Íslendingaþættir Tímans - 15.05.1968, Qupperneq 23

MINNING
Jóhann Gíslason
deildarstjóri <
Á beirnskuárum Flugfélags íslands
réðst til þess ungur, ljósihærður pilt-
ur, prúður í framgöngu. Hann var
lærður loftskeytamaður og kunni
starf sitt afburðavel. Þetta var Jó-
hann Gíslason Við vorum samskipa
í fyrsta millilandaftaginu á flugbáti
árið 1945. Síðar svifum við oft sam-
an yfir höfin, og það er margs góðs
að minnast frá þeim ferðum.
Jóhann Gíslason var maður sam-
vizkusamur með afbrigðum og trúr
í öllum sínum störfum. Hann var
svo greindur, að aUt virtist liggja
opið fyrir sjónum hans. Forráða-
menn F.í. komu líka fljótt auga á
kosti hins unga manns. Þeir fólu
honum hvert trúnaðarstarfið á fætur
öðru, og Jóhann gerði hverju verki
góð skil.
Jóhann var skemmtilegur í vina-
hópi og hafði yndi af veiðiferðum
og útivist. Hann var góður félagi.
Hann lét sér mjög annt um heimili
sitt og fjölskyldu, og nú í dag hugsa
ég ti'l barna Jóhanns, sem misst hafa
góðan föður, og eigiskonunnar, sem
hann unni svo mjög. Öðrum nánum
skyldmennum sendi ég einnig inni-
legar samúðarkveðjur. Bið ég þeim
öJlum blessunar. Önnur er fjölskylda
hér í bæ, sem ég bið guð að styrkja
Eru því þungar byrðar lagðar á
herðar ungri konu að sjá fyrir svo
stórum hóp og skila þjóðfélaginu
sem vel uppöldum þjóðfélagsþegnum.
En með guðshjálp og góðra manna
aðstoð mun henni takast það. Hún
er af kjarnafólki og kjarkmikil.
Þau Halldór og Ásta hófu búskap
á Arnarfelli á Arnarstapa 1956 en
síðar fluttu þau til Reykjavíkur og
stundaði Halldór þar ýmsa vinnu,
svo sem títt er um unga menn, var
hann sendibílstjóri, sjómaður og
verkamaður. Fyrir ári síðan fluttu
þau vestur á land og settust að í
Súðavík, litlu en vingiarnlegu þorpi,
þar sem íbúarnir lifa mest á fisk
veiðum. Þar stundaði Halldór vinnu
í landi við fiskaðgerð en fór fyrir
annan mann þessa sjóferð sem varð
svo örlagarík sem kunnugt er, þar
sem báturinn sást ekki ofansjávar
eftir að hann sást á landstími að
og líta til i náð, og ég er viss um,
að allir landsmenn taka undir þá
bæn með mér.
Jóhannes R. Snorrason.
t
Við vorum ekki gamlir, þegar við
kynntumst á sundæíingum í Sundihöll
inni: Síðan hafa leiðir ekkj skilizt.
Það er margs að minanst frá þeim
árum.
Það var enginn smáviðburður, þeg-
ar við unnum Sundknattleiksmótið og
Erlendur Ó,- grét þegar hann aflhenti
okkur verðlaunin. Það var mikil sig-
urhátíð.
Það er margs að minnast. Ferða-
löngunin var mikil. Þá voru engar
flugvélar. Við vildum fara langt. Upp
í Borgarfjörð að minnsta kosti. Við
fórum hjólandi með tjald og ailt sam
an, alla leið upp að Hreðavatni. Hann
blés á móti og það var erfitt að
hjóla, en það gerði ekkert til. Svo
kom rigningin. Það er margs að minn-
ast.
Við þurftum að læra eitthvað. Gagn
fræðapróf var ekki nóg. Tækniöldin
var að byrja. Við fórum í Loftskeyta
skólann og lærðum allt um elektrón
kvöldi dags 13. febr. Er óþarft að
rifja upp þá sorgarsögu, þar sem
fjórir góðir drengir létu lífið í hetju
legri baráttu við storm og stórsjó,
blessuð sé minning þeirra. Innileg
ustu þakkir skulu færðar öllum þeim
aðilum sem lögðu. á sig erfiði og
kostnað í marga daga við að leita
þeirra ef vera mætti að einhverjum
yrði bjargað úr nauðum. Einn daginn
leituðu fimmtíu bátar, tvær flugvél
ar, og hundruð manna á iandi en
því miður án árangurs. Þakklæti að-
standenda í slíkum tilfellum verður
ekki með orðum lýst.
Halldór var jafnan glaðlyndur, góð
ur drengur og vildi allf fyrir alla
gera og hans hinzta verk var að
ganga á skip til að ekki þyrfti að
fella niður róður. Slíkra manna er
gott að minnast.
Guðm. Guðni Guðmundsson.
ur og morsuðum allan daginn. Það
var mikil músik. Nú eru rétt 25
ár síðan.
Svo hófst alvara lífsins. Þú fórst
á Ritsímann og laukst þar símritara
prófi síðan á ioftskeytastöðina á Mel-
unum. Ég fór til Útvarpsins. Við
hittumst þó alltaf á sundæfingum.
Flugfélag íslands var að festa kaup
á stórri flugvél. Þú varst ráðinn til
Flugfélagsins, og ég ári seinna fyrir
þína tilstilli.
Það var á afmælisdaginn þinn
1947 að fyrri kona mín dó.
Þú varst hinn sterki, sem studdir
mest og bezt. Það verður aldrei
fullþakkað. Þegar þú komst frá út-
landinu færðirðu dóttur minni gjaf-
ir.
y Mörg ár höfum við un-nið saman
síðan og víða farið, alltaf fljúgandi.
Aldrei var þó iengra á milli en svo
að við gætum ekki kallast á með
morselykiunum okkar. Margar
kveðjur fóru á milli yfir hálft Atl
antshafið.
Nú verður lengra á milli um stund.
Við skólabræður úr Loftskeytaskólan
um sendum kveðju okkar, nú á
25 ára afmælinu.,Ég veit ég má bcra
þér \ kveðjur flugleiðsögumanna.
C.U.L. sögðum við í gamla daga með
morselyklunum. Það er hin rétta
kveðja. Sé þig seinna.
Við Sólveig sendum fjölskyldu
þinni og ættingjum, okkar innileg-
ustu kveðjur.
Rafn Sigurvinsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
23