NT - 01.07.1984, Blaðsíða 12

■ Jón Senfiöluleikari vann
í mörg ár sem Ijósmyndari
m.a. hjá dagblaðinu Vísi.
Hann tók þessa mynd ásamt
fleirum sem hér eru birtar.
Fyrirsætan var ekki með öllu
óvön. Dietrich hélt því fram
að það væri ekki öllum lagið
að ná af sér góðri mynd. í
upphafi ferils síns sem leik-
kona var þetta mikið vanda-
mál hjá henni og i ævisögu
hennar er haft eftir henni:
Ég er alls ekki ómyndarleg
en ég myndast illa. Jóni Sen
virðist þó hafa tekist vel upp.
■ í september árið
1944 eða fyrir tæplega
fjörutíu árum kom
hingað til lands
söngkonan og
leikkonan Mariene
Dietrich.
Reykjavíkurblöðin
gerðu heimsókn
hennar rækileg skil
enda á ferðinni ein
þekktasta kona þess
tíma. Dietrich var
komin til að skemmta
hermönnum en á
stríðsárunum
ferðaðist hún um allan
heim í þeim
erindagjörðum.
Nýjar stjörnur
skjóta upp koilinum
hver á fætur annari og
margar þeirra vilja
gleymast jafn harðan.
Því er þó ekki þannig
farið með Marlene
Dietrich. Nýlega var
gerð kvikmynd um æfi
hennar og störf og
væri ekki úr vegi að
reyna að fá þá mynd
hingað til lands til
sýningar á
fertugsafmæli
heimsóknar hennar.
Bækur hafa og verið
skrifaðar um störf
hennar auk þess sem,
„Miss Dietrich," eins
og hún var oftast
kölluð, hefur nýlokið
við að skrifa
sjálfsævisögu sína.
Enn ber þess að geta
að Marlene Dietrich
hefur frá því að hún
sló fyrst í gegn verið
tíður gestur
slúðurdálka dagblaða
og vikurita og á sínum
tíma munu fáar konur
hafa verið umtalaðri í
Hoilywood en þessi
lágvaxna hógværa
leikkona.
MARLENE DIETRICH
Berlin
Marlene Dietrieh fæddist í
Berlín árið 1901. Reyndarvar
henni gefið nafnið Maria Mag-
dalena Dietrich og Marlene
nafnið korn ekki til sögunnar
fyrr en löngu seinna. Foreldrar
hennar voru góðum efnum
búin og bar uppeldi hennar
keim af þeim anda sem þá ríkti
meðal heldra fólks í Þýska-
landi. Snemma bar á tónlistar-
hæfileikum hjá stúlkunni og
var hún látin læra bæði á píanó
og fiðlu. Faðirinn Louis Dietr-
ich, sem var major í hernum,
dó frá fjölskyldunni þegar
Marlene var enn á unga aldri
en kona hans gekk þá með
seinna barn, þeirra hjóna.
stúlkubarn sem hlaut nafnið
Elisabeth. Fáum árum seinna
giftist frú Dietrich aftur og enn
var hermaður á ferðinni, lieut-
enant Edouard von Losch, í
konunglega riddaraliðinu.
Marlene kynntist þó þessunr
stjúpföður sínum lítið þar sem
hann vegna herþjónustu sinnar
dvaldist langdvölum að hcim-
an.
Örlaganornirnar héldu áfrarn
að spinna sinn vef og árið
1918 féll von Losch á hinum
svokölluðu austurvígstöðvum.
Brostnar vonir
Þrátt fyrir versnandi efnahag
fjölskyldunnar stunduðu dæt-
urnar tvær nám sitt og Marlene
hélt sig meira og meira við
píanóið. Hún stefndi að því að
ná prófi sem einleikari og
henni virtist miða vel þar til
enn eitt reiðarslagið reið yfir.
Verkur sem hún hafði fundið-
fyrir í úlnliði vinstri handar,
ágerðist og þegar hún loks
leitaði til heimilislæknisins,
kvað hann upp þann úrskurð
að hér væri um hættulega tauga-
bólgu að ræða og hún yrði að
leggja píanóleik á hilluna. Fót-
festunni í lífi hennar var þar
með kippt burtu í einu vet-
fangi og helstu framtíðarvonir
brostnar.
Leiklist
Þrátt fyrir andmæli móður
sinnar sótti Marlene um inn-
göngu í leiklistarskóla og not-
aði þá nafnið Marlene í fyrsta
skipti við undirritun umsókn-
arinnar. Hér var um örlagaríka
ákvörðun að ræða og svo fór
að hún fékk inngöngu í skól-
ann og þar með voru fyrstu
skerfin stigin í átt að litríkum
ferli sem færði henni heims-
frægð að lokum. Sú braut var
þyrnum stráð og framan af
blés ekki byrlega og oft á
tíðum var hún mjög nærri
því að gefa framtíðardrauma
sína upp á bátinn. „Eg er
einskis nýt og það eina sem
gæti bjargað nrér væri að giftast
góðum og jafnframt ríkum
manni," sagði hún eitt sinn við
vinkonu sína Gerdu Huber.
Smáhlutverk bæði við óþekkt
leikhús og í kvikmyndum var
það eina sem stóð hinni ungu-
leikkonu til boða og hún tók
að sjálfsögðu slíku með
þökkum. A þessum árum
kynntist hún ungum manni frá
Súdetahéruðunum í Tékkó-
slóvakíu, Rudolph Sieber að
nafni. Hann starfaði við eina
af þeim kvikmyndum sem
Marlene lék smáhlutverk í.
Marlene varð ástfangin og ekki
leið á löngu þar til hún komst
að því að ungi maðurinn bar
svipaðar tilfinningar til
hennar. í bréfi sem hún skrif-
aði vinkonu sinni segir á einum