Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1974, Blaðsíða 7

1
María Björg Elísabet
Jónsdóttir
Fædd 2G.2 18!M.
I)áin 13.1. 1974
Elisabet mun vera fædd á Fögrueyri
við Fáskrúðsfjörð. Foreldrar Elisa-
betar voru Jón Bjarnason frá Dölum i
Fáskrúðsfirði og Þórunn Bjarnadóttir
frá Núpi á Berufjarðarslrönd. Elisa-
bet sú, sem ég skrifa hér örfá minn-
ingarorð um, er mér skyld.
Ekki er það skyldleikans vegna að
ég rita minningarorð um þig, Beta
frænka, heldur eingöngu vegná mann
kosta þinna, sem lýstu sér i hógværð,
látleysi og umhyggjusemi. Ekki get ég
minnzt þin, Beta min, án þess að láta
íoreldra þinna getið.
Faðir þinn, Jón Bjarnason,var mað-
ur vel virtur, trúr i starfi og vel verki
farinn, enda skorti hann ekki vinnu,á
meðan þrekið entist. Móðir þin, Þór-
unn Bjarnadóttir, var kvenperla, hóg
vær, háttvis og góðhjörtuð svo að af
bar. Hún tók margoft bitann frá eigin
munni og gaf þeim, er svangari var en
hún sjálf. Þórunni föðursystur minni
verður ekki lýst að verðleikum. En ég
hygg, að bezt sé að vitna til erfiljóðs,
sem ég orti um hana. Tek ég tvö erindi
úr þvi ljóði, sem vitna um Þórunni
móður þina. Þar segir:
Hvað var það einkum, er gnægðir
þér gaf
af göfgi, sem orð eigi lýsa?
Hvers konar lifsorku lifðir þú af,
undir liðandi þrautum að risa?
Samtiðin þegir og hefur ei hátt,
en hefur samt kveðið upp lofið.
„Við alla hún lfiði i samúð og sátt
með sæmdina i minningum ofið”.
Þið kveðja börnin bliðu.
Blessuð minning heið
styrkir þau i striðu,
styður fram á leið.
Astkær eiginmaður
andans þræðir slóð.
Glaður, góðviljaður
geymir hulinn sjóð.
Þetta minningabrot um móður þina,
Beta min, er mér kærtað birta nú. Það
er engin furða, þótt þin sé minnzt að
öllu góðu, frænka min, og það að verð-
leikum, slika foreldra sem þú átt.
Þig,Elisabet, þekki ég að góðu einu.
Ég þarf ekki að fá upplýsingar um
það, sem hér er ritað. Ég kynntist
þér nóg til þess að skrifa þessi fáu
minningarorð, er segja fátt. Ég kom
oft á heimili þitt. Þar sá ég, að hóg-
værðin og umhyggjusemin lýstu sér i
orðum þinum og gjörðum. Þar fór
saman látleysið og geðprýðin. Þér var
alls ekki ljóst sjálfri, hve hugljúf þú
varst öllum, sem kynntust þér á langri
ævigöngu. Verkin sýna merkin, minn-
ingarnar lifa.
Eftirlifandi eiginmanni þinum,
börnum ykkar hjóna, ættingjum og
venzlafólki færi ég samúðarkveðjur
frá mér og minum.
t
Þig, Beta min, kveð ég með iitlu
ljóði:
Þú áttir þýða, létta lundu,
ljós i sálu, yl i hjarta.
Á ævi þinnar stórri stundu
stundir litt. — Ei heyrðist kvarta.
Þér var gefið geðið milda
gazt þvi róleg horft i strauminn.
Hógværðin lét góðleik gilda,
girntist eigi mannlifsflauminn.
Eignaðist margra mæddra hylli.
Mannúðin er ljós á vegi.
Stritaðir hugrökk myrkra á milli,
þig mæddi stundum þeirra tregi,
er ganga burtu, ljóss frá leiðum,
lita hrævarelda kalda.
Þeir á andans eyðiheiðum
úfna sigla bárufalda.
Blessa þig um ævi aila
eiginmaður, dætur, synir.
Þakkarorðum kyrrlátt kalla
á kveðjustundu, þinir vini:.
— Vertu sæl, min vinan kæra,
við nú þökkum liðin kynni.
Þú vildir öllum friðsemd færa.
Finnumst heil i eilifðinni.
. Þórarinn J
Þú ert farin, flogin
i fegri, betri heim.
Bjartur friðarboginn
bendir lifs um geim.
Kveðjum klökk af hjarta.
Kristur er vort skjól.
Kærleiksbirtan bjarta
blessun lifsins ól.
islendingaþættir
7