Íslendingaþættir Tímans - 15.05.1968, Qupperneq 6

MINNING
Jóhannes Steingrímsson
t>»lvi^kLr sjómonn yfirleitt vanir.
Kemur sér þá oft betur að hafa
hraðann á, og er þá lítt hugsað um
orð en hafizt handa. Mb. Heiðrún
II var þeirra síðibúnust.
Sex ungir og' vaskir drengir,
fimm þeirra á aildrinum sextán til
þrjátíu og eins árs undir leiðsögn
hins dagfarsprúða og ágæta
drengs Rögnvaidar Sigurjónssonar
vöidust til þessarar ferðar, sem
enginn þeirra átti þó afturkvæmt
úr.
Ægir er oft gjöfull við okkur
mannanna börn, en hans skatt-
heimta er líka í mörgum tilfellum
stórkostileg.
Við eigum erfitt með að sætta
okkur við það sem orðið er, byggð-
in okkar er flakandi í sárum, sem
langan tíma tefcur að græða eftir
Slíkt reiðarslag. Einn þeirra félaga
sem fóir í þessa hinztu för og skal
nú lítilega minnst, var Kjartan
Halldór Kjartansson. Hann var bú-
inn að stunda róðra á öðru skipi
frá byrjun vertíðar en örlögum sin
um ræður enginn.
Hall'dór Kjarta-n, en svo var
hnnn jafnan nefndur, var fæddur
hér í Bolunigavík hdnn fimmta
septeimfoer 1944 og var því aðeins
á tuttugasta og fjórða aldursári
þegar kallið kom! Aðeins æs-kan
og bernskan voru að bakd. Þroska-
árin voru framundan og lífið virt-
ist folasa við. Hann var sonur hjón-
anna Halldóru Maríasd-óttur og
Kj-airtans Guðjón-ss'onar
Halld-ór ólst upp hjá foreldrum
sínum í stórum systkinafoópi.
Þurfti því að nota vinn-ukraftinn
jafn sfcjótt og börnin komust upp.
Því he-imilið jaf-nan mannmargt.
Á up-pvaxtarárum sínu-m hélt é-g
sem þessar l(n-ur rita, að ævistarf
hans yrði alt annað en sjórinn
Því að með búsmalaníuim Jifði
h-ann og hrærðist allt fram undir
tvít-u-gs aldur, f-esti þar djúpar ræt
U' og átti þar jafnan ánægjulegar-
stundir. En síðan tók sjórinn að
heilla hann eins og oft vill verða
með unga m.enn. Þótt vegf-erð han-s
yrði efciki löng hér á meðal okkar
þá var hann búinn að heillast af
því að si-gla blíðan byr og njóta
samfylgdar bræðran-na sem voru
með honum í sta-rfi eins og hann
gat mœtt andstreymi ef því va-r að
skipta. Hann þótti jafnan vel lið-
tækur í s-tarfi og ósérhlífinn að
hverju seni hann gekk
Haldór kvæntist eftirlifandi
konu sinnj Önnu Þörgilsdóttur ætt
Þeir eru fles-tir fallnir, gamlir
i'.veitungar mánir og vlnir, sem
voru u-ngir menn í BlönduhMð, er
ég var að vaxa þar úr gra-si. Jó-
hannes á Silf-rastöðum v-ar til mold
ar færður þann 20. apríl.
aðri frá Eyrarlandi í Skagafirði,
hinn 20. ágú-st 1966 og sambúð
þeirra var því aðeins eitt og hálft
áæ í hjón-abandi. Þau eignuðust
tvær dætur, hin eldri á öðru án
en sú y-ngri fæddist ein-um og hálf
um sólarhring eftir lát föður síns.
Þau hjónín Haldór og Anna
höfðu hugvsað sér að bú-a heimild
sitt hér á h-ans æskuslóðum.
Á s.l. vori réðst hann í að reisa
sé-r íbúðarhús, sem var þó orð'ð
fiokihelt áðu-r en vetur gekk í ga-rð,
og drög va-r búið að leggja að þvi
að verkinu skyldi haldið áfram
þótt syrti í álinn og erfiðir tímar
væru framundan og h-ugðist ekki
kvika þar frá settu mar-ki. Þa-rna
skyldi verða hans framtíðarheim-
il-i. En margt fer annan ve-g' en
ætlað er. Það sýnir sú gulvæga
stáðreynd að enginn ræður s-ín-um
næturstað.
Þót-t samihúð þe-irra hjóna næðí
skammt, þá var heimili þeirra
jafnan se-m bezt verður á kosið,
en-d-a bar hann mikla umihyggju
fyrir því og síðasta kveðjan sem
barst frá honum á öldum Ijó-svak-
ans er han-n barðist við óstjórn-
andi náttúrubamfarirnar og ekki
varð við n-eitt ráðið, var ei-nmitt
heim til konunnar, og það var hans
hi-nzta kveðja. Ég hitti hann glað-
an og reif-an k-veldið áður en
hann fór sína hinztu för o-g kom
mér ekki til hugar að það væri
okkar síðasti samfundur.
Nú þaga,r þú kæri vinu-r, hefur
gengið hina miklu göngu bak við
fortjaldið miikla, þá e-rt-u kært
bvaddur af eiginkonu o-g dætrun-
um litlu, foreldirum þí-num, syst-
kinum og þeim öðrum, s-em á-ttu
samleið með þér.
Li-fðu heill, vin-ur, á lan-di ljóss
og friðar.
B.E.
Það voiru dýrðardagar, þegar ég
í æsfcu reið með föður mínum í
réttirnar. Við gistum jafnan á
Silfrastöðum nóttina fyrir rétíar-
daginn, miðviku-dagsnótt. Þeir
voru margir, sem gistu á Sjlfra-
st-öðum þá nótt — og aðrar næt-
ur. Faðir minn batt mifcla yináttu
við þá Siifrastaðafeðga. Ég tók
vináttuna við Jóhannes í arf. Eram
an af var það raunar fyrst og
fremst aðdáun. Ég, strák-lingur-
inn, dáðist áð þessum unga, há-
vaxna og prúða manni. Síðan hef
ég a-la stund Mtið upp til Jóhann-
esiar á Silfrastöðum og metið hann
umfraim aðra menn flesta fvrir
mannkosta sakir og óbrigðullar
direniglundar.
Jóhannes v-a-r fæddu-r á Silfra-
stöðu-m 14. de-s. 1883 og áttj þar
heima alla æ-vi. Var faði-r hans
Steingrímui bóndi á Silfrastöðum
Jónsson, bónda á Merkigili í óust-
urda-1, Jónss-onar bónda þar. Hósk-
uld-ssonar, og konu hans Guðcitn-
ar Björnsdóttur frá Hálsi í Eyja-
firði. Var Steingrímur á Siífra-
stöðum víðkunnur maður, n; a.
fyrir óvenjuleg hnyttinyrði og
me-rgjuð tilsvör. Kona Steingríms
og móðir .Jóhannesar _ var Kristín
Árnadóttir bónda á Úl-fá í Evja-
fárði, Einarsson-a-r, og konu hans,
Guðrún-ar Jóhannesdóttur. Var
Kristín annáluð gæðakona o-g tal-
ið, að Jóíianne-s hefði lífczt henni
mjög u-m lund-arfar og alla skap-
gerð. Hún andaðist 1907, en S-tein-
grímur lézt 1935, kominn yfir ní-
rætt, og hafði þá verið blindur
fj ölda ára.
Jóhanne-s v-ann að búj f-oreldra
sinna til fullorðinsár-a. Mæddi að
sjálfsögðu me-st á honum um alla
umsjón eftir að föður hans förl-
aðis-t sýn, en-da þótt fátt færi fram
hjá gamla manninum o-g hann
vildi hafa hönd í bagga með um
alla búsýslu. Að fullu tók Jóhann-
es við búsforráðum á Silfrastoð-
um árið 1915 og bjó þar stórbúi
til 1951, er hann seldl jörð og
bú í hendur frænda sínum, Jó-
hanni Lárusi Jóhannes-syni, áður
kennara við M-enntaskóIiann á Ak-
6
ÍSLENDINGAÞÆTTIR