Heimilistíminn - 15.03.1981, Blaðsíða 12

Hvernig gat eiginlega staðið á þvi, að skip-
stjórinn skyldi segja, að hættulegir staðir væru
alls staðar hér á skipinu? Hér var einmitt allt
svo hljótt og friösælt. Það var bara hann sjálf-
ur, hann Tommi litli, sem var stundum dálitið
óheppinn öðru hverju.
Siðan reikaði hann um skipið drjúga stund og
hjálpaði svo Pétri langa við að hreinsa gulræt-
ur. En innan skamms varð hann ókyrr á ný og
ofurlitið leiður.
Þá sá hann allt i einu loftræstingaropið i eld-
húsveggnum.
En þvi var nú einu sinni þannig varið með
hann Tomma litla, að þótt hann hefði oft séð
hlut eða tæki, án þess að gera sér nokkra grein
fyrir þvi, varð honum oft skyndilega ljóst, til
hvers mátti nota hlutinn.
Þetta loftræstingarop, sem i rauninni var að-
eins litið, lá inn i eldhúsið, til Óla matsveins, og
var rétt ofan við bekkinn, þar sem hann stóð
jafnan, þegar hann var að matreiða.
Og nú datt Tomma allt i einu i hug, að það
mundi vera ákaflega gaman að stinga kollin-
um i gegnum gatið og gera óla illt við, þar sem
hann væri að bauka og bjástra i eldhúsinu.
Þetta var svo góð hugmynd, að hún var alveg
ómótstæðileg. Auk þess var þetta alveg hættu-
laust.
Tommi sótti tóman kassa, sem ekki var langt
frá, og léthann upp við vegginn. Þvi næst klifr-
aði hann upp á kassann, stakk höfðinu i flýti
gegnum opið og drundi hátt:
,,Bö-ö-ö!”
,,Nei, hvað er nú á seiði?” kallaði Óli mat-
sveinn. Hann hrökk svo við, að hann missti
sleifina i pottinn, og súpan skvettist út á gólf.
,,Hvað ertu eiginlega að þvælast þarna,
draugurinn þinn?”
,,Ég ætlaði nú bara að sjá þig að gamni
minu,” sagði Tommi glettnislega. ,,En nú er ég
fús til að fara aftur.”
,,Þá þarftu auðvitað kippa kollinum til baka
drengur, eins og þú hlýtur að geta skilið.”
,,Já, það er nú einmitt það, sem ég er að
reyna,” sagði Tommi en tekst ekki. Hvernig
sem á þvi stóð, gat hann alls ekki dregið höfuð-
ið til baka, og það fannst honum alveg óskiljan-
legt. Fyrst hann hafði auðveldlega getað þrýst
þvi inn, hlaut hann að geta komið þvi út aftur.
Óli andvarpaði og settist á eldhússtólinn.
„Já, ég gat einmitt búizt við þessu,” sagði
hann. „Við verðum að ná i grænsápu.”
„Sápu? Þú ætlar þó ekki að fara að þvo
mér,” kjökraði Tommi. „Mér var þvegið hátt
og lágt á miðvikudaginn.”
„Já, ég þykist muna það,” sagði Óli mat-
sveinn og lokaði eyrunum. ,,,Stöðvaðu þoku-
lúðurinn tafarlaust og reyndu að vera róleg-
ur.”
„Já, ég skal reyna,” vældi Tommi.
„Viltu þá iosna úr gatinu, karlinn, eða viltu
það ekki?” spurði Óli alvarlegur i bragði og
brá höndum á mjaðmir.
„Auðvitað vil ég losna,” sagði Tommi, „en
þú þarft nú liklega ekki að þvo mér fyrir það.”
„Jú, ég þarf nú einmitt að gera það,” sagði
Óli. „Sápan er hál, og þá verður auðveldara
fyrir þig að koma kollinum út. Skilurðu það?
„Jæja, þá það,” tautaði Tommi. Hann lokaði
augunum og beit á jaxlinn meðan óli makaði
kollinn hans svarta i grænsápu. Og loks, eftir
12