Heimilistíminn - 01.02.1981, Blaðsíða 11

spurði hann l'orvitnislega.
Andrea hristi höfuðið.
— Það skiptir að minnsta kosti ekki máli
fyrir mig! Ef til vill er það þess vegna, sem
mig langaði svona mikið til þess að verða
hjúkrunarkona! Svo langt aftur sem ég man,
hefur mig aldrei langað til nokkurs eins mikið
og þess. Þegar ég var á barnaheimilinu fannst
mér svo skemmtilegt að fá að hugsa um litlu
börnin. Fólk tók þau bara hvert af öðru i fóstur,
og mér gafst ekki mikill timi til þess að kynn-
ast þeim.
— A baranheimilinu? Ólst þú upp á barna-
heimili? spuröi hann.
Hún brosti hiylega og um leið vingjarnlega
til hans.
— Vertu ekki svona skelfingu lostinn út af
þessu. Þetta var alls ekki sem verst! Já, meira
að segia var það bara skemmtilegt, svona oft-
ast, svaraði hún glaölega. Forstöðumaðurinn
og kona hans voru ágæt. Svo voru þarna fóstr-
ur. Við börnin bjuggum i litlum húsum, sem
voru viðs vegar á landareigninni. Þarna voru
tré, akrar og litiir iækir, sem við gátum vaðið i.
Þegar ég var átján ára, hjálpuðu þau mér til
þess að komast i hjúkrunarnámið, og þar fékk
ég að læra það, sem mig hafði lengi dreymt um
að læra.
— Þú segir, aö iitlu börnin hafi alltaf verið
hrifin á brott og tekin i fóstur. En hvers vegna
varst þú aldrei tekin i fóstur?
Andrea yppti öxlum kæruleysislega.
— Einhver fann mig, þegar ég var tveggja
vikna gömul þar sem ég hafði verið skilin eftir
á kvennasnyrtingunni á einhverri járnbrautar-
stoð. sagði hún eins og þetta skipti annars alls
ekki máli. — Þaö tókst aldrei að fá neinar upp-
lýsingar um móöur mina né föður, og ekki er
hægt að ættleiöa börn ,nema móðir eða faðir
eða íjárhaldsmaður undirriti skjölin sem
tryggja kjörforeldrunum að ekki birtist ein-
hver einn góðan veöurdag og krefjist þess að fá
barnið aihent á nyjan leik. Þess vegna var ég
þarna bara og olst upp á barnaheimilinu.
Hún leit til hans og brosti um leið og hann ók
inn á bilastæöið hjá verslunarmiðstöðinni.
— Þetta er sem sagt ævisagan min, og mér
þykir leitt, aó eg skuli hafa verið að leggja það
á þig að hlusta á hana, sagöi hún glaðlega.
— Leggja á mig, mótmælti hann um leið og
hann læsti biinum og gekk á eftir henni yfir að
gangstéttinm. — Mer þykir gaman að fá að vita
eitthvað um pig og starf þitt.
— Taktu eitir, stuika góö. Ég hætti ekki fyrr
en ég hei komiö þér i vinnuna aftur.
— Nei, sagði hún einbeitt, og snéri sér við og
lagði hond á handlegg hans þar sem þau stóðu
fyrir framan versiunina.
Þú mátt ekki gera neitt slikt. Þú verður að
lofa mér þvi.
Steve leit niður til hennar, og lagði höndina á
hönd hennar.
— Og hvað ætlarðu að gera, ef ég lofa þér
þessu ekki? spuröi hann.
Hún leit undan og var rauð i faman.
— Ó, ég neita bara gjörsamlega að ræða við
þig aftur, sagði hún fljótmælt. — Vel getur lika
verið, að ég fleygi þér út úr húsnæðinu — leyfi
þér ekki að búa hérna.
— Skelíilegar hótanir eru þetta. Það verð ég
að viðurkenna góða frú.
— Steve, mér er alvara. Viltu gera það fyfir
mig, að lofa að láta þetta kyrrt liggja, sagði
hún i bænarromi, og óvænt ákefð var i rödd-
inni, sem olli honum heilabrotum.
—Jæja þá, ef þú vilt hafa það svo Andrea,
sagði hann, en var greinilega ekki ánægður yfir
að þurfa að láta undan.
— Já, svona vil ég hafa það, sagði hún. Hún
hélt höfðinu hátt, þegar hún gekk á undan hon-
um inn um búðardyrnar.
Hann náði henni fljótlega, tók innkaupakerr-
una af henni og sagði glaðlegur i bragði: — Ég
skal ýta, þú setur i kerruna.
Andreu létti vegna þess að spennan var horf-
in úr loftinu. Hún kunni vel tilfinningunni af að
vera með 20 dollara i vasanum, en þeir áttu að
nægja til þess að kaupa vistir til veislunnar og
sömuleiðis eitthvað fyrir hana til þess að borða
i næstu viku. Hún gekk fram og aftur um búð-
ina og bætti nýjum og nýjum vörum i körfuna,
og tók meira að segja ekkert eftir þvi, þegar
karfan var orðin full og Steve fór og náði i aðra.
Þegar þau komu að lokum að kassanum fór að
fara um hana, þegar hún sá fingur stúlkunnar
stimpla innhverja upphæðina af annarri, og að
lokum sá út heildarupphæðina, 29 dollara og 78
cent. Hún stóð á öndinni, en snéri sér svo að
Steve, eldrauð i framan af skömm.
— Ég verð að skila einhverju af þessu aftur,
sagði hún, en stúlkan við kassann horfði á hana
siður en svo hlýleg i bragði. — Ég er ekki með
nema tuttugu uollara.
Steve dró upp veskið sitt og bætti tiu dollara
seðli við tuttugu dollarana hennar, og stúlkunni
á kassanum létti greinilega.
— Ó, sagði Andrea miður sin, — Ég get ekki
látið þig gera þetta.
♦
n