Íslendingaþættir Tímans - 15.05.1968, Síða 7

Sigurður Viihjálntsson
Hánefsstoðum, Seyðisfirði
ureyiri, og konu hans, Helgu hií-s-
mæðrakennara Kristjánsdóttur frá
Fremstafelti í Kinn. Dvaldist hann
eftir það alila stund með þeim
hjónum. Reyndust þau honum
sem væru hans eigin börn —• og
góð börn. Alt hið sama má segja
um Jón, son Halls í Brekkukoti
og Ólínu Jónasdóttur skáldkonu.
Hefur hann verið heimilismaður
á Silfrastöðum meir en 30 ár og
tengdur Jdhannesi traustum bönd-
um.
Árið 1915 kvæntist Jóhannes
Jðhönnu Jóhannsdóttur bónda á
Lýtingisstöðuim í Tungusveit, Jóns-
sonar, og konu hans Dýrleifar
Árnadóttur. Voru þau systrabörn,
en JÓhanna var móðursystir þeirra
bræðra, Jóhanns bónda á Silfra-
stöðum og dr. Brodda skólastjóra.
Jóhamna var vel gerð kona um
aila hluti, óvenju fríð og ágæt-
lega gefin. En hennar naut eigi
iengi. Hún átti við heilsubrest að
búa og lézt, tæplega fertug að
aldri, þ. 1. janúar 1927. Þau hjón
eignuðust tvær dætur og dóu báð-
ar á barnsaldri. Hefði vísast marg-
ur kiknað undir þeirri raun, að
vera á skömmum tíma sviptur
börnum og ástfólgmni eiginkonu.
En Jóhannes stóð uppréttur, þótt
á honum skylli sá heljarharmur.
Hann var andlegt þrekmenni og
einlægur trúmaðuir, en fMkaði
aldrei tilfinningum sínum á torg-
um úti.
Jóhann-es á Silfrastöðum naut
ekki skólagömgu. En hann var
greindur maður, las mifcið, hugs-
aði mikið, vildi brjóta hvert mál
til mergjar. Enginn maður var fra-
bitnari því að láta á sér bera,
trana sjiálfuim sér fram, seilast til
metorða. En eðlislæg íhygli, sam-
fara skýrri hugsun og góðri greind
traust og þverbrestalaus skapgerð,
samifara einstakri prúðmennsku til
orðs og æðis — ailt þetta og fleira
enn aflaði honum þviMkra vin-
sælda, virðingar og trausts sam-
ferðamanna, að þeir hióðu á hann
trúnaðarstörfum. Hann sat í
hreppsnefnd 1915—1922 og aftur
1928—1958, oddviti 1937—1958,
hreppsstjóri 1948—1961, skatta-
nefndarmaður hartnær tvo ára-
tugi, enn var hann formaður bún-
aðarfiélags um hríð, símstöðvar
stjóri og bréfhirðingarmaður ára-
tugi. Er það sízt ofmælt, að trún-
aðarstönf öll hafi Jóhannes rækt
af einstakri alúð og kostgæfni.
Kom honum og oft að góðu haldi,
F. 7. marz, 1892, d. 25. febr. 1968.
„Dáinn, horfinn, harmiafregn.“
Landnámsmenn völdu sér bú-
staði eftir mörgu, sem þeir töldu
að til greina kæmi fyrir þá. Einn
er sá staður, hér við lygnan fjörð,
sem varð fyrir því vali og hefur
nafn hans haldið sér, þó breyting-
ar hafi síðan miklar orðið. Á þess-
um stað hefur sama ættin setið
hversu glöggur hann var á tölur.
Jóhannes Steingrímsson var hár
maður og beinvaxinn, afrendur
að afli. Hann var jarphærður, föl-
leitur, toginleitur, stórskorinn
nokkuð og eigi smáfríður, svipur-
inn mikiil og festulegur, drætt.-r
hreinir. Hann var manna stilltast-
ur og skipti aldrei skapi, hægar
í framgöngu og fór að engu óðs-
lega, óhlutsamur og fátalaður
löngum, en hafði þó yndi af sam-
ræðum, gamansamur og glettinn
á góðri stund, hló sjaldan en hjart-
anlega, er svo bar undir. Jóhann-
es huginaðist hverjum manni vel,
þeim er af honum hafði að segja.
Skapfesta hans og trygglyndi, rétt-
sýni hans og sanngirni var þvihk,
að enginn maður lagði honum last-
yrði.
Jóhannes á Silfrastöðum var
eiigi framkvæmdamaður í búnaði.
Var og ræktunaröld hin nýja eigi
gengin í garð, er hann var upp
á sitt bezta. En Silfrastaðir hafa
alla stund verið höfuðból og stór-
býli, fögur jörð og kostasöm. f
Silfrastaðafjalli er veðursæld meir
en annars staðar víðast á landi
hér. Og Jóhannes efnaðist vel.
Hann unni þessari miklu og fögru
jörð. Þar var hann vaxinn úr
grasi. Þar átti hann sælar stundir
og sárar. Þar dvaldist hann a<5 kalla
hvern dag sinnur löngu ævi. Og
þar var honum búin hin síðasta
hvíla. Hann var ekki rótarslitinn
meiður. 21. 4. 1968.
Gísli Magnússon.
yfir 100 ár og mun einnig væntan-
lega í framtáðinni svo verða En
nú á hinum síðustu tímum mikilla
breytinga hefur mikið reynt á að
halda tryggð við þennan stað, þeg-
ar auðnin hefur alit í kring mynd-
azt, og að yfirgefa hann ekki.
Nú er hann allur, sá, sem átti
þá sterku trú að framtíðin mætti
haldast á hans fæðingarstað. Verð-
ur hans ætíð minnzt, sem merkis-
manns. En þessi maður var Sigurð-
ur Vilhjálmsson á Hánefsstöðum
váð Seyðisfjörð. — En þó hann nú
sé horfinn sjónum, mun merki
hans lengi standa við fjörðinn hans
og í sögu þess byggðarlags. Því
nafn Sigurðar kemur ætíð við sögu
svo var hann gerður. Á fyrrr;
styrjaldarárunum frá 1914—1918
vöknuðu menn til þekkingar á því
hvers virði félagssamvinna væri
fyrir lífsafkomu manna. Þa11 ár
risu á fót víðsvegar um lana ■ am-
V'innufélög, sem starfa enn i dag.
Eitt þeirra félaga er Kaivpfélag
Austfjairðar á Seyðisfirði. Á fæð-
ingarstað Sigurðar, Hánefsstöfium,
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
7