Heimilistíminn - 22.03.1981, Blaðsíða 12

BERIT BRENNE
TOMMI
bróðir Tamars,
Tótu og Tœ-Mí
*&%£***
,,Já, auðvitað hélt ég það,” svaraði Tommi
og saup hveljur”. Ég er alltaf að gera ein-
hverja vitleysu svo þú hlýtur að sjá, að ég get
ekki verið á svona finu og fallegu barnaheimili
eins og þú varst að tala um.”
Pabbi gekk frá Tomma og hallaði sér út á
borðstokkinn.
Hann var lengi hljóður og hugsi, og hugur
hans reikaði viða. Hann hugsaði til pabba
Tomma, — til afa hans og langafa, sem hann
ekkert þekkti til, en höfðu sennilega verið þræl-
ar hinna hvitu.
Ef til vill hafði langafi Tomma verið hlekkj-
aður i litlu þorpi og seldur á torgi. Ef til vill
höfðu kona hans og börn einnig verið seld út
um hvippinn og hvappinn, eins og skynlausar
skepnur, og fjölskyldan aldrei borið gæfu til að
hittast á ný. Hann sá i anda sársaukann i
svipnum og grátbólgin augu, þegar miskunn-
arlausir harðstjórar sundruðu heimilinu.
Hvers vegna var farið svona hræðilega með
þessa menn?
12
Af þvi, að þeir voru svartir.
Pabbi horfði út á hafið, sem var lygnt og
heillandi blátt, eins og langt og augað eygði. Og
honum varð hugsað til stórra borga i Vestur-
heimi, þar sem hann hafði oft verið. 1 mörgum
þessum borgum mátti viða sjá stór og áberandi
spjöld, sem á var letrað: „Svertingjum bann-
aður aðgangur”. ,,Ekki tekið á móti negrum.”
Voru þá kannski allir svertingjar glæpamenn
og ræningjar?
Nei, þvi fór fjarri. Pabbi þekkti marga
negra, og sumir þeirra voru beztu menn, sem
hann hafði nokkru sinni hitt. Hann dró hiklaust
þá ályktun, að likt mundi ástatt meðal hinna
svörtu og þeirra hvítu, að þar væri misjafn
sauður i mörgu fé. En eitt var vist: Hinir
svörtu sýndu mjög mikið þolgæði, já næstum
furðulegt þolgæði að sætta sig svo lengi við
þessi auglýsingaspjöld, þetta rpikla misrétti.
Þeim var bannað að ganga i sama skóla og þeir
hvitu, bannað að liggja á sama sjúkrahúsi,
bannað að aka i sama sporvagni, bannað að
borða og drekka á sömu veitingahúsum.
Pabbi sneri sér við og leit á Tomma.
Hann var hörkulegur á svip, og Tommi varð
mjög hræddur.
En pabbi stóð kyrr i sömu sporum.
,,Þú ferð ekki á barnahælið,” sagði hann.
,,Ef þú vilt það ekki sjálfur, skal ég sjá um að
svo verði ekki.”
,,Ó, hvað mér þykir vænt um”, sagði Tommi
og geislaði af gleði.
,,Þú ferð ekki heldur til Kola-Pésa,” sagði
pabbi.
„Ó..Ó, — en hvert á ég þá að fara?” spurði
Tommi. Hann vissi ekki um fleiri staði, sem til
greina komu, og hann áttaði sig ekki á þessum
hörkulega svip pabba.
„Komdu, góði minn”, sagði pabbi og gekk
inn. Tommi kom sér fyrir við borðsendann og
horfði á hann með eftirvæntingu.
„Tommi,” sagði pabbi, — „viltu vera hjá
mér og konu minni og börnunum okkar þrem-
ur?”
„Hvað... hvað segirðu?” spurði Tommi.
„Viltu vera drengurinn minn?” spurði pabbi.
„Ó.. hvað... hvað segirðu?” stamaði Tommi
og trúði ekki enn þvi, sem hann heyrði.
Pabbi brosti. „Ég er að spyrja, hvort þú gæt-
ir hugsað þér að eiga mig fyrir föður,” mælti
hann, — „og vera drengurinn minn?”
Nú settist Tommi niður. Augu hans urðu
óvenju stór, og þegar hann tók til máls, var
hann svo ákafur, að hann stamaði.