Íslendingaþættir Tímans - 19.04.1980, Síða 13

Agúst Bent Bjarnason
bifreiðastjóri
F. 19.5.1935.
D. 18.2.1980.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt I friðar örmum,
N hvilist hels viö lln,
Nö ertu af þeim borinn,
hin allra síöustu sporin,
sem meö þér imnu og minnast þín.
(E.Ben.)
t>aö kom engum aö óvörum þegar þaö
réttist aö Bent væri látinn. 1 tvö ár var
ann biíinn aö heyja haröa baráttu viö
ættulegan sjUkdóm, en slöustu vikurnar
yar vpnin um lækningu brostin og dauöinn
ar sigur Ur býtum. Hann mætti erfiöleik-
ujn slnum meö sérstöku hugrekki og lét
a‘drei bugast til síöustu stundar I baráttu
sem virtist vonlltil, en trUin á llfiö var
sterk og veitti honum þrek og kjark I þeim
Ueljarátökum sem áttu sér staö. 1 veik-
mtJum sinum var hann sérstaklega vel
studdur af eiginkonu sinni Gunnhildi Guö-
jónsdóttur, sem reyndist honum frábær
nfsförunautur. Bent var borinn og barn-
f®ddur Reykvlkingur, sonur heiöurshjón-
a°na Sigrlöar Einarsdóttur og Bjarna
^gUstssonar. Hann ólst upp I foreldrahUs-
Um viö ástriki og umhyggju góöra for-
eldra og mun þaö hafa reynst honum
traust veganesti, enda reyndist hann for-
etdrum sínum góöur sonur. Ungur aö ár-
ufn læröi hann hárskeraiön hjá Sigurjóni
Sjgurgeirssyni, Veltusundi 1 hér I borg.
Fekk sföan meistararéttindi I sinni iön og
rak sjálfetæöa rakarastofu um ára bil.
t nokkurn tlma keyröi hann hjá Bif-
reiÖastöö Steindórs. Fékk slöan Uthlutaö
atvinnuleyfiog byrjaöi þá akstur á B.S.R.
e8 vann þar siöustu 10 árin. Viö starfs-
uræöur hans á stööinni eigum ágætar
minningar um þennan llfsglaöa og hressi-
e8a félaga okkar. A skilnaöarstundu fá
er& litiö sagt, en hugurinn leitar vlöa, yfir
u°lt og hæöir, nemur hvergi staöar en
aemur viöa viö. Minningarnar streyma
fram, birtast manni I óteljandi myndum,
mismunandi skýrar en allar eiga þaö
sameiginlegt aö móta samferöamanninn
Sem nU er kvaddur i hinsta sinn. Hann var
m3ög hreinskilinn aö eölisfari og ekkert
Var honum fjarlægara en aö baktala ná-
Utlgann. Honum var svo eiginlegt aö segja
skoöanir slnar meö þeim karlmannlega
"jarki, sem þeir einir eiga sem þora aö
jjjla. Hann var ætlö virkur þáttakandi i
Þeim umræöum sem snertu okkar dag-
‘ega lif og haföi þá alltaf sitthvaö til mál-
anna aö leggja, og ekki hvaö slst ef rætt
Var um þjóömál eöa félagsmál, þar var
*slendingaþættir
honum ekkert óviökomandi. Þaö má meö
sanni segja aö þaö færi hressandi gustur
um vinnustaöinn þegar Bent var þar
annars vegar. Hann haföi mjög ákveönar
skoöanir og frá þeim var helst ekki vikiö á
meöan hann taldi þaö rétt sem hann hélt
fram.
Bent var bóngóöur og hjálpsamur og
nautþess aö leggja þeim hjálparhönd sem
þess þurftu meö. Ekki var hann efnis-
hyggjumaöur, og söfnun á veraldarauöi —
fram yfir þaö sem nauösynlegt getur tal-
ist — lét hann sér fátt um finnast. Hann
var mikiö hraustmenni og afar heilsugóö-
ur þar til veikindin geröu vart viö sig,
beinvaxinn og léttur I hreyfingum fram-
koman ör en þó aölaöandi. Hann var mik-
ill hófsmaöur og áfengi haföi hann iftt um
hönd.
Síöustu árin fór hann nokkrum sinnum
til sólarlanda og naut þess I ríkum mæli.
Hann haföi gaman af aö gleöjast meö
góöu fólki og honum var miklu eiginlegra
aö taka þátt I starfi og leik en aö vera
áhorfandi aö þvl sem var aö gerast.
Viö höföum ólíkar skoöanir á mörgum
sviöum en þrátt fyrir þaö skapaöist aldrei
sá ágreiningur sem fjarlægöi okkur hvorn
frá öörum. Kynni okkar voru hvorki löng
né náin en þau voru þess eölis aö þau festu
rætur og uröu nánari meö hverju árinu
sem leiö. A s.l. sumri kom hann heim til
okkar hjónanna hress og bjartsýnn aö
venju, enda stóöu þá vonir til aö hann
fengi varanlegan bata. Þá var hann aö
festasér kaup I nýjum bll og snerust viö-
ræöur okkar mest um þau viöskipti þó
vlöar væri komiö viö. Viö hjónin kveöjum
hann meö söknuöi og trega.þvl hjarta-
hlýja hans yljar okkur báöum.
Minningín um hann getur aldrei oröiö
aö kulnuöum glæöum, heldur ljósberi sem
heldur hátt á lofti kyndli minninganna.
Leiöir skilja aö sinni. Móöir jörö hefur bú-
iö honum hinstu hvllu I skauti sinu. For-
eldrum, eiginkonu, dætrum og öörum ást-
vinum flyt ég mina dýpstu samilö og biö
algóöan guö aö veita þeim huggun og þrek
iþungriraun. Haföu þökk fyrir liönu árin.
Jakob Þorsteinsson.
Ekki eru birtar greinar
sem eru skrifaðar
fyrir önnur
blöð en Tímann
Látið myndir af þeim
sem skrifað er um fylgja
greinunum