Heimilistíminn - 01.02.1981, Blaðsíða 10

Hann starði á hana eins og naut á nývirki, á
meðan billinn stóð kyrr við umferðarljósin.
— Þú ert aldeilis furðulegur kvenmaður!
sagði hann i bræði. — Langar þig ekki til þess
að komast i hjúkrunina aftur?
— Ég er hjúkrunarkona.
— En ég á við — á stóru sjúkrahúsi — þar
sem þú gætir unnið með þeim beztu læknum
sem hugzast getur — ekki bara eyða timanum i
að tala við konur, sem eru i þann veginn að
fara að eiga börn, binda um putta og ráðleggja
einhverjum kerlingarkjánum, hvað þær eiga
að gefa börnunum sinum að borða.
— Dr. Jordan — sagði hún i flýti.
— Slepptu þessum formlegheitum, úr þvi við
erum ekki að vinna saman! Ég er Steve og þú
ert bara Andrea.
— Mér finnst vera þörf fyrir mig hér, þar
sem ég vinn, og að ég sé að vinna gott verk.
Fólkinu likar vel við mig og það teystir mér.
Hvers annars gæti hjúkrunarkona óskað sér?
— Hún ætti að óska eftir að henni væri greitt
kaup i samræmi við það erfiði sem hún hefur
lagt á sig á námsárunum, og svo ætti hún að
krefjast þess, að hún fengi að bera hjúkrunar-
merkið, svaraði hann.
— Þú lagðir lika mikið á þig til þess að ljúka
læknisprófinu. Finnst þér þú vera að eyða tim-
anum til einskis i Frogtown? Þú átt vist ekki
eftir að fá hér mjög há laun þegar þú ert búinn
10
að opna stofuna þina. Að minnsta kosti er ég
hrædd um, að svo verði ekki.
— Ég lit á þann tima, sem ég eyði i Frogtown
sem frekari undirbúning að framtiðarstörfum
minum, svaraði hann. — Hér öðlast ég mikla
reynslu, sem ég myndi ekki fá á sjúkrahúsi,
ekki einu sinni á Cannon Memorial, sem tekur
viðfólki á borð við það, em ég mun annast hér.
Þetta er allt öðruvisi með þig.
— Hvers vegna?
— Hvers vegna? hann horfði reiðilega á
hana. — Nú, þú ert kona, og meira að segja
mjög aðlaðandi kona! Þú ættir að hafa nægar
tekjur til þess að þú getir gert þér eitthvað til
gamans, klætt þig vel, skemmt þér og notið
lifsins. Hann hætti snögglega, og svipurinn
dökknaði á andliti hans, vegna þess að hún var
farin að hlæja.
— Mér þykir fyrir þessu, Steve, sagði hún af-
sakandi, en það var kátina i augunum. —- Ég
ætlaði ekki að móðga þig. Mér fannst þetta
bara alt i einu svo hlægilegt.
— Mér þykir gott, að ég skyldi geta komið
þér til þess að hlæja, en hvað finnst þér svona
fyndið?
— Það að þér skyldi finnast allt þetta skipta
svona miklu máli fyrir konu.
Hann horfði niður á hana um stund, svolitið
ruglaður.
— Áttu við, að þetta skipti ekki miklu máli?
1