Íslendingaþættir Tímans - 08.09.1978, Síða 7

Erna Valdís Viggósdóttir
Fædd 10. ágúst 1941
Dáin G. april 1978.
Borin er til moldar ung kona, faliin
1 valinn langt um aldur fram. Ung kona,
sem barizt hefur hetjulegri baráttu und-
anfarin ár i von um aö lifa þaö aö sjá
börnin sín fjögur komast til nokkurs
þroska. Skyldurækin kona, sem helgaöi
heimilinu alla sina krafta, meöan stætt
var.
Erna Valdis Viggósdóttir var fædd i
Reykjavik 10. ágúst 1941 og var þvi á 37't
aldursári er hún lézt. Hún var dóttir hjón-
anna Oddbjargar Siguröardóttur og
v>ggós Baldvinssonar husgagnasmiöa-
úieistara hér i borg, er lézt 6. janúar 1966.
Hún var alin upp á góöu heimili, þar sem
guörækni og góöir siöir voru I heiöri hafö-
lr. og þar sem vakaö var yfir velferö
d®tranna þriggja. A heimili foreldra
hennar var mikiö sungiö og spilaö, enda
voru þau bæöi söngelsk. Fjölskyldan og
v>nir minnast margra góöra stunda á
heimilinu, þegar húsmóöirin eöa dæturn-
ar settust viö pianóiö og léku undir söng
húsbóndans og gesta. Þar rikti glaöværö
°8 góöur heimilisandi. I sliku umhverfi er
gott að alast upp. Minningar frá góöu
sHkur hamingjumaöur var hann aö hljóta
samfylgdar og samstarfs ágætiskonu
sina frú Stefaniu Finnbogadóttur, er meö
honum hefur staöið i bliöu og striöu um
dagana og ásamt honum mótaö Miöhúsa-
heimiliö með þess sérstaka andblæ, þar
sem timinn viröist fremur standa kyrr, en
! öðrum stöðum og tif klukkunnar á
v®ggnum, nátengt kyrrum siösumars-
'lögum æskunnar, minnir á hiö sifellda.
Þessari grein var aldrei ætlaö að vera
®viferilsskýrla nágrannans mins góöa i
MiÖhúsum en um þennan sérstaka og
vandaða mann má margt segja. Heldur
aöeins litill þakklætisvottur frá okkur hér
Vatnsfirði til afmælisbarnsins fyrir
margháttaöa aöstoð, ekki sizt er ég hef
veriö áb heiman og einnig er viö hjónin
nöfum fariö eitthvaö frá, þá hafa börnin
nnaö sér vel á þessum nágrannabæ og
verið þar örugg á hans góöa heimili. Hafa
og verið I mörg ár gagnvegir þessara
neimila i millum og viöskipti margvisleg.
Vl1 ög i þessu sambandi nefna sóknar-
nefndarstörf og starf hans sem með-
^jálpara viö Vatnsfjarðarkirkju til fleiri
^1-3, sem hann rækir af háttvisi og alúö.
Veraldlegt kvabb allskonar, hef ég uppi
aft viö Hans Aöalstein og jafnan veriö
lslendingaþættir
bernsku- og æskuheimili eru ómetanleg-
ar.
Erna Valdis stundaði nám viö Kvenna-
skólann i Reykjavik að afloknu skyldu-
námi og útskrifaöist þaöan voriö 1958.
Veturinn eftir var hún nemandi i Hús-
mæöraskóla Reykjavikur og þar taldi hún
vel á þvi tekið, er unnt hefur veriö. Vil ég
hér og nú þakka þér fyrir gott samstarf og
alla hluti vel geröa mér til handa. Ég
þakka þér fyrir hönd konu minnar og
barna. Nágrenni þitt hefur veriö okkur
mikils virði. —
Aö öðru leyti: Hans Aöalsteinn gekk aö
eiga konu sina 1944 og bjuggu þau I Skála-
vik, en fluttust 19461 Miöhús, er þau festu
kaup á þeirri jörö. Þeim varö auöiö
fjögurra dætra og eru allar hinar
myndarlegustu, Jónina Jórunn gift i
Súöavik, Asdis Margrét óg. og Þóra gift i
Bolungarvik. Einnig óst upp hjá þeim
hjónum stjúpdóttir hans Hulda, nú hús-
freyja á Látrum hér I sókn og var hann
henni sem besti faöir. Þá kom i Miöhús
ungur að árum Siguröur H. Karlsson
frændi húsfreyju og er hann i raun fóstur-
sonur þeirra.
Heill þér sextugum! Gæfan fylgi þér
sem veriö hefur. Hamingjuóskir okkar
allra samsveitunga þinna fylgja þér á veg
fram á 7. tuginn. Liföu heill!
A 3. s.d. I föstu 1978.
Sr. Baldur Vilhelmsson,
Vatnsfiröi.
sig hafa fengiö gott veganesti. Brátt beiö
hennar hlutverk húsmóöurinnar, þvi ung
giftist hún glæsilegum manni, Steinari
Hallgrimssyni, ættuöum úr Siglufiröi.
Þeim var fjögurra elskulegra barna auö-
iö. Þau eru: Guöbjörg, 17 ára, stundar
nám viö Verzlunarskóla Islands, Reynir,
15 ára, Valdis, 10 ára, og Steinar Viggó, 7
ára.
A sorgarstundu minnist ég góörar og
elskulegrar konu, frænku minnar, sem
svo snemma er burt kölluö frá hálfnuöu
verki, þvi aö koma börnunum sinum til
manns.
Þetta er dagur sorgar. Fyrir vini og
venzlafólk veröur fráfall hennar tima-
skekkja eöa einhvers konar misvisun al-
mættisins. Lif og dauöi eru vist óaöskilj-
anleg.
Ég man hana sem ungbarn i vöggu.
Björt var hún og falleg. Ég minnist henn-
ar sem ungrar stúlku meö ljósa lokka.
Hún var glaövær og ræöin og skemmtilegt
var að blanda geöi viö hana. Siöar man ég
hana sem unga konu, móöur fjögurra
barna, sem hún helgaði alla krafta sina.
Heimiliö var henni allt. Eiginmaöurinn og
börnin skyldu ganga fyrir öllu. Sagt er aö
fórnfýsi konunnar séu engin takmörk sett,
og held ég aö þaö hafi sannazt á Valdisi
Ernu.
Ævisaga konu, sem ung aö árum giftist
og upp frá þvi helgar heimilinu alla krafta
sina, eins og fyrr er sagt, veröur varla
margbrotin. Eigi aö siöur er hér um að
ræöa sögu konu, sem siöustu árin baröist
hetjulegri baráttu viö banvænan sjúk-
dóm. Hún bognaði aldrei, „en brotnaöi i,
bylnum stóra seinast.”
Sagt er, aö þá fyrst sýni maöurinn hvaö
i honum býr þegar á móti blæs. Og satt er
þaö, aö vandalaust er aö standa uppréttur
meöan allt leikur I lyndi. Skáldiö Stein-
grimur Thorsteinsson oröar þessa hugsun
svona:
Ei vitkast sá,
er verður aldrei hryggur.
Hvert vizkubarn
á sorgarbrjóstum liggur.
A sorgarhafs botni
sannleiksperlan skin.
þann sjóinn máttu kafa,
ef hún skal veröa þin.
Þetta á viða viö og hefur á mörgum
sannast. Fáir sleppa viö reynslu I lifinu,
þó mismunandi mikið sé á fólkiö lagt.
Fyrir flesta er „feröin I fang”, og ekki má
gefast upp þótt á móti blási. Þá fyrst er
7