Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Page 22

Rósin og nóttin
Heimurinn þvær mynd sína í tárum
ástar einmanaleikans
börn hans flýja til stjarnanna
með skólatöskuna undir hendinni
syrgjendur stjörnunnar
drukknandi i táraflóði
speglandi sig i lind framtíðar.
Gránar nú héla rósirnar fölna —
nóttin kemur aftur
það er þess vegna sem við eigum að elska þær
hverjar? rósirnar eða nóttina
báðir jafnt vinur.
Einu sinni kom skip af opnu hafi
seglin sungu ið fyrsta kristna lag íslands
við undirleik vínda
sólin i suðri lofandi gæfu
og sigri ástar.
Ó þú heimur sem þráir að líða
um vor í regni
strákur pissandi mót opnu hafi
bylgja kemur að landi
skolast burt
köttur bak við sveifarás
þú varst þar ekki í gær
heldur í skugga
trjánna laufgu.
Blómin og regnboginn
vitnin um ástir mannanna
ó þú Máni spannandi himin regnbogans
hversu margar rastir?
daggarperlan skín við sólskini
vorið grær — hvers vegna?
I.A.
ókunnugt. Það er eins og afspurn-
arkynni séu henni alls ófullnægj-
andi, og það er jafnvel eins og í
henni sé einhver óhugur við Norð-
urland. Kannski ómeðvituð
beiskja. Það hafði heillað til sín
systur hennar, sem var svo mikil
þörf fyrir syðra, og sífelld eftirsjá
var að. Og eins mundi verða með
mig, ég kæmi ekki aftur. Þó að
beðið sé um mig sem kaupakonu,
þá er ekki átt við sumardvöl, eins
og þegar ég var tekin að Stóra-
Lambhaga.
honum örlátt, Inga og Lalla komn-
ar á sinn bæinn hvor í Borgar-
firði, fór mamma síðust með litla
bróður.
Allt í einu var ég orðin ein eftir
í litlu íbúðinni okkar og átti ekki
einu sinni brúðu eða bangsa til að
annast um og hugga mig við. Efek-
ert hafði komið mér í stað „pela-
geylisins".
Tvær konur munu hafa verið
beðnar að líta til með mér, kannski
var það einni of margt, svo að ég
var að kalla mátti heimilislaus og
umhirðulítjl.
Ef til vill var ég þá enn á mörk-
um þess, að hægt hefði verið að
bæta mér upp móðurmissir og
margvíslegar bernskuraunir. Ef til
vill voru þá síðustu forvöð, að við
hefðum getað orðið sannar mæðg-
ur, við Maren, ef við hefðum náð
saman þetta vor, og ég hefði losn-
að viö hið dauðans dapra sumar
í Reykjavík 1916 og eftirminnileg-
an vetur 1916—1917. Þó hefði að
líkindum verið enn betra, ef Mar-
en hefði fengið mig, þegar hún
bað um mig fyrst, þá var hún enn
ung og lífsglöð stúlka. Er við loks-
ins náðum saman, var þungbær
reynsla búin að marka okkur báð-
ar.
Þegar mamma sá mig aftur síðla
sumars eða snemma hausts 1916,
hefur henni vafalaust brugðið í
brún. Hana hefur naumast órað
fyrir því, hve einmana ég yrði, er
ég var orðin ein eftir heima.
Þá hefur hana ef til vill farið
að gruna, að okkur mæðgunum
yrði ekki langra samvista auðið —
að: „forlögunum fresta má, en fyr-
ir þau komast eigi“.
Eitthvað fór úrskeiðis þetta vor,
svo að mamma hafði engan stað
fyrir mig í sveit syðra. Þegar pabbi
var farinn norður til þess að
freista þess, hve silfur hafsins yrði
Lausn
39. krossgátu
V «* J» 0
ú/r* *
s v s if a
fífiE ttn é
&ZF'/) »
JÞÆ&jBaRM# XffS
45cs rfíu st Vt.n
t L rn t BS *
IE t ré Nfí StfitR®*
eae, s m n tca «
i mi fífitfí fita
tíJSttíff* tto rnfts s
tr nf ttfi? FOBOfttto
* L fitút
Mfíttfítg ^Ffíssfa
StMtt Afi fífí ULt.
roftti ttu
iBBHfí fíB/S ttttfitfí
---1 r GW
30
llHINN — SUNNUDAGSBLAÐ