Íslendingaþættir Tímans - 23.10.1976, Blaðsíða 5

Sigurgeir Runólfsson
F. 17.11. 1905.
D. 10.9. 1976.
,,Þótt fögur séu fjöllin vor,
feikn þau marga geyma.
Um fannir liggja freOin spor,
feigðin á þar heima.”
G.Th.
I hliOum Arnarfells hins mikla er ab
finna eina fegurstu gróburvin á öræf-
um lands vors. Arnarfellsbrekka heitir
hún og horfir móti landsubri. Þar er
fjölgresi og blómskrúö meO eindæm-
um og minnir helzt á fagran blóma-
garb. örskammt frá þessari vin, þar
sem skjóli fjallsins sleppir, taka við
grásvartir lifvana sandar og grýttir
aurar. Aö baki þrymur jökullinn,
grettur og kuldalegur. Óviöa er aö
finna jafn snögg og skýr mörk milli
gróöurs og auðnar, lifs og dauöa.
A þessum slóöum átti vinur minn
Sigurgeir Runólfsson siðustu sporin,
er þaö hörmulega slys varö í fjallferð
aö hann féll i helkalt og hyldjúpt jökul-
lón og varð ekki bjargað.
öræfi og óbyggðir voru á ýmsan hátt
unaösheimur Sigurgeirs, þar dvaldi
hann vikum saman vor og haust viö
störf fyrir sýslunga sina og sveitunga.
Hann þekkti fegurð og töfra óbyggö-
anna i nóttleysi sólmánaöar en einnig
ýgglibrún þeirra i hretviðrum hausts
og vetrar.
Viö óbyggðir batt hann órofa tryggö
getib, aö Einar var samvinnumaöur
fram i fingurgóma og einbeittur stuön-
■ngsmaöur Framsóknarflokksins frá
þvi fyrsta. Þingmenn Framsóknar i
Suður-Múlasýslu og siðar I
Austurlandskjördæmi áttu i Einari
traustan og góðan stuðningsmann,
þött hann léti ekki hátt á fundum. En
ég hygg, aö sumar visur hans, sem þá
urðu til og siuöust út á milli manna,
hafi ekki verkaö siöur, en þó aö i ræöu-
formi væri.
Ég hef hér i fáum dráttum drepið á
uppruna og ævistarf þeirra Eyjahjóna,
Katrinar og Einars. Þau bárust ekki
mikið á i gegnum h'fiö, en Guö blessaði
sfarfþeirra og gaf þeim barnalán. Þaö
er arfur framtiðarinnar.
Þökk sé þeim fyrir störf og kynni.
Friörik Jónsson.
ÞorvaldsstöOum.
íslendingaþættir
og þó hann yröi stundum á feröum sin-
um að þola erfiöi og hrakninga, sem
reyndu á þolrifin til hins itrasta, þá
var þrek hans og bjartsýni slik, aö
lengst af mun honum hafa hlegið hug-
ur i brjósti i hvert sinn er ný öræfaferð
var undirbúin.
Um áratuga skeiö hafði Sigurgeir á
hendi grenjavinnslu i einum viölend-
asta afrétti landsins og iöulega tókst
hann á hendur eftirleitir siöla hausts
eða í vetrarbyrjun. Reyndu þær feröir
hvaö mest á þrek hans, þrautseigju og
ratvisi.
Á annan tug ára var Sigurgeir fjall-
kóngur á afrétti Gnúpverja en þar eru
lengstar leitir á landinu. í þvi vanda-
sama starfi reyndist hann allt i senn
stjómsamur og úrræöagóður, virtur
og vinsæll.
Sigurgeir var uppalinn viö sveita-
störf og stundaöi þau alla ævi. Hann
var harðduglegur og jafnvigur á öll
verk. Lengst af bjó Sigurgeir i Skálda-
búöum i sambýli við bróöur sinn,
Sigurberg, en siöar meö systursyni
sinum, Ella R. Guömundssyni, en i
Skáldabúöum fæddist hann og átti
heima alla tið.
Sigurgeir var skepnuvinur og orö-
lagður skepnuhirðir. Þó haföi hann
mest dálæti á góöum hestum og kunni
manna bezt með þá að fara.
Tamningar hrossa stundaöi hann
um alllangt skeiö og var mikið keppt
eftir þviað fá hann til aö temja tryppi,
þvi ekki þurfti aö kviöa þvi aö hann of-
byöi ungviði á nokkurn hátt eöa
brysti þolinmæöi, þar sem hennar var
þörf.
Sigurgeir var fremur hávaxinn
maöur og karlmannlegur. Hann var
hlédrægur og hógvær I öllu fasi og
framgöngu. I vinahópi var hann hrók-
ur alls fagnaöar, smáglettinn og haföi
á hraöbergi fjölda af skopsögum og
visum. Þjóðleg fræöi voru honum hug-
stæö, og kunni hann kynstrin öll af sög-
um og sögnum ýmiskonar bæöi Ur
heimabyggð og öörum héruðum.
Ferðamaður var Sigurgeir frábær,
athugull, ósérhlifinn og fyrirhyggju-
samur. Þaö sem þó var ef til vill mest
áberandi á ferðum hans var góövild,
nærgætni og greiðasemi viö menn og
málleysingja.
I 1-2 vikur á hverju sumri i rúman
áratug átti ég Sigurgeir aö feröa-
félaga. Slöari hluta júlimánaðar lagði
sami vinahópurinn venjulega upp úr
byggðinniog saman nutum viö þeirrar
eftirvæntingar og seiömagnaöa unaö-
ar, sem tengdur er hestaferðum um
óbyggöir þessa lands. í þessum ferö-
um var Sigurgeir hinn siglaði og
hjálpáami félagi, sem kunni ráð við
hverjum hlut.
Þó aö kynni okkar væru að mestu i
leik á hestum um landiö I sumar-
skrúöa þá var Sigurgeir fyrst og
fremst maöur starfsins. Fáir áttu
lengri vinnudag en hann og fáir voru ó-
sérhllfnari og vinnufUsari. Aö koma
verkum fram og vinna þau vel var
hans boðorð. Að siðustu féll hann mitt i
önn starfsins, þaö var honum likt.
A liönu sumri fórum viö eftirminni-
lega ferð um kunnar slóðir. Leiðir
skildu undir Armannsfelli, viö héldum
I vestur, þeir félagarnir Sigurgeir og
Lofúir i Steinsholti austur.
Er vib höföum skipzt á kveðjum,
vatt Sigurgeir sér léttilega i
söðulinn glaður að vanda og fákur
hans dansaði á kostum kringum lausu
hrossin. Enn einu sinni dáðist ég að
leikni þessa sjötuga hestamanns,
knapi og hestur virtust eitt, svo milt
var vald hans á hestinum. HeimfUs
hrossin tóku götuna og fóru greitt. Von
5