Íslendingaþættir Tímans - 23.10.1976, Blaðsíða 7

Guðmundur
Pálsson
sannaðist á þeim Gunnlaugi og Soffiu,
þetta : „Allt verður þeim til góðs, sem
guð elska.” Þau, Gunnlaugur og
Soffia, fluttu frá Ytri-Torfustöðum,
suður á Akranes, árið 1965. Leigðu
fyrst ibúö á Suðurgötu 104. Kaupa svo
kjallaraibúð, aö Stillholti 15 Akranesi.
Þar heimsötti ég, sem þessi orö rita,
þau heiðurshjónin, Gunnlaug og
Soffiu. Mér er lika þökk i huga. —
Margthef ég að þakka og margs góðs
að minnast. — En þaö ersvo jafnan, að
hið góða verður litt tjáð i orðum. Þessi
orö, sem hér eru skráð, segja litið, en
þó vildi ég minnast ykkar, Gunnlaugur
og Soffia.
Þú, Gunnlaugur, varst góður þegn
þinni þjóð, starfssamur, trúr og ósér-
hlifinn. Léðir jafnan góðum málstað
þittliðsinni. Einnig varstu skáld. Tvær
ljóðabækur komu út eftir þig. Daggir I
og II. Málvöndunarmaður varstu.
Islenzkan lá þér létt á tungu. Þú varst
vinur og verndari þeim smáu, það ber
eftirfarandi visa vott um:
„Ekki þurfa að óttast dóm
æðstu máttarvalda
þeir, sem fyrir börn og blóm
björtum skildi halda.”
(Daggir II) G.P.
Þannig varstu, Gunnlaugur Pétur,
sannur heiðursmaður i sjón og raun.
Sofflu Jensdóttur hefur þegar verið
lýst, lítið eitt. Sem húsfreyjan, i kjall-
araibúðinni að Stillholti 15 kom hún
fram sem hin prúða, hlýja og góða
kona, manni sinum til sóma og gestun-
um tilánægju. Ég efast ekki, að heima
á Ytri-Torfustöðum, hefur hún einnig
valdið húsfreyjuhlutverki slnu, með
prýöi.
Fyrri konu þlna, Agnesi, sá ég
aldrei, en ég heyrði þig, Gunnlaugur
og einnig Soffiu, seinni konu þina,
minnast Agnesar, með virðingu og
þökk. Hér hefur verið stiklað á stóru,
°g fátt eitt sagt um þessi merku hjón,
Gunnlaug og Soffiu. Þessu skal við
bætt:
Gunnlaugur Pétur samdi lög, þar á
meðal lagið sem þessi texti er saminn
við. Textinn er eftir Gunnlaug, sem og
lagið.
Vorkvöld
„Drýpur gróðrardögg á völlinn,
dúrar blærinn, allt er hljótt.
Blessuð sólin baðar fjöllin
býður öllu góðan nótt.”
(G.P.S.) Daggir II
Árið 1971 fluttist Soffia til
Guðbjargar stjúpdóttur sinnar,
húsfreyju á Kollafossi. Soffia þráði að
^omast norður I átthagana, og lifa
Þar siðustu æviárin. Gunnlaugur
maður Soffiu lézt árið 1969 sem fyrr
segir. Soffia var orðin þrotin að þreki,
Húsafelli
Með sér jafnan birtu bar
bóndi orðs og verka snar,
Góðar átti gáfurnar,
garpur mesti allsstaðar.
Lék á tungu ljóðamál,
ljóst bar vitni stórri sál.
Rímhög vel og stillt sem stál
stóðu orðin skýr og þjál.
enda gömul orðin. Þau hjónin, Þórður
Jónsson og Skarpheiður, (stjúpdóttir)
Soffiu, er bjuggu i sama húsi, vitjuðu
um Soffiu og veittu henni alla þá
aðhlynningu, sem i þeirra valdi stóð að
veita, og voru henni nærgætin og hlý.
Stjúpbörnin öll elskuðu þessa hjarta-
hlýju konu, sem hafði veriö þeim sem
bezta móðir. Nú uppskar Soffla, þaö
sem hún hafði til sáð. Nú var áðursýnd
umhyggja með ástúð endurgoldin.
Soffia Jensdóttir andaðist 3/7 1976.
Nú eru þið hjónin horfin héðan sjón
um vorum, en minningarnar lifa.
Minningarnar mörgu, fögru og góöu,
sem bera okkur öllum sem kynntust
ykkur yl og fegurð.
Það var mikils virði að kynnast ykk-
ur. Hjónaband ykkar var til fyrir-
myndar. Það geislaði af ykkur gleðin
hvar sem þiö sáust saman,úti eða inni.
Samhugur, samhæfður innileiki. Þið
voruð i sannleika sagt, samgeislandi
sálir. Nú eruö þið kvödd af vinum og
vandamönnum, með kærleiksrikri
þökk. Afram hljótið þið aö lifa saman I
hinum himnesku bústööum friðar og
sælu. Kveöjur frá öllu mfnu fólki.
Eftirlifandi ástvinum ykkar flyt ég
samúðarkveðjur minar og minna. Fel
ykkur öll gæzku guðs.
Þórarinn Elis Jónsson
t
Ræktunarmörg rækti störf
reist á bóndans margri þörf.
Hans var löngum dáða djörf
dirfska þó af ráði gjörf.
Sár er missir, munum þó
minnisvarða sér hann bjó^
Andans vara eilif gró,
eftir lifir minning nóg.
Frá minningunum daggir drjúpa
Döggin gæðir lifi jörð.
Ykkar lifir dyggðin djúpa.
Dyggðin um oss haldi vörð.
Kærar þakkir. Þessa biðjum
þýðum rómi. Lifi dyggð.
Drengilega um ævi iðjum,
eins og þið, i Húna-byggð.
i
Liföu bæði langan aldur
ljúf og traust, og hrein i lund.
Þó brattur reyndist bárufaldur
bliknuðu ei á þrautastund.
Viö ykkur drottinn guð var góöur.
Geislaði beggja sálin hrein.
Kærleiksrlkur ævióður.
Astin græddi sérhvert mein.
Farsæl reyndust, fátækt vafin.
Friður rikti i beggja sál.
Andinn mildi hátt upp hafinn.
Hjörtun skildu reynslubál.
Af mannúð rik og mild i orðum.
Manndáð vex á reynslutiö.
Er geystist aldan brött, með boröum
var bænin með, þá háö var strið.
Minninganna leiftur lifa
lýsa hér á ævibraut.
Ykkar mun á skjöldinn skrifa
skýru letri. Unnin þraut.
Bæði elsku voru vafin,
vott um bar, sem til var sáð.
Bæði i himin-veldi hafin.
Heilög ástin tær er skráð.
Þórarinn Elis Jónssson.
Þórarinn Helgason.
íslendingaþættir 7