Heimilistíminn - 17.07.1975, Page 25

mikil áhætta, að áliti hins nákvæma
Wilkins.
Siðar sagði hann, að áætlunin hefði
Jóðað upp á að fara siðustu ferðina til
San Fransisco og Los Angeles og draga
s'öan alveg i hlé á rólegum, litlum stað
'lri n’da f þvi augnamiði hafði hann
juarei skipt neinum fölskum peningum
Þar- Eins og hann orðaði það, maður ó-
reinkar aldrei sinn eigin þröskuld.
Hann fór fyrst til Los Angeles og þegar
°greglan komst að þvi að „herra Full-
ominn” hafði verið þar i heimsókn, var
ann þegar farinn áfram til San
ransisco til að skipta siðustu tiu dollara
seðlunum.
Eltingaleikurinn hefst
Bankarnir höfðu lengi verið á höttunum
eftir þessum fullkomna falsara og þegar
unnugt varð, að hann var i Kaliforniu,
voru verzlanir og allir, sem fóru með pen-
lnga, aðvaraðir i útvarpi og hljóðvarpi.
En það var gagnslaust. Seðlarnir voru
svo fullkomnir, að það þurfti sérstaklega
reyndan bankamann til að sjá mun á þeim
°g ekta seðlum.
En dag nokkurn mistókst Eoscoe
'lkins. Hann hafði þegar náð að skipta
^eira en hundrað tiu dollara seðlum, þeg-
umann fór inn 1 r' tfangaverzlun og bað
að fá að lita á ódýra sjálfblekunga.
Afgreiðslumaðurinn, Arthur Orcutt,
valri n°kkrar mismunandi gerðir, Wilkins
ai emn, stakk honum i vasann og rétti
a.am tiu dollara seðil. Hann tók eftir þvi,
v ufgreiðslumaðurinn horfði lengi og
n iega á seðilinn, áður en hann gaf hon-
um sjö dollara til baka.
v egar Wilkins var kominn út úr
sinZ Un'nni’ kaliaði Orcutt á starfsbróður
m n og sagðist ætla að skreppa i bankann
, .seðif>nn. Þegar hann kom út á gang-
inn t3.’ sá hann hvar Wilkins var að fara
1 vöruhús handan götunnar.
i ankamaðurinn, sem rannsakaði seðil-
fal^atskS'I’t Orcutt frá þvi, að hann væri
Handsamaður
str°rcutt bað bankamanninn að hringja
flÝ?X td fögreglunnar og biðja hana að
að v ' vöruhúsið’ Þar sem bann ætlaði
haf e.ra' Hann stökk yfir götuna og eftir að
Um heitað 1 mörgum deildum og á mörg-
semnæðUm’ k°m hann auga á Wilkins,
fyleriV?r 3ð kaupa sér hálsbindi- Hann
bes« * með honum ur fjarlægð, en gætti
að láta hann ekki sjá sig.
hann^if ^ Wilkins fór inn > næstu deild, stóð
mennkyrr og skoðaði skyrtur og sá þá tvo
menn lem litu ut eins og feynilögreglu-
hvort h • nn gekk U1 Þeirra °g spurði,
þeirk• ,lr væru frá 'ögreglunni. Þegar
Heyni UkUðU kolli’ benti 0rcutt á Wilkins.
har á !0]greglumennirnir gengu svo litið
þeear ' i,ns- Hann var ef fil viil saklaus,
hafa kom 111 alls- Hann gæti sjálfur
Þeir f?rðlð fyrir harðinu á falsaranum.
ru með hann á lögreglustöðina, og
þar fundu þeir 70 falska tiu dollara seðla i
fórum hans, auk allmikilla skiptipeninga.
En það var ekki fyrr en þeir rannsökuðu
hótelherbergi hans og fundu pappirinn og
blekið, ásamt litlu prentvélinni, að
Wilkins viðurkenndi, að hann og „herra
Fullkominn” væru einn og sami maður-
inn.
Þegar lögreglan hrósaði Orcutt fyrir að
hafa uppgötvað, að seðillinn var falskur
og bættu þvi við, að það væri óvenju mikil
glöggskyggni, þar sem seðillinn væri nær
fullkominn að gerð, sagði Orcutt aðeins:
— Maðurinn er fifl.
15 til 30 ára fangelsi
— Ég vil ekki kalla hann fifl, sagði
Henry M. Moffett, yfirmaður leynilög-
reglunnar i San Fransisco. — Hann er ó-
venju slunginn og laginn maður. En
hvernig grunaði þig, að seðillinn væri
falskur?
— Mig grunaði það alls ekki, svaraði
Arthur Orcutt. — Það var maðurinn sjálf-
ur, sem var grunsamlegur. Ég hef selt
sjálfblekunga i 15 ár og aldrei áður séð
viðskiptavin, sem kaupir penna, án þess
að reyna hann fyrst. Hann stakk honum
bara beint i vasann, án þess svo mikið
sem lita á hann. Þá datt mér i hug að fara
beint I bankann með seðilinn.
Wilkins játaði sig sekan af ákærunni,
þegar hann kom fyrir rétt nokkrum vik-
um siðar, ákærður fyrir peningafölsun.
Hann var dæmdur i 15 ára iágmarksfang-
elsi, sem framlengja mætti i 30 ár. Auk
þess krafðist rétturinn þess, að hald yrði
lagt á alla peninga, sem fundust á
Wilkins, svo og á þá sem voru á banka-
reikningum hans, þar sem þeirra væri
aflað með ólöglegum hætti.
Óskar Aðalsteinn:
Sumarkveðja
vo2
íO
Mig langar að finna þig
Heima-
ey-
Finna vöku þina —
vökuna þina.
Ég skal glaður
hlaupa
yfir allan sæinn
ef þú gefur mér
vöku þina
vökuna þina
— eina litla stund.
25