Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Blaðsíða 25

/arið um margt það fólk, er Björn
var hjá eða vann fyrir, að upp úr
því spratt tryggð og langvarandi
vinátta. En árið 1918 dó Benedikt
á [Jorvaldsstöðum og upp úr því
fei að losna um Björn á því heim-
ili. og gerist hann nú vinnumaður
á ýmsum bæjum hér í dalnum, og
virðist hafa gaman af þvi að
skipta um vistir, og um tíma verö-
ur hann vinnumaðui á Brú á Jökul
dal hjá Eyjólfi Marteinssyni, er síð
ar fluttist að Mjóanesi í Skógum.
En allmörg ár er hann á Geirólfs-
stöðum hjá uppeldissystur sinni,
Jónínu Benediktsdóttur og manni
hennar, Helga Finnssyni, fyrst sem
vinnumaður en síðar í hús-
mennsku að einhverju leyti. Einn-
ig lendir hann í vinnumennsku á
Reyðarfirði og norður í Fljótsdal,
en það er sama hvert Björn fer,
atltaf ber hann í Skriðdalinn af|-
ur, og er jafnan til taks að rétta
mönnum hér í sveitinni hjálpar-
hönd þegar þess er mest þörf, svo
sem við byggingar og í veikinda-
forföllum, og lögheimili sitt mun
hann hafa haft hér í hreppnum til
síðustu ára að hann flutti það að
Sauðhaga á Völlum. Björn var fram
eftir árum duglegur ferða-
maður og var oft til hans leitað í
því efni, lét hann þá hvorki veður
né færð raska áætlunum sínum, ef
svo bar undir, og lá við að honum
yrði stundum hált á þessu. Eitt
sinn er hann ^hr á Brú á Jökuldal,
hafði hann ákveðið ferð austur í
Skriðdal, og slóst annar maður í
för með honum er ætlaði til Reyð-
arfjarðar. Lögðu þeir á Hraungarð
síðla dags, og fengu bylretju á fjall
inu og lentu auk þess í náttmyrkri.
Skyndilega sprakk snjóhengja ui 1
an Birni og hrapaði hann lan t
niður. En af því að Björn er i. i
kominn á kunnar slóðir, áttaði
hann sig á því, er niður kom, að
hann hefði hrapað ofan í svokall-
aðan Stórabotn fyrir ofan Þorvalds
staði, en það er mikið fall, og ótrú-
legt að hann skyldi koma heill
úr þeirri ferð. Höfðu þeir félagar
þá lent nokkuð af réttri leið, og
komið niður nokkru innar en ætl-
að var. Samferðamaður Björns sá á
eftir honum fram af og gat sneitt
fram hjá kle'ttunum og komizt nið-
ur í Flögu, sem er næsti bær fyrir
utan Þorvaldsstaði. En sagt er, að
hann hafi ekki getið þar um hvarf
Björns, sem komst klakklaust í
Þorvaldsstaði og sagði sínar farir
ekki sléttar.
LÍNEY
GUÐLAUG
JÓNSDÓTTIR
KVEÐJA.
Ég flyt þér hinztu kveðju,
kæra vina mín
með klökkum huga þakka liðnu
árin.
Sem kærleiksríkrar móður,
ég minnist ávallt þín,
er mildum höndum þerrar
angurs tárin.
Minninguna um Laugu,
blessa börnin mín,
bjart er yfir liðnum vina
fundum.
Þessi litla kveðja
er hinzta þökk til þín,
við þökkum allt, frá gengnum
ævistundum.
Sérhvert unnið góðverk,
var gleði þinni sál,
þú girntist ekki hrós af
samtíðinni.
Hljóðlát var þín sigling um
lífsins leiðar á,
en ljúf og traust þú áttir vina
kynni.
Þau kynni aldrei gleymast,
svo himinbjört og hrein
og hjartað geymir yndislegar
myndir.
Björn var um margt sérstæð per
sóna, hann var eindæma trútt hjú,
sem vildi vinna húsbændum sín-
um a'lt það gagn, er hann gæti,
greið • iur við alla og liöfðingi í
sér e. :>ví var að skipta. Og aldrei
var é i þess var, að hann hefði
áhuga á -;ð safna jarðneskum fjár-
munum Hann var sérstaklega
léttlyniui og var ekkert að velta
vöng' i yfir hugmyndaflækjum
mann ;rsins, hans ásetningur var
að látn eott af sér leiða, og það
tókc' honum oft undra vel.
r örn liafði yndi af góðum hest-
um og átti þá jafnan meðan hann
stundaði vinnumennsku, hafði
hann gaman af því að bregða sér
að heiman og reið þá oft geyst og
söng hárri röddu, svo stundum
Þú vildir öllu líkna og græða
mannleg mein
þín mildi vai sem ótæmandi
lindir.
Nú ert þú liorfin sjónum,
en minninganna mál
í margra vina hjörtum lengi
ómar.
Og allt hið íagra og góða,
er gafstu þreyttri sál,
sem geislabirta í hjarta þeirra
ljómar.
Vina okkar kæra, þú sefur sætt
- og rótt
sál þín gleðst við himingeis'ann
bjarta.
í bliki aftansólar. við bjóðum
góða nótt
og biðjum guð að vefja þig að
hjarta.
Oddný Einarsdóttir.
heyrðist bæjarleiðir er Björn var á
ferð. En hann fór vel með hesta
sína og lilúði vel að þeim að reið-
túr loknum, og ekki veit ég þess
dæmi, að Björn seldi hest til lífs.
Óreglumaður var Björn enginn,
en gaman hafði hann af því að
eiga á glasi til að gleðja vini og
kunningja ef svo bar undir, gat
hann þá stundum sagt hinar
skemmtilegustu setningar, svo all
ir er nálægt honum voru, komust
í gott skap. Enda var hann sér-
lega félagslyndur og lagði oft mik-
ið á sig til að taka þátt í gleðskap
og skemmtunum. Þó án þess að
vanrækja nokkurn tíma þau st<: f,
er honum var trúað fyrir.
Síðast bar fundi okkar Bjö’ is
Framhald á bls. 3
ÍSLFNOINGAbÆTTIR
25