Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Blaðsíða 8

GUÐNI EGGERTSSON
Fæddur 26. ágúst 1907.
Dáinn 27. apríl 1971.
Nokkur minningaorð tel ég mér
skylt að skrá um þig, kæri vinur.
Þau fáu orð, sem hér verða skráð,
eru þakkarorð frá mér, konu
minni og börnum. — Það hafa
þegar verið ritaðar minningar-
greinar um þig af þeim, sem voru
lengur samvistum við þig, hér í
jarðlífinu, en ég og mín fjölskylda.
Ég endurtek ekkert af því, sem
áður hefur verið um þig ritað, um
ætt þína, ævidaga og búskapar-
strit.
Ég rita hér örfá orð um okkar
kynni og ræði við þig í annari
persónu, eins og þú stæðir hjá
mér og hlýddir á mál mitt.
Ég byrja á okkar fyrstu kynn-
um, kæri vinur. Hver voru þau?
Þegar ég kom fyrst í Innri-Akra-
neshrepp, þá voru kjör mín kröpp.
— Kona mín veik og börnin ung.
— Þá kom ínaður til mín og kynnti
sig. Hann kvaðst heita Guðni Egg-
ertsson og vera sendur til mín og
konu minnar með kveðju frá
tengdaforeldrum sínum, Sigríði
Jónsdóttur og manni hennar,
Bjarna Jónssyni, en þau gömlu
hjónin bjuggu þá í Gerði: — Iivert
var erindið? Erindið var þess efn-
is, að bjóðast til þess að taka börn
in okkar þrjú, á meðan kona mín
væri veik. — Þú sagðist vera send
ur þessara erihda, frá tengdafor-
eldrum þínum. — Vissulega var
það rétt. — En þú lézt þín hvergi
getið, né konu þinnar, Indíönu
Bjarnadóttur í þessu sambandi. —
Þið hjónin, þú og Indíana bjugg-
uð þá líka í Gerði.
Á ykkur, þér og Indíönu, konu
þinni, hvíldi meginþungi búskap-
arins, þar eð tengdaforeldrar þín-
ir voru mjög við aldur. Blessuð sé
minning þeirra. En svipmót og
hjartahlýja sendimannsins duld-
ist ekki. Auðséð var, að hér fylgdi
hugur máli.
FRA GARÐI
Þess er skylt að geta í þessu
sambandi, að fleiri hreppsbúar
réttu fram hendur sínar okkur
hjónunum til hjálpar í þessum erf
iðu kringumstæðum. — Þökk sé
þeim. — En börnin vildu ekki
skilja hvert við annað. Þau dvöldu
því öll í Gerði, þar til konan komst
til heilsu aftur.
Þessi voru 'þá hin fyrstu kynni
mín og minnar fjölskyldu við ykk
ur, sem þá bjugguð í Gerði. — Er
þá nokkur furða, þótt ég grípi
pennann og riti hér örfá þakkar-
orð til þín og þíns fólks. — Nei,
svo sannarlega ekki. — Annað
væri vanþakklæti.
Svo liðu árin. Hagur minn batn-
aði. Konan komst til heilsu. Börn-
in stækkuðu. En vináttutengslin
rofnuðu ekki, á milli fjölskyldu
minnar og fólksins í GerðL
Fjárskipti urðu á þessum tímum
í Innri-Akraneshreppi, eins og víða
annars staðar á landinu. Ég keypti
tvær gimbrar, sem urðu fyrsti vís
irinn að fjáreign okkar, sem þá
bjuggum f Stóru-Býlu.
Þá bar þar gest að garði. Gest-
ur sá kom færandi hendi. Maður
sá var Guðni Eggertsson. Þú
komst, vinur minn, með gimbur,
sem ekki var valin af verri endan-
um. Þessa gimbur gafst þú Þór-
mundi syni mínum, með þeim um-
mælum, að hann hefði unnið fyrir
gimbrinni, með glaðværð sinni og
góðri framkomu. Auðvitað kom
slíkt ekki til greina. En þú sazt
við þinn keip. Gjöf mátti það ekki
heita. Þetta segir sitt um höfðings
lund þína og gjafmildi. Vitanlega
vissu þau hin um gjöfina. Þar var
gjafmildin einnig til húsa.
Gimbrin, frá þér Guðni minn,
var látin heita „Gerða“. Hún reynd
ist mesta happaskepna, og dætur
hennar allar sömuleiðis.
Fleiri tengsl tengdu okkur sam-
an Guðni minn, en þau sem skráð
eru hér að framan.
Sem barnakennari hreppsins
hlaut það að koma í minn hlut að
kenna bömum ykkar Indíönu. Þau
Sigurbjarni og Sigríður, sýndu
góða ástundun við námið. Braut-
skráðust bæði með góðri einkunn,
hvað námfýsi, og framkomu alla
snerti. — Við hjónin, sem kennd-
um þeim (ég og kona mín) minn-
umst þeirra með hlýhug.
Svo skildu leiðir okkar Guðni
minn. Heilsuleysi þitt varð þess
valdandi, að þú hættir búskap og
fluttist til Reykjavíkur. — Nú ert
þú horfinn héðan úr jarðlífinu,
farinn yfir á víðlendur eilífðarinn-
ar. — Farðu vel, kæri vinur.
Hér skal hætt. Margs er eim að
minnast. — Margt mætti fleira um
þig segja. örfáa kosti vil ég telja
fram í lítilli vísu, sem er á þessa
leið: s
Þéttur á velli þolgóður.
Á þrautastundum ráðhollur.
Greindur maður, góðlyndur
gamansamur, — hagorður.
Þ.J.
Að endingu kveð ég þig kæri
vinur með litlu ljóði:
fS! pwniMRAÞ/FTTIR