Heimilistíminn - 05.04.1981, Blaðsíða 13

nú virti hún svip pabba fyrir sér enn þá betur
en áður, alveg eins og hún skynjaði þar eitt-
hvað, sem hún gat ekki skilið.
Börnin stóðu öll hreyfingarlaus, hljóð og
hugsi. Þeim var ljóst, að pabbi var eitthvað svo
sérkennilegur, eitthvað svo ólikur þvi, sem
hann var vanur að vera. Og milli hans og
mömmu hafði nú myndast einhver óvenjuleg
spenna, eitthvað furðulegt og dularfullt, sem
þau gátu alls ekki skilið.
Nokkra stund var algjörlega hljótt i
klefanum
„Hm!” sagði pabbi að lokum, gekk til
Tomma og fór að athuga landakort, sem hékk á
veggnum. Og allt i einu sýndist Tamari, að
pabbi deplaði augunum kankvislega til blökku-
drengsins. Að minnsta kosti brosi Tommi strax
til pabba, þaðsá Tamar alveg greinilega. Og
auðvitað fannst honum það ákaflega skritið,
þvi að eitthvað hlaut að búa þarna að baki, það
gat ekki farið á milli mála.
Það var mamma, sem rauf þögnina.
„Hvert ætlar svo drengurinn að fara?”
spurði hún og leit á bakið á pabba.
„Við verðum vafalaust að senda hann aftur
til Ameriku,” tautaði pabbi.
„Og hvert þá eiginlegaa? Á barnaheimili? ”
,,Ne....nei,” sagði pabbi með semingi, „hann
hefur nú engan hug á þvi, enda á hann þar ekki
heldur heima, þvi að hann er mesti óþekktar-
angi, sem til er á byggðu bóli, og hefur ekkert
uppeldi hlotið.
„Hvaða vitleysa er þetta.” sagði mamma
ákveðin og röddin var næ^wíim reiðileg. Dreng-
urinn stendur þarna hljóður og prúður og
virðist vera hinn kurteisasti.”
,,Já, en það er nú bara eitthvað sérstakt
þessa stundina,” sagði pabbi og leit nánar á
kortið.
Og nú sá Tamar greinilega á ný, að pabbi
dreplaði augunum kankvislega til Tomma.
Þetta var i meira lagi skritið.
„Hvað er það þá, sem hann brýtur sérstak-
lega af sér?” spurði mamma.
,,Ja, það er nú svo margt, góða min. Hann
hefur til dæmis farið eina ferð upp i tunnuna i
reiðanum og var að þvi kominn að detta
niður,” sagði pabbi og snéri við. Hann hefur
stungist á höfuðið niður stigann i vélarrýmið og
skrámað sig og marið meira og minna. Og einu
sinni lá við, að við þyrftum að saga sundur
skipið til þess að ná kollinum á honum út úr
einu loftræstingaropinu.”
„Já, þú segir fréttirnar,” sagði mamma og
starði á pabba.
„Já, og svo kallar hann okkur marga vafa-
sömum nöfnum, — til dæmis kallar hann mig
gamla Skrögg,” sagði pabbi að lokum.
„Gamla Skrögg?” kailaði Tóta undrandi.
„Hugsa sér annað eins”, sagði Tamar.
Aldrei hefði honum dottið i hug að 'ségja neitt
slikt við fullorðinn mann.
En mamma virtist allt ekkert móöguö.
,,Já, —enþetta hefurþá verið skoðun hans,”
mælti hún lágt. „En hvert fer þá blessaður
drengurinn eiginlega, ef hann á ekki að fara á
barnahæli?”
„Ja....hvað skal segja?” mælti pabbi, snéri
sér á hæl og horfði upp i loftið á ný. „Hann
verður vafalaust að fara aftur til Kola-Pesa.”
„Hvað ertu að segja?” kallaði mamma. „Á
hann að fara aftur til þessa Kola-Pésa, þræla
hjá honum, — hafa götuna fyri heimili sitt og
svelta oft heilu hugri? Nei, nú hef ég aldrei
heyrt annað eins.”
„Nei, nú hef ég aldrei heyrt annað eins,”
endurtók Tóta. Hún gat alls ekki þagað lengur,
þvi að nú var pabbi svo ósanngjarn og misk-
unnarlaus.
Tamar sagði ekki neitt. Hann hugsaði bara
með sjálfum sér, að brátt mundi eitthvað
óvenjulegt gerast.
En Tai-Mi gekk til Tomma og horfði innilega
i augu hans.
„Langar þig til þess?” spurði hún ákveðin
En Tommi horfði spyrjandi til pabba, þvi að
han skildi ekki það, sem Tai-Mi sagði.
En nú stóð mamma á fætur, gekk til Tomma
og tók um axlir hans.
„Hvað heitir þú, drengur minn?” spurði hún
á máli Tomma.
„Ég heiti Tómas William Smith,” svaraði
Tommi, eins vel og hann gat, þó að hann ætti
raunar dálitið erfitt með essin. „En ég er
kallaður Tommi,” bætti hann við brosandi.
„Langar þig til að fara aftur til borgarinnar
stóru Tommi?” spurði mamma.
„Nei, mig langar ekki mikið til þess, frú”,
svaraði Tommi.
„En hvað viltu þá helzt gera?”
Tommi leit til pabba,
„Ég vil helzt vera á þessu skipi, frú.”
„Kanntu þá kannski vel við þig hér?” spurði
mamma.
„Já, vissulega frú,” sagði Tommi ákafur, —
„miklu betur en i borginni stóru.”
Mamma snéri sér snögglega við og horfði
ákveðin til pabba.