Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Síða 4

Hennar náð, gaxnla írúin, var
dáin. Hún gaf snögglega upp and-
ann á fögrum haustmorgni, líkt og
blásið hefði verið á kertaljós, ein-
mitt í sömu andrá og vindhviða
skall á háum húsgaflinum og sleit
rauð eplin af trénu utan við glugg-
ann hennar.
Rétt áður hafði hún horft í
kringum sig í herberginu, augun
óvenjulega djúp og opin og augna-
ráðið nær því hæðnislegt, þegar
hún beindi þeim að fólkinu, sem
kringum hana stóð, ráðskonunni
og þjónustustúlkmum, og lét þau
hvarfla um dökk, gljáandi rauðvið-
arhúsgögnin og losótt veggfóðrið
á þiljunum. Við spegilinn dvöldust
þau ögn lengur, líkt og í þessu
gamla, fágaða gleri leyndist sú,
sem hún hefði helzt viljað kveðja,
þó að hún gæti ekki horfzt í augu
við hana, úr því sem komið var —
hún lyfti meira að segja hökunni
öríitið, varla að það sæist, til
marks um, að taka ætti spegilinn
niður af þilinu og færa henni
hann. En allir voru svo skelkaðir,
að enginn s.kildi hana. Svo leið
hún snögglega út af, aftur komin
með þennan hæðnissvip. Höfuðið
grófst eins og ofurlítið dýpra nið-
ur i koddann, og augnalokin sigu.
Eftir það lyfti hún þeim ekki
framar fyrr en hún gaf upp önd-
ina, og meðvitundin blossaði
snöggvast upp í trvflingslegri al-
vöru, og augun þöndust út alsjá-
andí um leið og þau brustu
Það varð uppi fótur og fit, og
ráðskonan hafði varla haft tíma
til þess að tárast og þaðan af síð-
ur mæla dýpt sorgar sinnar. En
nú, þegar frúin hafði verið búin til
greftrunar og ættingjar hennar
gátu hvenær sem var komið úr
fjarlægum landshlutum á skrölt-
andi .vögnum sínum heim trjá-
göngin, rann það allt í einu upp
fyrir henni, að bráðum varð hún
að yfirgefa þennan stað, og þá
grét hún húsmóður sína af fölskva-
lausum söknuði.
Prófasturinn sat rétt hjá henni
á viðhafnarstóli með vönduðu
áklæði, og þó að hann tárfelldi
ekki líka, þá sást það á þvi, hve
umkomuleysislega hann neri á sér
feitar hendurnar, að orsökin var
sú ein, að hann sá í björtu ljósi
þekkingar, sem uppljómaði skyn-
semd hans, hversu fánýtt var að
gráta. Þó að hann væri þurreygð-
ur, þá stafaði það ekki af því, að
samúð hans væri í naumasta lagi.
— Ef maður hefði nú átt mynd
til minningar um hana, snökti
ráðskonan og renndi augum upp
um alla veggi til þess að gæta að,
hvar bezt hefði verið að láta hana
hanga, ef hún hefði verið til. Jú
— yfir setubekknum, yfir honum
miðium, þar sem sveigjan var á
bakinu á honum — þar fann hún
myndinni stað. Og nú saknaði hún
hennar enn meira en áður, þegar
hún hafði veitt athygli. hve vegg-
urinn var auðnarlegur án myndar.
— Kæra frú Dahlgren, sagði
prófasturinn. Það var góð húsmóð-
ir, sem þér hafið misst, og ekki
aðeins þér, heldur allur herragarð-
urinn, allur söfnuðurinn. Hitt er
satt, að hún bar-í mörgu keim af
aldarfari, sem var ólíkt því, er við
eigum að venjast, einkum og sér
í lagi meðal þess fólks af hennar
stigum. . . .
— Ó, greip ráðskonan fram í,
það var svo fínt þetta fólk eins
og allir vita, og aldiæi í öðru en
brakandi silki — ekki ullarflíkum
eins og við hin. Það hverfur margt
úr sögunni með þessu elskulega
fólki. Ég hef heyrt sagt, að það
hafi orðið svona fínt, þegar það
lék á frönsku hér fyrrum — við
hirðina, þar sem náðug frúin var
líka svo lengi.
Prófastinum var ekki rótt, því
að hann hafði ekki komið því að,
sem hann ætlaði að segja. Setning-
in hafði ekki fengið þetta lýta-
lausa sköpulag eggsins, sem hon-
um var svo mikið í mun, að allt
hefði, er gekk fram af munni hans.
Hann tók þess vegna þráðinn upp
að nýju, ekki laust við umvöndun
í raddblænum, því að hann varð
að setja ofan í við konuna:
— Já, kæra frú Dahlgren —
það var nú eiginlega ekki þetta,
sem ég ællaði að færa í tal. Ég
ætla nefnilega að víkja að því,
sem særði mig oft, að Hennar Náð,
frúin sæla — að Hennar Náð, vildi
ég sagt hafa, virtist ekki öðlast þá
uppbyggingu, sem ég hefði kosið
og reyndi að miðla henni með auð-
mjúkum orðum — jafnvel, að hún
hefði ekki miklar mætur á bæna-
lífi og ljúfri iðkun Guðs orðs.
Vissulega kom hún alltaf hæfilega
snemma í kirkju, ef hún sótti
messu, en aldrei sá ég henni
vökna úí* augu — verð meira að
segja að játa með hryggð, að það
truflaði mig oft að sjá hana hand-
leika silfurpelann, og fyrir kenn-
inguna þakkaði hún mér aldrei
Hennar Náð, o,am!a frúin, var við hirðina, þegar hún var ung,
og lék á frönsku. En nú var hún dáin, og það var engin
mynd tii -af henni, og ráðskonan, sem lengi hafði þjórtað henni,
var í öngum sínum út af þessu. En allt í einu hugkvæmdist
stofuþernunni mikið snjallræði . . .
12
1 I M I N N
SUNNUDAGSBl.Ai)