Heimilistíminn - 17.07.1975, Page 34

— Áttu heima hérna? spurði annar og greip
aftan i hálsmálið á Magnúsi. Hann reyndi að
slita sig lausan, en það gekk ekki.
— Mamma, hrópaði hann, en vissi, að það
stoðaði ekki heldur. Mamma var á áttundu hæð
og það var ekki hægt að kalla svo hátt að hún
heyrði það. Þokan var lika svo mikil, að
mamma gæti ekki séð, hvað væri að gerast
þarna niðri.
— Við tökum hann með upp i skóginn og
lúskrum honurn, sagði þriðji drengurinn.
— Hvað er i töskunni? spurði sá fyrsti aftur.
Magnús lokaði augunum. Nú tækju þeir tösk-
una með náttfötunum, bilunum og öllu saman.
Þá kvað við mikill hávaði einhvers staðar
fyrir ofan. — Árekstur, hrópaði einn drengj-
anna og sá sem hélt i hálsmálið á Magnúsi þaut
þegar fyrir næsta húshorn.
Hinir eltu og Magnús andvarpaði af létti. Nú
hafði hann verið heppinn, en það var maður
ekki alltaf. Bráðum kæmust þeir að þvi, að
þetta hafði ekki verið árekstur, heldur venju-
leg grjótsprenging og þá kæmu þeir aftur.
Bara að ég hefði átt hund, hugsaði Magnús.
Ef maður á hund, er maður ekki eins hræddur.
Þá er einhver sem alltaf fylgir manni. Margir
eru lika hræddir við hunda og láta mann i friði.
En Magnús átti ekki hund og heldur ekki kött
eða hest. Hann stóð kyrr við hornið og hugsaði
um það. Það var ranglátt, að hann skyldi ekki
eiga neitt dýr. Pabbi vann allan daginn og þeg-
ar hann kom heim á kvöldin, las hann blöðin
eða talaði við mömmu. Stundum lék hann lika
viö Magnús eða las fyrir hann úr blöðunum.
Magnús gat lesið sjálíur, en það var fljótlegra
að láta pabba gera það.
Mamma var þreytt og talaði um, að bráðum
eignaðist Magnús litinn bróður. Mamma var
góð, en stundum hafði hún svo mikið að gera.
— Farðu út og leiktu þér, sagði hún þá við
Magnús. — Eða lestu svolítið. Eltu mig ekki
alltaf, sérðu ekki að ég er önnum kafin?
Magnús stundi. Ef hann ætti hund, yrði hund-
urinn aldrei leiður á honum. Þeir yrðu alltaf
saman. Magnús myndi aldrei segja við hund-
inn, að hann vildi vera i friði og að nú ætti
hundurinn að vera svo vænn að fara út að leika
sér, af þvi Magnús hefði annað að gera.
— Hæ, Magnús. Hvertu ertu að fara? Ertu
að fara i ferðalag?
Magnús leit i kring um sig. Það var Patti,
sem þarna kom hlaupandi. Eiginlega var Patti
sá eini, sem hann þekkti hérna í Sólskinsgötu.
Patti var bara fimm ára, en hann var ágætur.
— Ég er að fara út i Suðurhöfn, svaraði
34
Magnús.
— Þá kem ég með, sagði Patti.
— Þú veist ekki hvar það er, svaraði
Magnús.
— Jú, ég veit það vel, þvi það var þar, sem
ég hitti þig, þegar þú komst i land með bátnum,
sagði Patti. — Matthias var þar lika og amma
min á heirna þarna rétt hjá.
Áður en Magnús náði að svara, heyrðust óp
og öskur út úr þokunni að baki þeim. Það voru
stóru strákarnir að koma aftur. Magnús flýtti
sér að gripa hönd Patta og taka á rás niður göt-
una. Hann nam andartak staðar við gangstétt-
arbrúnina og reyndi að sjá eitthvað, en allt var
grátt, svo hann varð að hlusta i staðinn. Ekki
var að heyra, að neinn bill væri að koma og
þeir flýttu sér yfir götuna og út á túnið, þar sem
þeir námu staðar og litu i kring um sig. Háhýs-
in sex voru horfin, en ópin i stóru strákunum
heyrðust. En nú voru Magnús og Patti öruggir.
Strætisvagnar óku um götuna eins og stórir,
bláir skuggar og enn hvinu þokulúðrarnir í
fjarska.
Magnúsi leið aftur vel. Það var eiginlega
gaman i þoku, þvi þá gat enginn komið hlaup-
andi og náð manni. Maður var alveg ósýnilegur
en sá greinilega allt, sem var rétt hjá manni.
Allt annað var horfið. En gegn um þokuna
heyrðust öll hljóð greinilegar en annars. Bilar,
lestir og skip og svo allt fólkið sem var að tala
saman. Einhvers staðar langt í burtu hrópaði
maður: — Heyrðu Andrés. Eigum við ekki að
fá okkur kaffibolla?
— Jú, það held ég bara, svaraði annar
maður.
Magnús og Patti litu í kring um sig, en sáu
engan. Patti stóð á öðrum fæti með þumalfing-
urinn i munninum. Magnús leiddi hann með
annarri hendi, en hélt á töskunni i hinni.
— Við hittumst i kvöld klukkan niu, sagði
djúp rödd úr annarri átt.
Patti og Magnús sneru sér við, en sáu ekkert
nema þokuna.
Klukkan niu á venjulega staðnum, svaraði
hærri rödd. Þá tók Patti út úr sér þumalfingur-
inn og kallaði: — Mér finnst heldur að þið ættuð
að fara i rúmið.
— Hver var þetta spurði djúpa röddin
snöggt.
En Magnús og Patti voru þá komnir á sprett i
burtu og Patti hló svo mikið, að hann hrasaði
og datt í skurð. En sem betur fór hafði ekki
rignt lengi, svo skurðurinn var þurr. Magnús
dró hann upp úr aftur og svo héldu þeir áfram-
Framhald