Heimilistíminn - 02.11.1978, Side 32

Sagan um Tóta
og systkin hans
„Það er gott að þið eruð komnir, blessaðir
drengirnir”, sagði mamma glöð i bragði.
,,Já, og alveg stundvislega”, sagði pabbi og
kinkaði kolli.
„Varðmaðurinn minnti okkur á timann”,
sagðiBárður ákafur, ... „hann kom á eftir okk-
ur”.
„ Já, hann gefur vist engum eftir, sá náungi,”
sagði pabbi glettnislega.. „En nú skuluð þið
fara að hátta, allir saman”.
Og drengirnir voru vissulega fúsir til þess.
Þeir voru orðnir þreyttir eftir þessa viðburða-
riku ferð, þó að þeir vildu ekki láta mikið á þvi
bera. Og þeir voru fljótir að hátta i finu rúmin,
sem voru með svo hvitum lökum og mjúkum
sængum. Langt i fjarska heyrðu þeir að varð-
maðurinn var enn að kalla.
„Góða nótt,” sagði Tóti geipaði og teygði
sig. En þeir hinir heyrðu ekki til hans, þvi að
þeir voru þegar sofnaðir.
15. kafli
SPENNANDI DAGUR.
Drengirnir sváfu vel um nóttina, svo sem
vænta mátti, og vöknuðu glaðir og ánægðir.
Þennan dag tóku lávarðurinn og frú hans stór-
an og fallegan leiguvagn og óku með þau um
alla borgina, svo að þau gætu virt hana vel fyr-
ir sér og kynnst ýmsu, sem þar var að sjá.
Brúnn og hestur prestsins fengu að hvíla sig i
hesthúsi hótelsins.
Þegar allir voru tilbúnir, var svo lagt af
stað.. og vissulega var eftirvæntingin mikil.
í gærkveldi þegar þau komu til borgarinnar
hafði drengjunum fundizt að umferðin væri
mikil á götunum, bæði vagnar og gangandi
vegfarendur. En þetta var hreint ekki neitt,
32
26
miðað við það, sem nú var um morguninn. Það
var hrein og bein ös af alls konar fólki á götun
um. Þarna voru bændur með kerrur sinar full-
ar af ýmiss konar landbúnaðarvörum til sölu,
svo sem korni, kjöti og ávöxtum,stórir hlaðnir
vöruvagnar, sem voru að flytja varning milli
verzlana, húsmæður sem voru að kaupa til
búsins, verkamenn, sem voru að byggja ný
hús, litil börn að leika sér og sendlar á þönum
með körfur i höndum.
Þetta var allt svo nýtt og furðulegt fyrir
mömmu og drengina, sem aldrei höfðu komið
hingað, að þau voru orðlaus af undrun og eins
og i öðrum heimi.
En enska frúin hafði gert áætlun sem þau
fóru eftir.
Þau fóru fyrst i búðir og keyptu sitt af
hverju, sem þau höfðu óskað sér og höfðu þörf
fyrir. Þar á meðal var fallegt kjólaefni handa
mömmu og ömmu nýjar reykjarpipur með
löngu munnstykki handa pabba og afa, og stór-
ar fallegar munnhörpur handa öllum drengj-
unum. Og sjálf keypti frúin fallegar gjafir
handa öllum börnunum i Stóradal.
Þau vissu raunar litið hvað lávarðurinn hafð
ist að, þvi að hann hafði gengið frá um stund.
En svo hittu þau hann aftur á veitingastað
nokkrum, þar sem þau fengu kökur og súkku-
laði að drekka. Og aðrar eins ágætis kökur
höfðu drengirnir aldrei séð né bragðað fyrr.
Þær voru svo góðar að þeir hefðu áreiðaplega
borðað yfir sig, ef mamma hefði ekki stöðvað
þá i tima.
Frá veitingastaðnum fóru þau að fjarska
stórri kirkju, sem var mörg hundruð ára göm-
ul. Hún var kölluð dómkirkjan gamla. Stör
hluti hennar hafði eitt sinn eyðilagzt i ægileg-
um eldsvoða, sem olli afar miklu tjóni. Nú var
viðgerð kirkjunnar að nokkru lokið en þó alls
ekki að fullu.
Pabbi sagði þeim margt forvitnilegt um
þessa gömlu kirkju. Meðal annars sagði hann,
að fyrr á öldum hefði fjöldi fólks komið árlega
frá suðlægum löndum til að heimsækja hana, —
til að sækja þangað langþráða huggun og sál-
arró. Margt af þessu fólki hafði komið fótgang-
andi alla hina löngu leið, — yfir Dofrafjöll i
frosti og hríðum fram hjá Uppdölum og hingað.
Ferð þeirra hafði oft tekið marga mánuði.Það
var furðulegt að hugsa um þetta.
„Hvers vegna lagði fólkið svona mikið á sig
til að komast hingað?” spurði Bárður.