NT - 10.03.1985, Qupperneq 22

Sunnudagur 10. mars 1985 22
■ Hann hrcppti vcrolaunin aö þcssu sinni, uppabuinn sem ■ Þessi föngulcgi herra valdi sér gervi fcguröardrottningar meö veglegt
fornaldareöla. höfuðskraut og kjól settan smáspeglum.
Hinsegm“
Þessir vinir hirtu ekki um að raka af sér skeggið fyrir ballið, eins og margir gera þó
■ Jiirgen cr 1.90 á hæð og hann vegur á annað
hundrað kíló. í kvöld hefur hann klætt sig uppá í
siffonkjól með ásaumuðum skrautperlum og kraginn
er dreginn hátt upp fyrir axlir. Hann ber litla kollhúfu
sem er prýdd kransi úr hálfs metra löngum
strútsfjöðrum og um hálsinn ber hann festi úr óekta
demöntum. Gríðarmikill barmurinn er úr
gúmmíkvoðu. Augun eru sminkuð með bláum og
silfurlitum glimmer og fímm sentimctra löng
augnahárin blakta þegar hann deplar þeim mildilega
og ástleitið.
Við erum stödd á balli homma og lesbía í Hamborg,
sem haldið er í sal húss verkalýðssamtakanna. Hér
heyrist hvíað „jeminn!“ og „ég sverða!“ eins og í
heimavist á kvennaskóla. Hér bera menn
kainpavínsgiasið að vörunum með meiri „elcgans“ en
„saloon“ dömur hefðu kunnað í gamla daga. Hér er
rassinpm dillað djarflegar en Marilyn Monroe hefði
nokkru sinni vogað sér.
Dansinn á eldf jallinu
Umhverfið hér minnir ekki svo lítið á sögu eftir
Edgar Allan Poe. Mönnum dettur í hug „Dansinn á
eldfjallinu“ eða sagan „Rauða gríman,“ senr á að gerast
á 14. öld og segir frá veislu þar sem ægði saman kæti,
ótta og dauða. „Þegar „pestin“ geisaði hvað ákafast í
landinu," segir Poe, „bauð prins Prospero þúsund
vinum sínum á ótrúlega viðhafnarmikið grímuball."
Ekki verður sagt að óttinn við „pestina“ hrj ái menn
á þessu balli. En margir óttast ákaflega AIDS, þennan
sjúkdóm sem enn hefur ekki tekist að lækna. Þegar
hafa yfir 3600 látist úr honum í Bandaríkjunum og
meira en fimmtíu í V-Þýskalandi, - einkum kynvillt
fólk. En í kvöld dylst óttinn alveg undir yfirborði
veislugleðinnar. Borðin standa þétt og dansgólfið er
yfirfullt. Hljómsveitin leikur, „í kvöld er kátt með
hýrum.“ Allir skemmta sér og fagna í anda náttúru
sinnar. Leikþættir eru fluttir, þar sem menn gera gaman
að sjálfum sér og skemmta sér hið besta.
Hvarvetna glittir í skæra liti, netsokka og loðnar
karlmannsfætur. Ólar halda uppi bungandi
pungbindum, gúlpandi brjóstahaldarar eru strengdir
yfir smókingsskyrtubrjóst. Lakkleðurbuxur gljá,
kvöldskikkjur sveiflast og það skrjáfar í pallíettum á
fjaðrabrúskum.
„Þar gaf að líta litaskrúð, glans og glit, ótúlegt
hugmyndaríki ogkurteisi," segir Poe í sögusinni. „Af
og til var eins og allt iðaði af óraunveruleikakenndum
kynjaverum.“ En á klukkustundarfresti sló klukka úr
íbenviði og þá varð allt grafkyrrt. Tónlistarmennirnir
hætta að spila, dansendurnir hættu að dans, - það var
grafkyrrt.
AIDS
En í veislusalnum í húsi verkalýðssamtakanna slær
engin klukka. Þar er aðeins dansað og enginn finnur vá
vofa yfir sér, þótt tíminn fljúgi hjá. Flóttinn felst helst
í hinum kynlega klæðaburði og í hamagangnum. En
hér er engin dauðaangist á ferð.
Dyrunum að höll prins Prosperos var skellt aftur
þegar gestir hans voru komnir inn, „því hvorki skyldi
örvæntingin geta komist inn né gleðin út.“
Ball hommanna og lesbíanna er flótti frá umhverfinu
utan við og þeim skorðum sem þeim kynhverfu eru sett.
Skemmtanir þeirra fara í æ ríkari mæli fram bak við
luktar dyr, ekki síst eftir að AIDS tók að breiðast út, en
kynhverfir er gerðir að blórabögglum þessa sjúkdóms
Vestur í Berlín er ballið enn stærra í sniðum. Þar er
það viðburður í samkvæmislífinu, þar sem um það bil
4000 gestir mæta. Aðeins „pressuballið“ í borginni er