Heimilistíminn - 19.04.1979, Qupperneq 33

þetta undir þlnu nafni og
semja það sjálf.
„Ætli þeim þyki það ekki
púkalegt af mér?”
,,Ég hugsa, aðþeim sé alveg
sama. Og blómin koma frá
ykkur öllum”.
,,Og skrifa undir fuliu nafni!
Ég er svolftiö feimin við það”.
,,Þú hefur fyrr látiö sjá
nafnið þitt á prenti".
„Þaö er annað. En þetta —
svona hátiölegt”.
„Segðu bara þaö, sem þér.
liggur á hjarta. Ég er viss um,
aö þú ert ofurlitið brot af
skáldi. Þaö er ég, meira að
segja. Byrjaöuá þessustrax”.
Una Heiöa þagöi um stund.
,,Þau voru að koma sér upp
fbúð. Mamma hennar sagði,
að nú gæti hann ekki fengiö sig
til að halda verkinu áfram.
Þau voru vön að vinna þarna
bæöi á hverju kvöldi og hlökk-
uðu svo mikiö til. Hann ætlar
að selja allt hálfgert, losa sig
bara viö það sem fyrst, meira
að segja fá annan mann til að
koma þvi I kring fyrir sig.
Honum þótti vist ákaflega
vænt um hana”. Tárin komu
fram i augu hennar, og hún
gekk þegjandi inn í herbergi
sitt.
Lilja fann til þreytu, þegar
áhyggjum dagsins urðu ekki
gerö frekari skil. Hún var þó
ekki óánægð með þennan dag.
Koma Hjörleifs gladdi hana.
Endurfundir hennar og Heru
voru ekki óviðfelldir. Og
ánægð var hún, venju fremur,
með Unu Heiðu. Ætli hún þori
að segja citthvað frá eigin
brjósti, án þess að lita á upp-
skriftir poppmennskunnar.
— Morguninn eftir s vaf Lilja
yfir sig. Það skipti ekki mikiu
máli, þvl að lltiö var orðið að
gera I skólanum, oghún þurfti
ekki að hafa hraöann á. Ekki
var hún fyrr farin að skurka i
eldhúsinu, en Una Heiöa kom
fram, berfætt I morgunslopp
og settist við borðið. Hún hélt
á litlu blaöi i hendinni og leit
ýmist á það eöa mömmu sina
Ekki er nú greinin löng,
hugsaði Lilja.
Una Heiða ræskti sig tvisv-
ar, eins og hún ætlaði að lesa
upphátt, enfleygöisvo blaðinu
á borðið. „Það er annars bezt,
að þú lesir það sjálf”.
Lilja tók blaöiö. Þetta var
Ijóö. Þrjú stutt erindi.
Hún las það aftur — og
aftur. Var þaö skopiðjuskáldið
Una Heiða, sem átti þetta
tungutak, þessa einlægni og
þessa mjúklátu hrynjandi?
Þaðvar hljómlisti þessuljóði.
Og það var hljómlist, sem rat-
aði til hjartans „Elsku
barnið mitt, þú ert skáld. Hér
eftir máttualdrei óvirða lista-
gáfu þína”.
Stúlkan roönaöi. Og móður
hennar þótti hún faileg. Svo
reis hún þegjandi á fætur og
gekk burt. Eftir litla stund
kom hún aftur, klædd hvltri
skyrtu ogbláum buxum og
settist við borðið. Hún hafði
greitt hárið upp frá enninu, og
það var bjart yfir henni.
„Mamma, ég kannske hætti
við aö vinna þarna — þú
mans. Það er ekkert vel
borgað”, bæti hún við fljót-
mælt, feimin að láta I Ijós, að
hún miðaði starfiö við eitthvaö
annað en peninga.
Þær heyrðu hringingu. Lilja
gekk til dyra. Hjörleifur heils-
aöihenni. „Ég giskaði á, að þú
værir ekki farin, en bjóst ekki
við, að þú yrði heima eftir há-
degið. Má ég sýna þér þetta,
sem ég er búinn að setja
saman?”
„Komdu inn, við erum að
drekka morgunkaffiö”.
„Komdu sæl, Una Heiða”,
sagöi hann og settist. Hann
fékk Lilju nokkur skrifuð blöð.
Hún las þau standandi út við
glugga.
„Þetta er gott. Ég veit, að
Ester litlu þykir vænt um
þetta. Langt er siðan ég sá
hana. Ekki datt mér i hug að
sá ólátaangi yrði bóndakona
noröur I Fanndalafiröi. Ég
vona, aðSteini geti komið lika.
Ég held, aö hann sé við ein-
hver jar sjávardýrarannsóknir
erlendis”.
Hjörleifurtók við blöðunum.
„Já, þetta urðu beztu börn.
Hvernig hefðu þau lika átt að
veröa alveg ólik foreldrum
sinum? Og reyndar voru þau
alltaf ósköp hjartagóð inni við
beinið, Utlu skinnin. Ég kom
nú svo oft þarna heim. Það er
gott, að þú ert ánægð með
kveöjuoröin. Það veröur
aldrei fullþakkað að hafa
þekkt hann”.
„Og ekki gerðu þau enda-
sleppt við mig, blessuð h jónin,
þegar ég átti erfiöast. En ekki
gat ég goldiö það I neinu. Ég
var noröur I Skriðufirði þegar
mamma lá banaleguna. Og
einmitt þá var frú Rebekka
flutt suður svona fárveik. Allt
var um garð gengið, þegar ég
kom suöur. Þú manst þetta
allt”.
„Já, en ekki veit ég, hvort
ég gat gert nokkuö fyrir þau,
fremur en þú. En veistu hvað.
Ég kem með skræðuna okkar.
Þú vildir endurnýja kunnings-
skap við hana”.
Lilja hló við. „Ertu hættur
að brjóta heilann um, hvort þú
ertafkomandi Sighvats sýslu-
manns”?
„Fyrir löngu. Ég tók eftir
þvf, að almenningur hefur sér-
staka löngun til þess, að verða
frekar kominn út af hátt sett-
um illmennum en öndvegis-
mönnum i fátæklingastétt.
Sighvatur sýsiumaður hefur
sjálfsagt ekki átt helminginn
af þeim hálfrefum, sem hon-
um voru kenndir”.
Hann opnaði tösku slna og
lagöi vélritaðan blaðabunka á
borðiö. „Blööin eru farin að
gulna. Sjáðu, Una Heiöa.
Þetta er sagan hennar nöfnu
þinnar. Fyrir þig er hún forn-
gripur, næstum eins og
Dauðahafshandritin. En littu
samt á hana”.
„Hvað helduröu, að vesæll
plötutrúður beri skyn á orðs-
ins list?” sagði hún þurriega.
„En hugsanir þlnar get ég
lesiö”.
„En svona var ég ekki að
hugsa, góða barn. Ég þekki
þig og vfsurnar þínarof lltiö til
j>ess”.
Una Heiða reis þegjandi á
fætur og fór.
„Hefur hún illan bifur á
mér? ”
„Nei, en hún er ekki ánægð
með sjálfa sig”.
Hjörleifur kvaddi eftir litla
stund. Drengirnir komu fram
og höfðu hraöan á. Þvillkt
sólskin og þvillk lengd, sem
gat veriö á skóla I öðru eins
sólskini. Mamma þeirra
endurtók þetta, sem hún
huggaði þá meö á hverjum
degi, að þetta færi nú að
styttast.
Una Heiöa kom fram, tók
handritiö þegjandi af borðinu
og fór meö þaö inn I herbergi
sitt.
33