Heimilistíminn - 22.03.1981, Blaðsíða 13

„Áttu... áttu við, að ... að þú verðir pabbi
minn?” spurði hann.
„Já, ég á einmitt við það,” sagði pabbi.
„Og.. og að ég... ég fái að eiga heima á þessu
skipi?”
„Já,” sagði pabbi.
„Og.. fái að fara méð þér til ... til landsins,
sem þú hefur stundum sagt mér frá? spurði
Tommi
„Já, til Noregs,” sagði pabbi.
„Og.. og fái að leika mér við börnin þin?”
stamaði Tommi.
„Já, ég á einmitt við það,” sagði pabbi og
kinkaði kolli.
Andlit Tomma geislaði af gleði, og fögnuði.
Svo sló hann krepptum hnefanum i borðið svo
að buldi i rak, upp gleðióp og dansaði stundar-
korn hringinn i kringum borðið. En svo féll
hann allt i einu saman, fleygði sér niður á borð-
ið og fór að hágráta.
„Nei, hvað er nú að, Tommi?” spurði pabbi
óttaleginn.
En svo ákvað hann að láta Tomma afskipta-
lausan um stund. Hann hafði áreiðanlega fulla
þörf fyrir að gráta af ýmsum ástæðum.
„Það er allt i lági, vinur minn, — gráttu bara
um stund,” sagði pabbi og strauk litlu svötru
höndina sem lá á borðplötunni.
Skömmu seinna var drepið á dyrnar. Það var
Óli matsveinn.
Tommi var hættur að gráta, en augun flóðu
enn i tárum. Nú þurrkaði Tommi sér um augun
með vasaklút pabba og snýtti sér kröftuglega.
„Kom inn”, sagði pabbi.
„Ég ætlaði að minnast á þessar tunnur,....”
sagði óli matsveinn. En svo veitti hann þvi
strax athygli, að hér var eitthvað alveg sér-
stakt að gerast. Sú mikla gleði og hamingja,
sem geislaði útur svip Tomma, bar ekki sist
vott um það.
„Já”, sagði pabbi og stóð upp. „Það er
Tómas, sonur minn, sem þú sérð hér.”
Óli virti þá báða fyrir sér stutta stund.
„Hm,..... þetta vissi ég fyrir löngu”, sagði
hann ibygginn.
„Já, einmitt það”, sagði pabbi glaðlega, —
vissirðu það kannski á undan mér?”
„Það var nú reyndar ekki erfitt að fara nærri
um það”, sagði Óli matsveinn brosandi. „Ég
gat þess fljótlega til með sjálfum mér, að þú
myndir falla fyrir þessum órabelg fyrr en
varði. Til hamingju, skipstjóri!”
„Þakka þér fyrir, óli,” sagði pabbi og klapp-
aði á koll Tomma.
10. kafli
Tommi hugsar
Næstu daga var Tommi oft annars hugar og i,
þungum þönkum.
Það var sem hann sæi nú allt i nýju ljósi,
fólkið, skildi — allt, sem fyrir augu bar. Já,
veröldin hafði algjörlega breytt um svip, eftir
að skipstjórinn hafði spurt, hvort Tommi vildi
verða drengurinn hans.
Ekki var þó svo að skilja, að neitt hefði
breytzt i bókstaflegum skilningi, þvi að ekki.
verða nú hlutirnir, yfirleitt, annað en það, sem
þeir eru. En engu að siður var sem allt væri
gjörbreytt, allt hefði fengið nýjan svip, án þess
að Tommi gæti gert sér grein fyrir af hvaða
ástæðum það var.
Ef til vill var það vegna þess, að nú var hann
staddur hér með algjörlega nýjum hætti.
Fyrir tveimur dögum var hann aðeins
laumufarþegi, drengur, sem átti ekkert nafn,
drengur, sem alltaf var að gera einhverja vit-
leysu, án þess að vilja það, drengur, sem ekk-
ert vissi, hvert hann var að fara.
Nú var hann á vissan hátt orðinn alveg nýr
drengur, — átti sitt eigið nafn, vissi hvert hann
ætlaði og hvar hann átti heima.
Já, þetta var i meira lagi skritið! Og það tók
hann langan tima að átta sig á þvi til fulls.
Tökum til dæmis borðsalinn fallega, Áður
var þetta salur, þar sem Tommi þorði alls ekki
að far inn. Nú var þetta borðsalurinn hans
pabba. Nú gat hann farið þangað inn, hvenær
sem honum sýndist og sagt við sjálfan sig:
„Þetta er aðeins litilí hluti af öllu skipinu
stóra, sem hann pabbi minn ræður yfir, og ég
hef leyfi til að vera hér. Ég get komið hingað,
án þess að hafa nokkuð að óttast, þvi að nú mun
enginn reka mig út.
Og svo var það hann óli matsveinn, Pétur
langi og Pétur stutti, Kalli spilari, Halli og Billi
og allir hinir.
Áður voru þeir bara óviðkomandi persónur á
ókunnu skipi, sem kom frá ókunnu landi. Og þó
að þeir væru yfirleitt góðir við hann, gat hann
aldrei treyst þvi, — að minnsta kosti ekki full-
komlega, að þeir fleygðu honum ekki fyrir
borð, einhvern daginn, þegar þeir væru orðnir
leiðir á honum.
En nú var Tommi algjörlega öruggur. Nú
mundi enginn á skipinu gera honum mein i
neinni mynd enginn mundi láta sér detta i hug
að fleygja syni skipstjórans fyrir borð, — þvi
gat hann treyst fullkomlega.
13