Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Qupperneq 18

- Þar sem Utfin sinnti ekki ö'ðru
nánii en evuku, vannst henni tímj
til að koma sér upp uærfatnaði,
plöggum og öðru, sem hún þarfn-
aðist, útsiónarsemi hennar var ætíð
söm við sig, og Kristín húsfreyja
hefur látið sér annt um, að dvölin
í Ærlækjarseli kæmi henni að sem
beztum notum.
Er Maren fór til skólavistarinnar
í Ærlækjarseli, mun það hafa ver-
ið fullráðið, að hún settist að í
Sandfellshaga. Vegna hjúkrunar
og annarra frátafa hefur hún orð-
ið að neita svo mikilli vinnu við
sauma, að henni hefur þótt ráð-
legt að taka fyrir annað starf, sem
væri einfaldara og umsvifaminna
og gæti betur samrýmzt heimilis-
haldi. Tilfinnanleg vöntun var á
prjónakonu í sveitinni og jafnvel
nærsveitum. Björn í Sandfells-
haga eggjaði hana fastlega á að
panta sér fullkomna prjónavél, og
skyldi hann sjá svo til, að hún hefði
aðstöðu til að taka heim vinnu.
Bróðurdóttir Björns, Anna Soff-
ía Árnadóttir frá Bakka, hafði ver-
uð síðustu misserin í Reykjavík
'Pð dóttur sinni, Arnþrúði, s?m
’• hafði stundað nám. Anna hafði
rt vélprjón fyrir sunnan, en
■gðist ekki mundu gera það að
uvinnu sinni. Björn dró það ekki
i efa, að Anna mundi fást til að
kenna Marenu vélprjón, er hún
kæmi heim síðla sumars eða
snemma hausts. Anna hafði gifzt
systursyni Björns, Gunnlaugi
Björnssyni frá Skógum, og eign-
azt með honum dótturina, er bar
móðurnafn hans. (Arnþrúður gift-
ist Einari Reynis). Eftir lát Gunn-
laugs giftist hún Sigurði bróður
hans. Þær voru margvíxlaðar
tengdimar f Laxárdalsættinni, eða
Möðrudalsætt sé lengra rakið.
Maren skrifar Margréti systur
sinni um hina nýju ráðabreytni
Segir hún, að Gamli-Björn vilji
allt fyrir sig gera, er hann viti að
hana langi til, en ekki sé útlit fyr-
ir, að hann eigi langt líf fyrir hönd-
um, muni hún sakna hans, auk
þess sem hún viti, að hann mundi
ifta til með henni í framtíðinni, ef
honum treindist líf. f þessu bréfi
minnist Maren á skyrsendingu til
mömmu. sem fórst fyrir vegna
þess, að eitthvað bar út af með
strandferðaskipið Hóla, sem hún
hafði treyiTt á, en slíkt gat verið
vait í þS dega. Hún heitir því að
vera betur á verði næsta sumar. I>ó
er ekki eins og hér sé um bón að
ræða né olforð að halda, heldur er
jafnan ofarlega í huga hennar ósk-
in um að hjálpa, gefa, gleðja. Þeg-
ar hún fer að búa ætlar hún að
hafa ær í kvíum, safna skyri,
smjöri og ostum tii vetrar, og
hvort hún hefur ekki hug á að
deila með sér!
„Kannski ég eigi sjálf skyr
næsta sumar11.
í þessu sama bréfi skrifar hún, að
hún hefði viljað að: „Þú hefðir
sent mér litla greyið“ með Önnu,
en það var ekki von að þú tímdir
því, hún hefur þá verið nýkomin
úr kaupavinnunni“. (Frá Stóra-
Lambhaga í Skilamannahreppi í
Borgarfirði).
16. Búskapur og bjartar vonir.
Það líður fram á vor 1916. Til
bréfa verður hér ekki vitnað á því
tímabili, sum hafa glatazt, en eitt-
hvað af þessum tíma hefur Maren
verið syðra, þó að hún hafi nán-
ast aðeins komið til að kveðja, áð-
ur en hún sezt alveg um kyrrt fyr-
ir norðan.
Maren giftist Einari Sigurðssyni
í Sandfellshaga 22. apríl 1915. Það
var sumardagurinn fyrsti, að vísu
þjóðlegur hátíðisdagur, en umleiik-
inn sérstökum bjarma í hugum
þeirra æ síðan — og einnig mín-
um.
Þóra, móðir Einars, gaf brúð-
hjónunum tuttugu króna gullpen-
ing, og úr honum létu þau smíða
sér festarbauga, sem þau settu upp
seinna en gerðist. Þeir voru frá-
brugðnir öðrum giftingarhring-
um, upphafsstafir á nöfnum þeirra
Einars og Marenar voru á plötum
framan á hringunum. Annar þess-
ara hringa var smíðaður upp löngu
síðar, gerður að sléttum einbaug
og þá grafið innan í hann: M og
E. 22.4.1915.
Ungu hjónin settust að í Sand-
feUi, í stofu í frambænum, sem
Maren hafði áður haft til umráða,
þau fengu aðgang að stóarhúsi og
hlóðaeldhúsi og þeim matar-
geymslum, sem þeim voru nauð-
synlegar.
Björn var fallinn frá, en hafði
ráðstafað öllum eignum þeirra
hjóna áður. Jón Sigurðsson,
kvæntur Kristínu Friðriksdóttur,
og Júlíana Sigurðardóttir, gift Vil-
hjálmi Benediktssyni, fengu Sand-
fellshaga til eignar, sína hálflend-
una hvort, en Einar og Sigra fengu
Klifshaga að hálfu hvort og fylgdi
eyðibýlið Skeggjastaðir. Marenu
hafði Björn gefið einn þriðja af
Leifsstöðum, móti Vilhjálmi og
Júlíönu, en Jón og Kristín hrepptu
Lækjardal. Svo komu ýmis hlunn-
indi til skipta, þannig hlutu Ein-
ar og Sigra part af reka í sandi
og ítök í beit þar.
Maren og Einar munu að ein-
hverju leyti hafa hafið búskap sinn
í Sandfellshaga í skjóli ekkjunnar,
Jóhönnu Einarsdóttur, en hennar
naut skammt við, þau voru í fé-
lagsskap við ábúendur jarðarinnar
með heyskap og fjárgeymslu, tún-
vinnslu og fleira, en alveg sér um
heimilishald.
Leifsstaðapartinn hafði Maren
fengið að gjöf frá Sandfellshaga-
hagahjónunum sem þakkarvott
fyrir hjúkrun og elskusemi í garð
þeirra, og þótti henni einkar vænt
um þessa séreign sína. Fagurt var
mjög á Leifsstöðum, túnið vel girt
og haldið í góðri rækt. Berjaland
var geysigott og lá að túngarðin-
um á alla vegu. Brekkur voru of-
anvert við Leifsstaði, og lá túnið
í aflíðandi halla að lyngmóabreiðu,
er var sem belti milli túnsins og
Brunnár. Þar veiddist oft vel. Sii-
ungur í Brunná var sægenginn, af-
bragðsurriði og bleikja. Mikil veiði
var einnig undan Lækjardals- og
Klifshagalandi. Voru þetta landeig-
endum hin mestu hlunnindi.
Klifshagi var fastur í ábúð, er
Maren og Einar giftust. Sigurðína
giftist Jóni Grímssyni, bónda í
Tunguseli í Þistilfirði, og var Klifs-
hagi allur í ábúð Jóns Sigvaldason-
ar, sem var ekkjumaður, en bjó
með uppkomnum bömum sínum.
Þó að stofan, sem Maren og Ein-
ar stofnuðu sitt fyrsta heimili í,
væri ekki stór og þau notuðu hana
jafnframt sem verkstæði, hreiðr-
uðu þau einkar notalega um sig og
sýndu, að oft má lítið laglega fara.
Fallegar hannyrðir Marenar voru
mjög til prýði, svanamyndin i að-
djúpum, logagylltum, ramma,
blaðaslyðran, klukka og eitthvað
af myndum á veggjum. Á komm-
óðu var ísaumaður dúkur og ofan
á honum myndir og smámunir.
Skeliakassar voru þá í tizku og
notaðir undir skartgripi, silfur-
mynt og fleira smálegt. Á komm-
óðuna setti Maren kortið frá
mömmu með bömunum tveimur,
26
itHINN - SUNNUDAGSBIJLÐ