Heimilistíminn - 22.03.1981, Blaðsíða 10

Brad horfði alvarlegur á hana, eins og hefði
hann aldrei séð neitt þvi likt áður.
— Þetta er auðvitað nokkuð, sem þú myndir
ekki geta skilið, svaraði hann alvarlegur i
bragði.
Svo sannarlega ekki! Og ég vil það heldur
ekki, svaraði hún um hæl.
Nokkra stund horfðust þau i augu, en svo
kom Steve inn i húsið, þreyttur og uppgefinn,
en i tæka tið fyrir móttökuna á stofunni.
Merry heyrði fótatak hans, og þaut fram að
dyrum.
— Steve, hrópaði hún, og næstum kastaði sér
i fangið á honum. — ó, elskan min, mikið er
gott að þú skulir vera kominn. Steve viltu fara
heim með mig. Það er búið að vera hræðilegt
hér. Ég vil aldrei þurfa að sjá þetta fólk aftur.
Steve brá greinilega. Hann lagði handlegg-
inn um axlir hennar og leit i áttina til dyranna
inn i ibúð Andreu, þar sem Andrea og Brad
stóðu og vilti þau fyrir sér.
Andlit Steves dökknaði af reiði, og hann tók
fastar utan um Merry. Hann sagði ekki eitt ein-
asta orð við Brad eða Andreu heldur leit niður
á Merry, sem hékk utan i honum. Hún var
greinileg að þvi komin að bresta i grát. Hann
var mjög bliðlegur i málrómnum, þegar hann
sagði:
—Þú hefðir ekki átt að koma hingað Merry.
—Ég veitþað núna, sagði hún hálfkjökrandi.
— En þú vildir ekki koma til þess að tala við
mig, elsku Steve. Ég varð að hitta þig. Komdu
hem með mér i mat núna, og svo getum við far-
ið i útreiðartúr upp i sveit á eftir. Þar getum
við talað saman. Ó, elsku hjartað mitt, ég þarf
svo margt að segja þér.
—■ Ég get það ekki Merry. Ekki núna. Við-
talstiminn er að byrja. Sjúklingarnir biða eftir
mér, og svo þarf ég að fara i nokkrar vitjanir i
10
kvöld, svaraði Steve varfærnislega. — En
komdu nú. Ég skal fylgja þér út i bilinn.
Hann leit til Andreu og Brads og það var
kuldasvipur og fjandskapur i augnaráðinu.
Siðan snéri hann sér við og hélt enn utan um
Merry. Hann ýtti henni á undan sér út á*
tröppumar og i áttina að bilnum hennar.
— Gerðu það Steve, sagði hún biðjandi, og
staldraði við á gangstéttinni, á meðan hann var
að opna bilhurðina fyrir hana, — komdu heim
með mér.
— Ég get það ekki Merry, sagði hann. — Ég
skal hitta þig fljótlega.
— En hvenær, Steve?
— Strax og ég hef lausa stund.
— Það nægir ekki að segja svona Steve. Ég
vildi ekki hitta þig smástund. Ég vil vera með
þér klukkustundum saman, eins og við vorum
vön að vera, þegar þú varst á spitalanum hjá
pabba og vannst þar bara ákveðnar vaktir, en
ekki svona allan sólarhringinn, eins og þú gerir
núna út af þessum aumingjum hér, sem geta
ekki einu sinni borgað reikningana sina.
— Elsku Merry min, það mátti greina, að
þolinmæði Steves var á þrotum, — það, sem ég
hefði getað lært á sjúkrahúsinu hjá pabba þin-
um hefði ekki nægt til þess að gera mig að full-
komlega hæfum lækni með alhliða þekkingu.
Reynsla min hér hefur hins vegar mikla þýð-
ingu fyrir mig. Ég þarf ekki að vera hér nema i
eitt eða tvö ár, og svo...
— Ár, veinaði Merry. — Steve það er ekkert
nema timasóun fyrir okkur.
— Við erum bæði ung, vina min. Steve brosti
til hennar og reyndi að fá hana til þess að brosa
á móti. — Og þegar ég hef lokið starfi minu hér,
mun ég geta séð sómasamlega fyrir þér.
— Það gætirðu gert nú þegar, ef þú bara
leyfðir pabba...