Tíminn Sunnudagsblað - 19.05.1973, Blaðsíða 17

lækni haföi lánazt, aö æsingin, sem
kvaliö haföi hann allanii fyrrihluta
dagsins, myndi fara að réna. En
minna um það! Hann hafði fært
signorinu Petella rjómatertu eina all-
magnaöa — skipstjórinn var sólginn i
sætabrauö — og að þvi loknu haföi
hann verið á rjálti til og frá. En hann
fann, að hann varö æ æstari og æstari i
geði.
Nú var komið kvöld. En hann vildi
draga þaö eins lengi og unnt væri, aö
ganga til hvilu. Hann varð samt. fíjót-
lega þreyttur af þvi að rangla um
bæinn og það jók á áhyggjur hans að
hann var ei óhræddur um það að sér
kynni að lenda i rimmu við einhvern
af sinum ótölulegu kunningjum sem
verða kynni svo ógætinn að ávarpa
hann. Þvi hann var með þeim
ósköpum fæddur, að það var hægt að
lesa i huga hans, eins og á opna bók.
Þaö var meinið! Hann var alveg gagn-
sær. Og þetta gagnsæi hans varö þrot-
laus uppspretta athlægis og gaman-
semi öllum þessum hræsnurum, sem
labba um, ifærðir lyginni svo sem
einni kápu. Það var engu likara en aö
fólk gæti aðeins hlegið, ekkert annað
en hlegið að þvi, aö sjá tilfinningar
látnar i ljós, afdráttarlaust, naktar —
jafnvel hinar döprustu og sárustu fil-
finningar. Annað hvort hafði þetta
fólk sjálft aldrei reynt neitt þvilikt, eða
það var orðið svo vant þvi að dyljast,
að það bar ekki lengur kennsl á ein-
lægar tilfinningar hjá manngarmi eins
og honum, sem fæddur var með þeim
ósköpum aö geta ekki dulið tilfinning-
ar sinar né haft taumhald á þeim.
Svo hélt hann heim og fleygði sér
upp i rúm i öllum fötunum.
Hvaö hún var föl, hvað hún var föl!
blessuð elskan, þegar hann fékk henni
tertuna. Svo guggin, og augun svo
myrkvuð af áhyggjum, að sannast að
segja mátti hún ekki falleg kallast þá
stundina...
—Reyndu að vera glaðleg kæra,
sagði hann með hálfkæfðri rödd, og
vildi hressa konuna við. Klæddu þig
snyrtilega, um fram allt. Farðu I
treyjuna úr japanska silkinu, hún fer
þér svo vel.... og umfram ailt, ég bið
þig þess sföast orða, láttu hann ekki
sjá þig svona niöurdregna, hresstu þig
upp, svona, hresstu þig upp! Er nú allt
i lagi? Mundu eftir þvi, að gefa honum
ekki neina minnstu átyllu til
umkvörtunar! Hughraust, góða min!
Vertu sæl, við sjáumst á morgun. Viö
skulum vona, að allt fari að óskum. Og
i öllum bænum, gleymdu nú ekki að
breiða vasaklút á snúruna þarna, úti
fyrir glugganum á svefnherberginu
þinu. Það verður það fyrsta, sem ég
geri i fyrramálið, að lita eftir
þvi...t.gefðu mér þetta merki,
blessuð, mundu það.
Aður en hann færi merkti hann með
„tiu” og ,,tiu+” við latnesku stilana i
stilabók drengsins. En drengurinn,
sem hversdagslega var ekki of
gáfaður, var nú i skelfilegu ástandi,
gjörsamlega ruglaður.
— Nono, sýndu pabba þetta. ... þú
skalt sjá, hann verður glaður! Haltu
svona áfram, drengur minn, haltu
svona áfram, og eftir fáa daga munt
þú vera orðinn betur að þér i latinu
heldur en nokkur gæs á Kapitolium —
þú manst, þessar gæsir, sem stökktu
Göllum á flótta. Þrefalt húrra fyrir
Papiriusi! Vertu kátur, Við eigum öll
að vera glöð og kát i kvöld Nono —
pabbi er að koma! Vertu nú vænn og
glaölegur drengur! Hreinn og þægur!
Láttu mig sjá neglurnar á þér.eru
þær hreinar? Þetta er ágætt Kafaðu.
nú ekki i nein óhreinindi Þrefalt húrra
fyrir Papiriusi, Nono, þrefalt húrra
fyrir honum!
Hvað átti maður að halda um
tertuna? Skyldi bölvaöur asninn hann
Pulejo hafa gabbað hann? Nei, nei,
Þaö var óhugsandi. Hann hafði ljós-
lega útskýrt það fyrir lækninum, hvað
ástandið var alvarlegt. Það væri
blygðunarlaus fúlmennska af vini
hans að svikja hann nú. En.... en....
en.... hvað átti til bragðs að taka, ef
lyfið var ekki eins áhrifamikið og
læknirinn lét af?
Skeytingarleysi og sannast að segja
fullkomin fyrirlitning þessa manns
fyrir eiginkonu sinni tendraði nú i
honum sjóöbullandi reiði, rétt eins og
þetta væri persónuleg móðgun við
hann sjálfan. Og reyndar var það svo!
Að hugsa sér það, að kona, sem hann
Paolino Lovico, var ánægður með —
já, meira en ánægður honum fannst
hún alveg sérstaklega eftirsóknarverð
— hugsa sér þaö, að hún skyldi vera
litilsvirt af öðru eins ræfils kvikindi.
Menn skyldu halda að hann, Paolino
Lovico, gerði sig hæstánægðan með
leifar annars manns, konu, sem öðrum
manni þætti skitur til koma.... Hvað....
Neaples kvinnan betri en eiginkonan
— fallegri? Hann hafði haft gaman af
að sjá þær hvora við hliðina á annari,
benda skipstjóranum á þær og segja
við hann upp i opið geðið á honum:
Jæja, svo að þú tekur hina fram yfir!
Það er af þvi, að þú ert ruddi, dóm-
greindarlaus og vita-smekklaus
skepna! Eins og konan þin sé ekki
þúsund sinnum meira virði en þessi
kvinna! Littu bara á hana! Littu al-
mennilega á hana, maður! Hvernig
geturðu fengið af þér að dvelja fjar-
vistum við hana? Þú þekkir bara ekki
kosti hennar.... þú kannt ekki að meta
hennar fingerðu fegurð, hennar angur-
bliða yndisþokka. Þú ert skepan,
aumasta svin, og þú getur ekki skilið
annað eins og þetta. Þess vegna fyrir-
litur þú það. Og þegar öllu er á botninn
hvolft, hvernig getur þú gert nokkurn
samanburð milli vesallar hjákonu og
sannrar merkis konu, stórvirðingar-
verðrar i alla staði?
Þetta var auma nóttin. Honum kom
ekki dúr á auga..Þegar svo loks, að
honum sýndist, að byrjað væri að
elda aftur hélzt hann ekki lengur við i
rúminu. Hann minntist nú þess, að úr
þvi rúm frúarinnar var i stöku her-
bergi, aðskildu frá herbergi manns
hennar, þá gæti vel skeð, að hún hefði
breitt á um nóttina, til þess að létta
áhyggjunni af honum eins fljótt og
unnt var. Hún hlaut að fara nærri um
það, að honum myndi ekki hafa komið
dúráauga i alla liðlanga nótt, og að
hann myndi koma óðar og lýsti, til
þess að vita vissu sina. Og með þetta i
huga hraðaði hann sér til húss Petella,
borinn hálfa leið af brennandi ósk sinni
— eiginlega alveg fullviss um það, að
hann myndi sjá merkið við gluggann.
Það var þvi ekkert smáræðisáfall
fyrir hann, er þetta brást, hann riðaði
á fótunum. Ekkert! Ekkert! Hvað
húsið var skuggalegt að sjá með niður-
dregnum gluggaskýlum, rétt eins og
hér væri búizt við jarðarför.
En biðum nú við. Ekki var öll von úti
enn. Hann skyldi biða átekta.... en
þarna gat henn ekki beðið: hver
minúta myndi verða löng eins og
eiliföin. En fæturnir á honum... hvað
vareiginlegaaðþeim? ....Það var eins
og fæturnir biluðu hann.
Það vildi svo óheppilega til, að hann
rakst á veitingastofu i fyrsta húsa-
sundi, sem fyrir honum varð. Það var
litilfjörleg veitingastofa, sótt snemma
á morgunana af verkamönnum við
höfnina þarna rétt hjá. Hann gekk inn
og hné niður á trébekk, sem þarna var.
Hér var engan mann að sjá, ekki
einu sinni knæpueigandann, en hann
heyrði mannamál i dimmri stofu
innai af. Þar voru einhverjir að verki,
liklega var verið að kveikja fyrstu
eldana þarna inni.
Eftir stutta bið kom maður þarna
inn, snöggklæddur og rustalegur og
spurði hvað hann vildi Paolino Lovico
horfði á hann með gremju blandinni
undrun. Svo sagði hann:
— Vaskal. ónei! ég á við ....bolla af
kaffi....sterku kaffi, mjög sterku, ef
þér viljið svo vel gera.
Kaffið kom fljótt. Hann saup á þvi —
helmingurinn fór ofan i hann en hitt
spýttist út um allt, i þvi hann spratt á
Sunnudagsblaö Timans
425