Íslendingaþættir Tímans - 11.09.1976, Blaðsíða 14

Afmæli:
Guðrún og Öskar Bjartmarz
Fátt er i rauninni fegurri gjöf á lifs-
leiðinni en traustir og góðir samferða-
menn, sannir vinir. En þar taka fáir
fram þeim hjónunum Guðrúnu og
Óskari Bjartmarz, sem lengi hafa búið
við Bergstaðastræti hér i borg, en eru
núflutt i eitt af nýju hverfunum, Gaut-
land 19 i Fossvogi.
Þau eiga einmitt bæði merkisafmæli
á þessu sumri. Hann er fæddur 15.
ágúst og var þá 85 ára. Hún er fædd 4.
sept. og er þá 75 ára. Þau eru bæði úr
Dálasýslunni en hafa þó' lengst átt
heimili sitt hér i Reykjavik, kannski
alltaf. Oghér er þeirra lifsstarf unnið,
með sérstökum sóma og dáðum, svo
varla mun finnast gróm né bláþráður
á hamingjuþræði og héiðursvoð. Samt
hafa þau alltaf fyrst og fremst verið
Dalabörnin, vormenn frá upprisu-
morgni aldamótanna siðustu hér á Is-
landi. Heimalandsmót og átthagaást
þeirra mun vissulega hafa litað flest
eða allt, sem þau hafa snert og hugsað.
Og þar er það Breiðfirðingafélagið,
sem verið hefur sá vettvangur sem
bezt varðveitti tengslin opinberlega og
gaf rúm til umsvifa og athafna.
t þvi félagi hafa þau starfað frá upp-
hafi þess á svo traustan og fórnfúsan
hátt, að um engan skugga yrði rætt.
Það var i þessu félagi sem fundum
okkar bar saman og kynni hófust, sem
ávallt hefur veitt ánægju og yndisauka
og sveipar nú þessi heiðurshjdn, sem
alltaf verða ung, þótt árunum fjölgi,
ljóma kvölds eftir langan dag.
Einu sinni var reynt að telja upp þá
mannkosti, sem Breiðfirðingafélagið
hlyti að meta mest hjá sinum félögum
og heiðursfélögum. En þeir voru
þessir: Trúmennska, þolgæði, lipurð,
fórnarlund, drengskapur, gestrisni,
mælska, söngást, forsjá og höfðings-
skapur.
Vel munu Bjartmarz hjónin standa
sig á þvi' prófi, þótt hvorugt syngi ein-
söng eða flytji stólræður. En hér vil ég
þó bæta einu við. Þótt oft hafi verið
ágæt samfylgd þeirra á samkomum i
borginni og ekki siður á ferðalögum á
sumardegi um sveitir og óbyggðir
heimahaga eru þau mér ógleyman-
legust i danssal. Glæsileg, samstillt og
ástfangin, svo unga fólkið allt mætti af
læra. Og þannig hefur og verið öll
þeirra samleið <ogheimilislif til fyrir-
myndar. Engar kröfur á annarra
hendur, en i'slenzkar dyggðir ástúðar,
nægjusemi og reglusemi, ræktuð
skrautblóm i hverju horni og fylgsni
hugar, hjartna og heimilis. Og vissu-
lega hafa þessar dyggðir gert litla
húsiö þeirra i miðborginni að Ásgarði
fjölskyldunnar ogkonungshöllhollustu
við ailt,sem islenzkter ogheillir beztu
veitir.
Þótt Óskar hafi verið forstjóri við
Skólavörðustiginn,þáhefur hann samt
alltaf verið islenzkur bóndi og hesta-
maður, vaxinn úr jarðvegi aldanna
sem áttu vorgleði yfir ull og kambi og
um varð sagt orðum skáldsins:
Knapinn á hestbaki er
kóngur um stund
kórónulaus á hann riki
og álfur.
Mér þykir satt að segja liklegt, að
hann eigi enn þá bæði fé og hross. Og
Guðrún sýslumannsdóttirin frá Sauða-
felli hefur sizt latt hann slikra tóm-
stundaiðkana og ávallt átt ómandi
strengi og indæl bros til að sam-
gleðjast honum við búskapinn.
Þannig hafa þau haldið velli sem
islenzk bændahjón i borginni og þó
ekkertskort á háttvisi og kurteisi, sem
ihöllum og sölum stórmenna þykir vel
fara. Islenzk mennt var af aðli borin,
og vel sé þeim, sem varðveitir þann
sjóð til vaxta i sannri dyggð.
Annars eru þau mér kunnust fyrir
starf sitt i Breiðfirðingafélaginu. En
þar hefur hann og raunar þau bæði
(þvi fátt mun verða sundurgreint i
áhugamálum þeirra) verið i farar-
broddi frá upphafi og fram á þennan
dag á ýmsan hátt og eru þar heiðursfé-
lagar.
Hann er einn af fyrstu riturum fé-
lagsins og þar tók Björn sonur þeirra
við um mörg ár þótt hann yrði siðar
fnrrr»i JSn r
En lengst og bezt hefur Óskar
starfað sem skrifstofustjóri eða fram-
kvæmdastjóri Breiðfirðingaheimilis-
ins og þannig orðið aðalhúsbóndinn I
Breiðfirðingabúð frá upphafi og til
þessa dags, lyklavörður hússins fyrir
okkur minni spámennina.
Hann átti vist ási'num timá ekki sizt
heiðurinn af þvi að Breiðfirðingabúð
varð félagsheimili oghefur með lipurð
sinni, alúð og kostgæfni tekizt að vera
traustur tengiliður þessara starfsþátta
Breiðfirðingafélagsins, Búðarinnar og
félagsstarfsins.
Samt er það nú ekki sizt Timaritið
Breiðfirðingur, sem á þeim hjónum
mikið að þakka og þá ekki siður Guð-
rúnu, sem með óbugandi þrautseigju
hefur annazt drjúgan þátt i dreifingu
hansum borg ogbæ ekki sizt þegar all-
ir aðrir voru uppgefnir. Og meðan
Breiðfirðingabúð var félagsheimili
nær þúsund félaga, samkomuhús og
kvöldskemmtistaður, voru ótalin
sporin af Bergstaðastrætinu i ,,Búð-
ina.”
Það er svona fólk eins og Bjartmarz-
hjónin, sem hljóðlát og góð vinna án
þakka og launa, sem eru hinn sanni
jarðvegur manndáða og menntar ofan
og utan við argaþras hinnar köldu
kröfu. 1 kili skal kjörviður. Þar haldast
þau i hendur sem annars staðar á lifs-
leiðinni. Og þær hendur voru öruggar
þessu lilla átthagariti okkar. Guðrún
er vissulega ein hinna bjargtraustu
kvenna, sem aldrei bregzt hreinskilin,
einörð, hispurslaus og drenglynd i hvi-
vetna.
Bjartmarzhjónin eru glæsileg i sjón
og raun. Hann iturvaxinn og karl-
íslendingaþættir