Heimilistíminn - 15.03.1981, Blaðsíða 13
langa mæðu, tókst honum að koma kolli
drengsins út úr gatinu.
Tommi stökk niður af kassanum og leit inn til
Óla matsveins.
,,Hvað er að sjá þetta, drengur minn,” sagði
Óli, ,,núliturðu þokkalega út eða hitt þó heldur.
Skyrtan þin er orðin grútskitug úr loftræst-
ingaropinu og einnig með oliublettum. Farðu
nú strax upp og þvoðu þér og hafðu skyrtu-
skipti.”
„Já, það er liklega bezt,” sagði Tommi og
kinkaði kolli.
„Og þvoðu sápuna úr hárinu,” sagði Óli mat-
sveinn.
„Og þarf ég nú lika að þvo á mér kollinn?”
„Já, þú kemst ekki hjá þvi.”
„Jæja, það er vist ekkert við þvi að segja,”
tautaði Tommi og rölti af stað. Óli stóð um
stund i gættinni og horfði brosandi á eftir hon-
um.
Þegar Tommi kom upp i klefa skipstjórans,
var hann harla vesaldarlegur.
Eyrnasneplarnir voru skrámaðir og sárir, og
hárið allt strokið af grænsápunni. Skyrtan var
öll blettótt, og handleggir og fætur með plástr-
um, hér ogþar, eftir ferðina frægu niður i véla-
salinn. Auk þess var hann enn þá sár i baki og
átti erfitt með að sitja.
' Pabbi var að færa skipsdagbókina, þegar
Tommi kom inn og leit nú upp.
„Hvað hefurðu nú verið að bauka, Tommi
litli?” spurði hann. ,,Varstu kannski að baða
þig i einhverri oliutunnunni?”
„Nei, það er að mestu leyti grænsápa,” sagði
Tommi.
„Hvað segirðu? Grænsápa?”
„Já, eyrun min voru of stór, skal ég segja
þér, — eða kannski hefur loftræstingaropið á
eldhúsveggnum verið of litið. En það tókst með
grænsápu.”
Pabbi var hljóður og hugsi um stund. Það
var dálitið erfitt að átta sig fullkomlega á þvi
hvað komið hafði fyrir. En svo varð honum það
allt i einu ljóst..
,,Ó..ó, — þú hefur liklega gægzt að gamni inn
til Óla matsveins.”
„Já, — það var einmitt það, sem ég gerði,”
sagði Tommi.
„Og svo náðirðu ekki kollinum út á ný?”
„Nei, það tókst ekki i fyrstu,” sagði Tommi
„Já, ég gat búizt við þvi,” sagði pabbi og .
kinkaði kolli. Og honum varð hugsað til þess,
að hefði óla ekki tekizt að losa drenginn með
grænsápu hefðu þeir orðið að skemma skipið.
„Heyrðu, Tommi litli,” sagði hann mjög al-
varlegur, og lagði pennann frá sér, — „taktu nú
vel eftir. Ef þú fremur eitthvað enn af þessu
tagi, set ég þig einan á fleka út á Atlantshaf.
Gerirðuþér fulla grein fyrir þvi, sem ég segi?”
„Já, fullkomlega,” sagði Tommi og brá aug-
sýnilega i bili.
„Þú finnur hreina skyrtu i klefanum,” sagði
pabbi og hélt áfram að skrifa.
„Þökk fyrir”, sagði Tommi og rölti inn.
Nokkru seinna kom hann aftur fram fyrir.
Hann hafði þvegið grænsápuna úr hárinu, sem
nú var orðið eðlilegt á ný. Hann hafði einnig
fundið hreina skyrtu og klætt sig i hana.
Pabbi sat enn við borðið og var að skrifa. Allt
var kyrrt og hljótt.
En að nokkrum tima liðnum, veitti pabbi þvi
athygli, að það var eitthvað svo óvenju hljótt.
Og i rauninni var það harla furðulegt, þvi þeg-
ar Tommi var nærri, hafði alltaf verið einhver
kliður eða ókyrrð i kringum hann.
Pabbi sneri sér við og leit upp.
Jú, Tommi var einmitt þarna. En aldrei
þessu vant stóð hann alveg hreyfingarlaus og
horfði, eins og i leiðslu út um opnar dyrnar.
„Jæja, Tommi litli, þú ert þá kominn, án
þess að ég yrði nokkuð var við,” sagði pabbi.
„Hvað ertu eiginlega að hugsa um núna?”
Tommi hrökk við, hann var svo annars hug-
ar. En nú leit hann fremur feimnislega til
pabba.
„Ég... ég var bara að hugsa,” sagði hann
lágt.
„Um hvað varstu að hugsa, góði minn?”
spurði pabbi.
„Ég var.... ég var að hugsa um það, hvernig
.... hvernig ég ætti að komast i land á þessum
fleka... og ... og til hvaða lands ég mundi þá
koma. Ef til vill mundi ég lika lenda á ein-
hverri eyðiey,” sagði hann og horfði aftur i
leiðslu út um dyrnar.
Pabbi lagði pennann frá sér og stóð upp.
Hann gekk til Tomma, tók um axlir hans og
horfði i augu drengsins.
„Hélzturaunverulega, Tommi, að ég væri að
tala i fullri alvöru um þennan fleka?”
13