Heimilistíminn - 29.01.1976, Page 7

Meinsemd
— Hvernig yrði þér við, ef ég segði þér, að
ég hefði fallið fyrir annarri — afskaplega
aðlaðandi stúlku? Hann horfði fast á hárin
á handlegg sér, eins og þetta væri i fyrsta
sinn, sem hann tæki eftir þeim.
Þögnin i stofunni var djúp, en úti
fyrir niðandi umferðin og einhvers staðar
fór bill i gang með svo miklum hávaða, að
halda mætti, að hann ætlaði til tunglsins.
Liljurnar, sem hún hafði sett i vasa um
morguninn, voru þegar farnar að fella
krónublöðin og þau lágu hálfvisin á gljá-
andi mahonyborðinu. Sitrónusneiðin i
drykknum hennar var skyndilega graf-
kyrr og hún stakk nálinni i útsauminn,
sem hún hélt á. Hún hafði sett sér það
mark, að sauma áklæði á sex stóla og
ennþá var hún aðeins með númer tvö.
— Ég mundi liklega reyna að verða enn
meira aðlaðandi, sagði hún og bar út-
sauminn fast upp að augunum, eins og
hún væri nærsýn og hárið féll eins og
mjúkt tjald niður vangana og huldi
fölvann, sem kom á andlitiö.
— Ég er að tala i fullri alvöru, sagði hann.
— Hver er hún?
— Daphne. — Daphne. Hann endurtók
nafnið, eins og hann væri að leggja sjálfan
Koh-ni-noor-gimsteininn að fótum
hennar. Glitrandi eins og gimsteinn, hörð
eins og demantur, auðvitað, það hlaut að
vera hún.
Þögnin umvafði þau. Hún hafði þrætt
rangan lit á nálina og nú lauk hún úr
glasinu i einum teyg. Þögnin var að verða
og þung og næstum ógnandi.
— Hvað ætlarðu að gera? spurði hún að
baki ljósa hárinu, sem hún var þakklát
fyrir núna.
— Ég var að hugsa um að fara með henni
burt i hálft ár. Hann var búinn að búa sig
vandlega undir það, sem hann ætlaði að
segja. Orðin streymdu út úr honum án
minnsta hiks. — Ég vildi gjarnan reyna
það, áður en við ákveðum nokkuð. Það
væri réttlátast gagnvart þér, já okkur öll-
um þremur. Finnst þér ekki að við ættum
að reyna að taka þessu eins og skynsamt
fólk? Ilólega og án æsings. Daphne er
alveg sammála, ef þú samþykkir þetta.
Hún leit á úrið og andlitið var gjörsam-
lega sviplaust. — Maturinn er til, sagði
hún og röddin var jafn róleg óg hjá
skurðlækni að störfum. — Það væri synd
AAaðurinn hennar
hafði fundið sér aðra
konu og ætlaði burt
með hana —
Hvað gerir eiginkona
við slíkar aðstæður?
að láta hann eyðileggjast. Þegar hún stóð
upp, i'éll háriö i réttar skorður og hékk
sitt og slétt um andlitið. — Það er soufflé.
— Soufflé, hugsaði hann. Já, auðvitað.
Einmitt i kvöld, Soufflé!
Þau þögöu meðan þau borðuðu og
spennan milli þeirra var jafn mikil og
milli tveggja linudansara. Hann fyllti sitt
glas aftur af isvatni - og gleymdi i annað
sinn að geía henni lika.
ltún staflaði öllu, meira að segja silfur-
hnifapörunum i uppvþottavélina og bar
kalfið til hans inn i stofuna.
— Jæja sagöi hann skyndilega, eins og
hann væri að spyrja hana hvort hún hefði
sett blásýru i kaffið — Jæja?
Hún hellti i bollana, setti sykur og rjóma
út i og réui honum hans bolla. — Jæja,
hvað? spurði hún, eins og hann hefði ekki
sagt neitt sem máli skipti allan daginn.
— Samþykkirðu, að ég fari með Daphne
burt i hálft ár? Ef allt gengur vel, þá get-
um við skilið. Já, ég veit vel, að þetta er
mesta flækja og skelfing óþægilegt fyrir
þig — mér liður illa vegna þessa, já mér
liður illa — en viðhöfum farið mjög leynt
með þetta og munum gera áfram. Þú get-
ur bara sagt fólki að ég sé erlendis um
tima — fólk trúir hverju sem er nú á tim-
um.
Hann hafði alls ekki ætlað sér að ræða
málið á þennan hátt, það hljómaði eins og
hver önnur vitleysa.
— Eitt ár, sagði hún.
— Hvað áttu við með þvi? Eitt ár?
— Þú verður að fara með henni eitt ár.
Hún gat ekki sagt nafn hennar. — Það er
skilyrði fyrir þvi að ég samþykki nokkurn
skapaðan hlut.
Hann leil á hana með undrunarsvip. —
En ég er viss um, að hálft ár nægir mér
til að gera mér grein fyrir, hvort ég vel
þetta eða hitt.
— Þú verður þá bara enn vissari eftir eitt
ár.
— Veslings stúlkan, hugsaði hann. —
Þetta hlýtur að hafa verið of mikið áfall
fyrir hana. — Er þér alvara? Heilt ár?
Heldurðu, að þú sjáir ekki eftir þvi?
— Þetta er alvara min, sagði hún. Sex
mánuðir er ekki nóg. Hún greip út-
sauminn og faldi sig aftur á bak við hárið.
Næsti dagur var eins og hver annar
fyrir henni. Hún gekk hljóðlega um húsið
og vann þessi venjulegu verk. En þegar
siminn hringdi, svaraði hún ekki. Hún gat
ekki þolað að tala við vinkonur, sem sátu
öruggar i tilverunni, m.eðan hennar eigin
tilvera var að hrökkva sundur. Svo vildi
hún heldur ekki láta trufla hugsanir
sinar.
Þegar húsverkunum var lokið, hafði
hún tekið ákvörðun. Hún gekk upp á loftið,
þar sem hún tók fram tvær ferðatöskur,
sem hún fór með niður i svefnherbergi
hans. Siðan tók hún að pakka niður. Hvað
þyrftihann að nota á einu ári? Vandlega
tróð hún sokkum niður i skó, stakk þeim i
plastpoka og setti i botninn á annarri
töskunni. Siðan komu skyrtur, peysur,
buxur og aðsiðustu bindin, sem hún setti i
kassa. Þegar hún var loks búin, settist
hún á rúmið og tvö stór tár ultu hægt niður
vanga hennar.
En áður en hann kom heim um kvöldið,
hafði hún farið i bað, haft fataskipti og
hresst sig við. Hún bjó til kvöldmatinn
eins og kveðjumáltið.
Þegar hann var að fara inn i svefn-
herbergið til að fara i þægilegri föt, kyssti
hann hana létt á vangann og virtist
feiminn.
Hjarta hennar tók að berjast ákaflega,
þegar hún skömmu siðar heyrði hávaðann
i honum. Hurðir skelltust, skúffur drógust
út skullu inn aftur og inn á milli greindi
hún biótsyrði hans. Loks kom hann
þjótandi fram i stofuna, hálfklæddur.
Augu hans voru allt of blá, þau glömpuðu
nær illilega.
— Hver i ósköpunum er meiningin?
spurði hann reiðilega. — Hvers vegna
ertu búin að pakka fötunum minum
niður?