NT - 10.03.1985, Qupperneq 23

e I' /•> ,, • f
Sunnudagur 10. mars 1985 23
Hátíðahöld
■ Kvenþjóðin lætur sitt ekki eftir liggja. Þær dást að brjóstum sínum við barinn,
stöllurnar á myndinni.
Margt skrýtið ber
fyrir augu á árs-
hátíð kynhverfra
I Berlín
og Hamborg
■ Þeir eru augljóslega fyrir leðrið, kumpánarnir á þessari inynd. ■ Riddaralegur er hann, þar sem hann gengur í danssalinn.
dansleikur
fjölmennara. Helstu fyrirmenn mæta, - líka þeir sem
eru upp á hversdagslega móðinn í kynferðismálum.
Hundrað mörk fyrir stæði
Aðgöngumiðinn er líka dýr, - hundrað mörk fyrir
stæði. Tvöfalt meira kostar sæti þar sem gott útsýni er
yfir það sem fram fer á sviðinu og á dansgólfinu. Meðal
skemmtikrafta eru Ke'sslertvíburarnir, Jean Claude
Pascal og hópur frá „Alcazar“ kabarettnum í París.
Fyrir tveimur árum söng hér Zarah Leander og hér
dansaði eitt sinn Maria Rökk.
Ballið er haldið í „Útvarsturnshöllinni“ og ekki fá aðrir
aðgang en þeir sem eru í kvöldklæðnaði eða
grímubúningi, - betra eftir því sem búningurinn er
endemislegri. Framkvæmdastjóri gleðskaparins, Willi
Höhne, sem kallar sig Andreas, því Willi er svo
hversdagslegt, lætur ár hvert sauma sér nýja skikkju og
höfuðskraut fyrir 15-20þúsund mörk. Eigi menn ekki
svona mikla peninga, en vilja samt ekki vera neinar
hornkerlingar á ballinu, þá er allt miklu erfiðara
viðfangs. Dæmi eru þeir Waldi, sem er
skreytilistarmaður í KaDeWe og Udo, atvinnuiaus
rakari í Berlín Kreuzberg.
Nokkrum vikum fyrir ballið er farið að taka til
hendinni heima fyrir. Það er saumað, límt og stundum
logsoðið. Peningana útvega menn sér með því að slá
kunningjana, ef ekki vill betur. Flestir láta sér nægja
stæði, enda er ekki svo auðvelt að sitja, vegna
tjullkjólanna, plastbeltanna, pallíettanna, álgrindanna
í pilsunum og fjaðranna. Það er um að gera að vera
með. Það er ekki minnst æsandi að horfa á.
Verðum að fela okkur
„Pegar þú kemur í salinn klukkan ellefu og augu allra
beinast að þér og ljósmyndararnir þyrpast til þín, þá
hefur erfiðið borgað sig,“ segir Frank, sem þrívegis
hefur hlotið verðlaun fyrir búning sinn á ballinu í
Múnchen. „Þér finnst þú vera Elísabet drottning og
langar til að veifa til allra viðstaddra."
Á grímuballi Prosperos prins kemur síðasti og
mikilvægasti gesturinn á miðnætti. Það er „rauði
dauðinn“, sjálf „pestin“ í líkklæðum og ötuð
blóðblettum. „Þegar maður les blöðin mætti halda að
AIDS væri pestin,“ segir Frank. „Þetta er hreint
brjálæði. Það versta við AIDS eru ofsóknirnar á hendur
kynhverfum. Við verðum að fela okkur á ný.“
Frank hafði grennt sig um sex kíló fyrir ballið, til þess
að geta litið sem best út í sólarbúningnum sínum. En
þá kom til skjalanna gríðardigur „kona“ í gervi
Þyrnirósar og hrifsaði frá honum verðlaunin fyrir
búning.
í ár eru útgjöld hans minni en áður. Samt notar hann
nær tvo tírna til þess að sminka sig, þar til
gerviaugnahárin sitja kórrétt og hann er ánægður með
litinn á vörunum. „Nú er ég orðinn að allra
myndarlegustu stúlku,“ segir hann.
Þegar við hittum Frank að nýju um miðnættið á
ballinu spilar hljómsveitin af ákafa „Rucki - Zucki“ og
allt er iðandi á dansgólfinu. Frank hverfur í þvöguna
með vini. Útaf kvennasnyrtingunni kemur fyrirbæri
nokkurt klætt í frakka, með pípuhatt og í rauðum
sokkum, en í engum buxum. Brjóstið undir frakkanum
bungast fagurlega út. Á eftir kemur „kona“ í silfurlitum
stuttum kjól og með alskegg.
Við bregðum okkur inn um dyr sem á stendur
„Herrasnyrting“. Við pissuskálina við hlið okkur
stendur akfeit „frú“ og hefur lyft upp pilsunum.
Búningurinn bendir til þess að hér sé sjálf Þyrnirós
komin, en þar með virðist upp talið hið kvenlega.
/