk kannski, hvorki þá né nú,
telja þess vert, að lengi væri mun-
að.“
Forvitni mín var glaðvöknuð, og
ég sagði því umbúðalaust:
„Úr því þú hefur sagt mér þetta
mikið, verðurðu að segja mér alla
söguna".
Og svo kom sagan með þessum
inngangsorðum: ,,Ég hef víst aldrei
sagt frá því, sem hér gerðist fyrir
tugum ára að mér viðstöddum,
fyrr en ef ég geri það nú, hef
víst aldrei nennt því“.
Eftir litla þögn kom frásögnin:
„Svo sem þú veizt var ég smali
eitt sumar á jörð, sem liggur að
þessum fjöllum. Ég var þá rösk-
lega kominn yfir tekt. Um mán-
aðamótin maí og júní komu tveir
ungir menn ríðandi heim i hlað
í þann mund, sem verið var að
ljúka morgunverði, sem þá var
etinn á tíunda tímanum. Bóndi
gekk út til gestanna, sem voru úr
næsta kauptúni. Báðir voru menn
þessir hinir ásjálegustu í öllu og
sýnilega vel reiðfara. Menn þess-
ir stunduðu verzlunar- eða skrif-
stofustörf, og annar þeirra nýlega
kominn í plássið. Lítillega hafði
bóndi kynnzt þessum mönnum,
þess vegna voru þeir nú komnir.
Bóndi bauð mönnunum að ganga
í bæinn, en þeir kváðu ferðinni
heitið lengra hérna eitthvað aust.-
ur í fjöllin. Maður sá, er bóndi
þekkti nokkru meira, hafði aðal-
lega orð fyrir þeim i'élögum og
segir:
„Við teljum okkur ekki nægi-
lega kunnuga á þessum slóðum,
Þess vegna kom okkur i hug,
hvort þú liefðir ekki einhvern á
þínum vegum, sem væri svolítið
kunnugri heldur en við, sem þú
vildir lána okkur. Ekki þarf að
útbúa nesti, því að við erum sæmi-
lega búnir að því, þótt einhver
bættist á það, en aukahest höfum
við ekki“.
„Viljið þið ekki koma í bæinn“,
segir bóndi.
„E'kki fyrr en við höfum heyrt
svar þitt“, segir sá, er hafði orð
fyrir þeim, og brosti við.
„Jæja“, segir bóndi; „komið þið
inn og fáið ykkur að drekka".
Og það þágu þeir.
Þegar inn kom, kallar bóndi á
1ÍBINN — SUNNUBAGSBLAÐ
785