Heimilistíminn - 03.04.1975, Síða 10

okkur datt i hug, að það væri
gaman ef þú gætir hitt okkur
og við þig. Við höfum lika tek-
ið eftir að þú ekur ósköp var-
lega, þegar dýr ganga yfir
teinana og þess vegna er þessi
veizla eiginlega haldln þin
vegna. Það var nú það, sagði
björninn.
— Húrra! Veizlan er byrjuð!
hrópuðu dýrin og tóku að
hoppa og dansa umhverfis
Lása og hann blés i flautuna
sina.
— Nú skuluð þið koma upp i,
sagði hann svo. —Ég skal aka
ykkur aftur og fram. Þið hafið
liklega aldrei ekið i lest áður.
Dýrin voru ekki lengi að
gera eins og Lási sagði þeim.
Kaninurnar, hérarnir, rán-
dýrin, greifingjarnir og
bjórarnir stukku inn i vagn-
inn, refurinn settist upp á
höfuðið á Lása, sem var þakið
á vagninum og allir fuglarnir
hreyktu sér á strompinn, sem
var hatturinn hans Lása.
Elgurinn klifraði upp i vöru-
vagn og moldvarpan settist
framan á höggvarann, þvi hún
var svo nærsýn.
— Heyrðu Lási, sagði björn-
inn. — Má ég ekki vera lestar-
stjóri? Mig hefur dreymt um
það siðan ég var pinulitill, en
mönnunum finnst ekki hægt að
hafa björn fyrir lestarstjóra.
— Jú, gerðu það, svaraði
Lási og flautaði svolitið. Þá
varð björninn glaður, því hann
hafði alltaf staðið við teinana
og horft á Lása, þegar hann ók
framhjá og hugsað um, hvað
það væri gaman að fá að aka
með lest.
Nú var komið að því og
björninn steig upp i eimvagn-
inn, setti á sig húfuna hans
Péturs og togaði i öll hand-
föng, sem hann sá.
— Mokið kolum, strákar,
kallaði hann til úlfanna, sem
10
voru kyndarar og þeir mokuðu
kolum inn i magann á Lása.
Lási ók eins hratt og hann gat
og nú var hann ekki hræddur
um að einhver yrði fyrir á
teinunum, þvi nær öll dýrin i
skóginum voru i lestinni.
Þar næst fóru þau i siðasta-
leik, en Lási gat ekki verið
með, þvi hann þurfti að standa
kyrr á teinunum. En dýrin
þutu út og inn um Iestardyrnar
með slikum hraða að Lása
kitlaði i magann og hann hló
hátt.
Þegar klukkan fór að nálg-
ast fimm, sá Lási, að hann
varð að fara að hugsa til heim-
ferðar. Hann varð að gæta
þess að Pétur vissi ekki að
hann hefði farið að heiman og
dýrin skildu það vel.
En þegar Lási ætlaði að aka
aftur á bak, komst hann ekki
almennilega i gang. ,,Púff,
púff, púff” heyrðist bara og þá
komst hann að því að þau
höfðu notað svo mikið af kol-
um, að það var nær ekkert eft-
ir. Hvað átti hann nú að gera?
Hugsa sér ef Pétur færi út i
húsið hans og fyndi hann ekki?
Kannske héldi hann að Lási
hefði strokið, eða að einhver
hefði stolið honum. „Dudd,
dudd, dudd” flautaði hann
dapurlega.
— Hvað er að? spurði björn-
inn.
— Ég hef ekki nóg kol til að
komast heim, kjökraði Lási.
— Hm, látum okkur nú sjá,
tautaði björninn. — Jú við
getum notað við, sagði hann
svo feginn.
— Ef við hefðum hann þá,
sagði Lási.
— Við björgum þvi í hvelli,
sagði Björn björn og hrópaði:
Allir bjórar. Af stað með ykk-
ur. Lása vantar við.
Bjórarnir hlupu inn i skog-
inn eins hratt og þeir gátu, þó
það væri ekki sérstaklega
hratt. Þeir voru vanastir að
synda i lóninu sinu. Þeir tóku
til við að naga sundur trjá-
stofnana með sterku tönnun-
um sinum og trén féllu til jarð-
ar. Siðan bútuðu þeir þau nið-
ur i hæfilega búta og hin dýrin
hjálpuðu þeim að bera þá nið-
ur til Lása.
Nú fengu úlfarnir nóg að
gera, því þeir kyntu upp. Þeir
stungu viðarbútunum inn í
magann á Lása og bráðlega
var hann kominn vel i gang.
Þegar hann var búinn að fá
nægan við til að komast heim i
eimreiðarhúsið sitt, flautaði
hann í þakklætisskyni við dýr-
in fyrir hjálpsemina og veizl-
una góðu.
Honum tókst að komast
heim án þess að Pétur yrði
þess var og daginn ettir óku
þeir á ný eftir teinunum eins
og venjulega. Frá Litlabæ til
Stóruborgar og aftur til baka.
Það eina, sem Pétri og farþeg-
unum fannst svolitið skrýtið,
var að öll dýrin í skóginum
stóðu i röðum beggja megin
teinanna, þegar Lási ók fram-
hjá. En Lása fannst það ekk-
ert skrýtið, dýrin voru vinir
hans.
„Dudd, dudd!” flautaði
hann og þaut framhjá með
Pétur og farþegana og alla
vagnana á eftir.
— Velkomin inn.