Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Blaðsíða 19

hreina afstöðu til málefnanna.
Gerði hann það jafnan svo afdrátt
arlaust, að engum gat blandazt
hugur um skoðanir hans. Hann
fór heldur aldrei dult með þær, en
lét þær jafnan í Ijós hispurslaust
við hvern, sem hlut átti að máli.
Vegna þeirra kynna, sem ég
hafði af Helga, get ég fullyrt, að
aldrei hafi hann tekið afstöðu til
eins eða neins með vafasemi eða
vangaveltum, því að aldrei var
neitt í fari hans, sem virtist eiga
tilhneigingu til að segja: — Annað
hvort er þetta strent eða sívalt. —
Annað hvort eða — var víst orð-
tak, sem ekki var til í hugarheimi
hans.
Hann sá hlutina út frá eigin bæj
ardyrum og batt því ekki alltaf
bagga sína með samferðafólkinu.
Hið hvíta var þá alltaf afdráttar-
laust hvítt og hið svarta afdráttar-
laust svart.
Helgi gerði sér ekki leik að því
að flíka tilfinningum sínum, sem
snertu einkalíf hans. Duldist þó
engum, að hann átti marga góða
kosti, sem ekki lágu jafnan ljóst
fyrir í hita lífsbaráttunnar. Hann
var fljótur til að taka svar lítil-
magnans, fann til með fátækum
og skildi kjör þeirra, enda gladdi
liann margan nauðlíðandi, svo að
lítið bar á. Sjálfur talaði hann ekki
um þetta við neinn, en nokkrir
þeirra, sem nutu góðvildar hans
og örlætis, hafa sagt mér. Og Þor-
steinn Þ. Víglundsson, sparisjóðs-
stjóri, sem jafnframt var formað-
ur Sparisjóðs Vestmannaeyja á
þeim árum, sem Helgi sat þar í
stjórn, hefur leyft mér að hafa
það eftir sér, að einmitt þessir
kostir í fari Helga hafi komið áber
andi í ljós þau 15 ár, sem þeir
störfuðu saman í stjórn Sparisjóðs
ins. Enn fremur var hann mikill
greiðamaður. Bónleitendur lét
hann ógjarna fara frá sér bónleiða
til búða heim, nema hann gæti
alls ekki greitt úr vandamálum
þeirra. Auk þess var það honum
aufúsa að veita kunningjum sín-
um og vinum holl ráð og leiöbein-
ingar, þegar honum fannst hann
vera þess umkominn.
Það fór heldur aldrei milli mála,
að Helgi Benediktsson var mjög
ágætur heimHisfaðir og frábær
húsbóndi hjúum sínum. Hann var
höfðingi heim að sækja, enda
rausnarlegur gestgjafi. Hann lagði
sig aUan fram um að prýða heim-
ili sitt og gera það sem bezt úr
garði. Kom það þá líka greinilega
í ljós, þótt hann hefði ekki um
það mörg orð, hve mikils hann
mat þann rann og húsmóðurstörf
konunnar sinnar, sem var honum
samhent mjög í þessum efnum og
samtaka að fagna gestum manns
síns, sem að garði bar. En þarna
var oft mjög gestkvæmt, og fundu
gestirnir það glöggt, að það var
eins og einhver einkennilegur há-
tíðablær hvíldi yfir híbýlunum og
djúpur virðuleiki.
Guðrún Stefánsdóttir Björns-
sonar frá Skuld í Vestmannaeyj-
um, eftirlifandi konu sinni, kvænt
ist Helgi þann 26. maí 1928. Þau
áttu saman átta börn, sjö sonu og
eina dóttur. Tveir synir þeirra,
Guðmundur og Helgi, létust á
blómaskeiði. Voru þeir báðir hin
mestu mannsefni, enda var þá stór
harmur kveðinn að þeim hjónum
og allri fjölskyldunni. Hin börnin,
Stefán, Sigtryggur, Páll og Guðrún
eru öll gift, Arnþór og Gísli, tví-
burar, eru nemendur í mennta-
skóla í Reykjavík og ókvæntir.
í lífi þessarar fjölskyldu hefur
tíminn liðið og runnið 1 aldanna
skaut, eins og hann gerir hjá okk-
ur öllum stundarbörnum þessarar
veraldar. Nú hefur liðið að leiðar-
lokum. Húsbóndinn er fallinn í val
inn. Hann er kvaddur af ástvina-
hópnum með þakklæti, þögulli
virðingu og væntumþykju. Það,
dylst hvorki þeim né öðrum, að
þlið var sterkur maður og hraust-
ur baráttumaður, sem hneig til
foldar, óvænt og að því er virtist
í fullu fjöri, þann 8. apríl s.l.
Þetta gerðist í kyrru vikunni, sem
svo er kölluð. Einn af kempum
lífsbaráttunnar yfirgefur þennan
heim á mótum skírdags og föstu-
dagsins langa, einmitt þegar náð
Drottins er næst okkur og friðgef
andi upprisudýrðin á næsta dægri
eða svo gott sem. Já, ein af kemp-
um lífsbaráttunnar kveður. Sterk-
ur og voldugur í ríki sínu mun
hann hafa verið, en auðmjúkur tH
finningamaður gagnvart ástvinum
sínum og fórnfús heimilisfaðir. En
enginn þverskallast við kalli dauð
ans, þegar hann birtist. Þann veg,
sem hann bendir okkur, hlýtur að
feta, jafnt fús sem tregur, jafnt
sterkur sem veikur. Þeir, sem sár-
ast sakna, vita, að eftir hverja nótt
rennur bjartur dagur. Þegar tím-
inn hefur læknaö sárasta saknaðar
sviðann myn svo fara sem jafnan,
að — „hið mikla geymir minning-
Pálína M. Ásgeirsdóttir
F. 26.4.1894.
D. 28. 5.1-71.
Kveðja frá Eiginmanni, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum.
Nú þinnar ævi er sigin sól.
Við signum beðinn þinn.
Horfin okkur himna til
hníga tár um kinn.
Sárt við ætíð söknum þín
samt í huga skín.
Minningin um móðurfaðm,
sú minning aldrei dvín.
Þú áttir hreinan hjartayl.
Þín hönd var mild og sterk.
Hve létt var þín að leita til
svo ljúf voru öll þín verk.
Knýtt eru ennþá kærleiksbönd
og kærleikurinn fær
myrkri breytt í bjartan dag
og blessun öllu ljær.
Þú gazt allra þerrað tár
með þinni hlýju mund.
Þú gazt læknað þraut og sár
með þinni blíðu lund.
Við biðjum guð að blessa þig,
nú býrð þú himnum á
og um þig ieiki unaðsblær
um eilífð drottni hjá.
G.J.
in, en mylsna og smælkið fer“, já,
hverfur og gleymist.
Um leið og ég votta ekkjunni,
börnunum og öllum ástvinahópn-
um samúð mína, tek ég undir
með hinni kristnu andlátskveðju:
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og aUt“.
Vestmannaeyjum 27. apríl 1971.
Þorsteinn L. Jónsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
19