NT - 03.11.1985, Qupperneq 3

NT Sunnudagur 3. nóvember 3
!
„Búinn,“ sagði Geiri. Hann lagði
reyfið á réttarvegginn og leysti bandið
af ánni. Hún varð frelsinu fegin og
þaut jarmandi yfir að dilknum.
„Mikið var,“ ansaði ég. „Ég hélt
að þu ætlaðir að vera að þessu í allan
dag. Ég er búinn að rýja þrjár á
meðan þú hjakkar af einni.“
„Er það furða, klippurnar eru vita
bitlausar."
Ég teygði mig eftir brýninu og dró j
það eftir skásettum fletinum á klipp-
unum, horfði á meðan yfir réttina.
Þetta var býsna laglegur hópur. Það
hafði verið tekið undan flestum ánum
fyrir nokkrum dögum. Og með því
veður var þurrt og hlýtt höfðum við
Geiri ákveðið að reka saman í girð-
ingunni og taka af nokkrum skjátum.
Geiri var hjá mér í sveit annað
sumarið. Býsna duglegur var hann af
ekki eldri krakka. Ég kallaði hann
kaupamanninn þegar ég gat því við
komið. 12 ára strák finnst það mikið í
munni, enda þótt hann léti lítið á því
bera.
„Það er til lítils að vera kaupamað-
ur og fá ekkert kaup,“ sagði hann
stundum, En ég vissi aö hann var
ánægður. Einhvern veginn höfðaði
sveitalífið til hans. Hann grúskaði
talsvert í vélum og hafði gaman af
skepnum. Mér varð litið upp til hlíðar-
innar. Hún var búin að missa sumar-
litinn og Blátindur skartaði hvítu.
Þetta var einn af þessum yndislegu
haustdögum sem komið geta. Stilli-
logn og sólskin og hitinn eins og á
sumardegi. Það hefði mátt vera
svona fyrir viku þegar við smöluðum
í norðan strekkingi og slydduélin
byrgðu sýn framan af degi. Ég rétti
kaupamanni klippurnar.
„Þú getur tekið hana Kráku næst,"
sagði ég og benti á svarta á sem stóð
við vegginn rétt hjá okkur. „Hún er
róleg...“
Geiri ætlaði að grípa í hornið á
henni en hún beygði hausinn eld-
snökkt og vék til hliðar. Það var rúmt
í réttinni og ærin hafði nóg svigrúm.
Geiri elti rolluna og sagði Ijótt, missti
af henni hvað eftir annað.
„Mér þykir hún vera fjörug í dag,“
sagði ég. „En það er von að hún snúi
á þig. Hún hefur nefnilega mannsvit."
Það hnussaði í Geira.
„Hún hefur að minnsta kosti meira
vit en ég.“
„Hún þarf nú ekki að hafa mannsvit
fyrir það,“ sagði Geiri. Hann erdálítið
naskur að svara fyrir sig, sá stutti.
„Ég get sagt þér sögu sem sannar
að hún skilur mannamál."
Geiri lét sem hann heyrði ekki en
gerði nú mikinn aðsúg að rollunni,
náði að króa hana af í einu horninu
og náði traustu taki á rúbakkanum.
Það fór eins og ég vissi. Hún hreyfði
sig ekki eftir að einu sinni var búið að
handsama hana.
Það var ekki fyrr en um kvöldið er
við sátum og hvíldum lúin bein að
Geiri sagði.
„Hvernig var sagan?“
„Já, hún. Það er sko dálítið merki-
leg saga. Ég held helst að rollufjand-
inn hafi skilið það sem ég sagði.“
„Ef þú ætlar að fara að Ijúga
einhverju upp geturðu alveg eins
haldið þér sarnan."
Það var naumast að strákurinn var
farinn að taka upp í sig. Líklega var
ég búinn að kenna honum helst til
margt.
„Nú, ef þú vilt ekki heyra söguna
þá...“
„Blessaður, láttu ekki svona,“
sagði Geiri.
„Nú hlustaðu þá. Þegar Kráka var
tvævetur var hún tvílembd. Átti stór
lömb og það var feikna júgur á henni.
Ég gerði mér góðar vonir um að hún
yröi metskepna. Þetta var eitt af
köldu vorunum. Að minnsta kosti
báru ærnar á húsi. Einn morgun
snemma þegar ég kom til að líta eftir
ánum var annað lambið dautt. Lá
bara steindautt í krubbunni, og ekki
hægt að sjá nein merki um að það
hefði verið veikt."
„Mikið að eitthvað gerist í sög-
unni,“ lumaði Geiri út úr sér. „Ég
þreifaði undir ána,“ sagði ég og
þóttist ekki hafa heyrt athugasemdina.
„Það var dálítill stálmi í júgranu en
ekki gat ég séð merki um júgurbólgu.
Og ég hugsaði að það væri svo sem
nóg fyrir tvævetru að hala eitt lamb.
En tveim dögum síðar eða svo, var
sýnilega eitthvað að því lambinu sem
eftir lifði..."
„En ekkert að hinu,“ hrökk út úr
Geira.
„Þegiðu nú einu sinni smástund.
Varst þú ekki að biðja um þessa
sögu. Nú, ég snaraðist upp að Odda-
stöðum til að spyrja Guðbjörn ráða
og fá hjá honum lyf. Hann er svo
glúrinn karlinn og á alltaf fullan skáp
að meðalasulli. Hann hélt helst að
þetta væri út af mjólkinni og lét mig
hafa töflur. Það passaði til, þegar ég
kom heim aftur var lambið að drepast.
Mér fannst þetta fjári skítt. Ekki þorði
ég að venja undir ána, en ég man að
ég sagði upphátt við hana. Þú verður
sko ekki sett á vetur. Svona skepnu
sendi ég beint í sláturhúsið." Ég
þagnaði.
„Hvað svo,?“ spurði Geiri.
„Um haustið voru góðar heimtur,
en Kráka kom ekki að í fyrstu
göngu. Ekki heldur í þeirri síðari. Og
í þriðju leitum, þegar reynt var að ná
öllum eftirlegukindum, sást hún ekki
heldur. Þaö var komið fram í miðjan
nóvember og ég var búinn að afskrifa
rolluna. Hún hafði sjálfsagt potað sér
ofan í einhvers staðar.
Ég átti sem sé ekki einu sinni að fá
kjötið af henni. Fyrr mátti nú vera
óhappaskepnan. En viti menn. Einn
daginn hringir bóndi úr næstu sveit.
Það var hann Guðmundur á Þver-
brekku. Þú veist hvað er langt
þangað, einir 40 kílómetar.
„Heyrðu," sagði hann. „Þú átt
svarta rollu hjá mér. Ég er búinn að
sjá hana upp í girðingu í viku en hélt
að hún væri frá næsta bæ.“
Nú, slátrun var löngu lokið svo það
var ekki um annað að gera en setja
Kráku á vetur þvert ofan í þaö sem
ég hafði hótað henni um voriö.“
„Heldurðu að það sé eitthvað skrít-
ið þó rollan hlypi þetta lamblaus,"
sagði Geiri og lét sem honum þætti
sagan lítið merkileg. „Kannski ekki.
En hún kom hvergi til réttar. Og það
sem meira er. Alltaf síðan hefur hún
smalast heim í fyrstu göngu. Og
aldrei misst lamb. Þær eru ekki
dónalegar, gráu gimbrarnar, sem hún
var með í réttinni í dag.“
„Já, þetta er skrítin tilviljun," sam-
sinnti Geiri. „En þú færð mig aldrei til
að trúa því að hún skilji mannamál,
jafnvel þó hún hafi meira vit en þú.“
Og hann var þotinn áður en ég náði
í hann til að dusta hann til.
Sigrún Björgvinsdóttir.

BRUGGIÐ
ÖL
Ath! Kostnaður á flösku, 0,33 I, aðeins 8—9 krónur.
ÞAÐ'BESTA •»¥ IWICXN
FRÁ ENGLANDI
ÞAÐ BESTA
FRÁ DANMÖRKU
TILBOÐSVERÐ Á BYRJENDASETTUM.
SENDUM í PÓSTKRÖFU. - KREDITKORTAÞJÓNUSTA. Suðurlandsbraut30, sími 35320.
EKTA
v