Heimilistíminn - 29.03.1981, Blaðsíða 13

„Já... en..” stamaði Tommi og var auð-
sjáanlega enn á báðum áttum. „Ég er nú fyrst
og fremst að hugsa um frúna”.
„Frúna?” sagði pabbi, „það er áreiðanlega
engin frú til i heiminum, sem er hættuminni en
mamma. Hún er sú persóna sem þú þarft allra
sizt að óttast”.
En Tommi var ekki fús til að trúa þvi strax.
Hann kvaðst alltaf hafa átt erfitt með að lynda
við konur, og sagðist enga þekkja sem gæti un-
að með honum einn einasta dag, hvað þá leng-
ur”.
„Nei, nú ertu óttalegur bullukollur”, sagði
pabbi.
„Nei, alls ekki”, sagði Tommi ákafur og
ranghvolfdi augunum. „Hún frænka hans
Kola-Pésa kastaði einu sinni regnhlifinni sinni
á eftir mér, — já, hugsaðu þér annað eins. Og
ég gleymi aldrei, hve reið hún varð af þvi að
hún hitti ekki. En regnhlifin rifnaði i tætlur, —
og þá varð kerlingin enn þá reiðari”.
„Já, það má nærri geta” sagði pabbi og hló.
„En mamma kastar ekki regnhlifum á eftir
krökkum. Og auk þess erum við mamma yfir-
leitt sammála. Og fyrst skoðun min er sú, að þú
sért skemmtilegur og góður strákur er ég viss
um, að henni finnst það lika”.
„Ég... ég... stamaði Tommi. Hann var enn
alls ekki öruggur. „Konan þin og börnin vita
ekkertum migenn þá, — eða er það ekki rétt?”
spurði hann.
„Jú, vist er það rétt, — og þetta á að verða
óvæntur viðburður fyrir þau”, sagði pabbi og
kinkaði kolli. Hann horfði út um gluggann á
stýrishúsinu. „En nú skulum við tveir gera
ofurlitið að gamni okkar. Við skulum láta sem
svo, að þú sért bara venjulegur laumufarþegi,
og svo skulum við veita þvi athygli, hvað þau
segja. Skilurðu hvað ég á við?”
„En ég er bæði i buxum og skyrtu sem Tam-
ar á. Finnst þér það ekki dálitið skritið ef við
ákveðum þetta?” sagði Tommi.
„Jú, það er alveg rétt hjá þér”, sagði pabbi.
„Flýttu þér nú inn farðu úr þessu og klæddu þig
i fataræflana sem þú áttir i Ameriku... og
gleymdu ekki hattinum”, kallaði hann á eftir
Tomma, sem var þegar að fara út úr dyrunum.
Skömmu seinna lá Trinita bundin við hafnar-
bakkann og litill hópur manna hraðaði sér upp
landgöngubrúna. Tai-Mi, Tamar og Tóta voru i
fararbroddi.
Raunar var Snati á undan þeim öllum. Hann
mundi vel, hvert leiðin lá upp á stjórnpallinn,
og hljóp nú á hraða spretti yfir þilfarið upp
stigann og hafði næstum þvi hrundið pabba um
koll en hann kom einmitt út rétt i þessu.
Og börnin komu lika öll að vörmu spori.
Þau föðmuðu pabba að sér af fögnuði og
mösuðu hvert i kapp við annað. Og svo kom
mamma hlæjandi siðust af öllum, bauð pabba
velkominn og sussaði á börnin og Snata, sem
dansaði geltandi i kringum þau. Þetta var i
raun og sannleika mikill hávaði og mikil
fagnaðarlæti.
En það furðulegasta af þessu öllu — já, alveg
óskiljanlegt, var það, — að skipstjórinn skyldi
vilja vera verða pabbi hans. Og Tommi reyndi
að vera alltaf sem næst honum og virða hann
fyrir sér, eftir þvi sem hann bezt gat, til þess að
reyna að skilja þetta leyndarmál—þó að það
væri erfitt.
„Pabbi!” hugsaði hann með sjálfum sér og
starði á þennan stóra og myndarlega menn,
með ljóst hörund og blá augu. „Pabbi minn”,
hugsaði hann, — „pabbi minn, — pabbi minn.”
En hann gat samt engan veginn skilið þetta
leyndarmál, hvernig sem hann velti þvi fyrir
sér.
Fjórir dagar voru nú liðnir frá þvi að þetta
gerðist. Tommi hafði breytzt svo mikið á
þessum fáu dögum, að enginn á skipinu þekkti
hann fyrir sama dreng. Hann var alltaf svo
stilltur og prúður, að háttvisari dreng var tæp-
ast hægt að hugsa sér. Aðeins einu sinni
kom ofurlitið óhapp fyrir þessa daga. Það var
þegar hann rakst á vatnsfötu i eldhúsinu, svo
að fatan fór um koll og vatnið rann út um allt-
gólf.
„Geturðu ekki horft i kringum, kjáninn þinn
litli”, æpti Pétur langi öskuvondur.
— „Afsakið”, var allt sem Tommi sagði
einkar kurteislega. Þvi næst náði hann i gólf-
rýju og fór að þurrka vatnið af gólfinu. Nú bar
hann ekki við að kalla Pétur apakött eða aula-
bárð, eða eitthvað þess háttar, eins og hann var
vanur. Það var augljóst mál, að Tommi var
eins og i öðrum heimi. Og Pétur langi klóraði
sér i kollinum.
„Jæja, karlinn, við skulum þá ekkert vera að'
tala um þetta frekar. Farðu bara frá, ég skal
þurrka þetta upp sjálfur,” sagði hann.
13