Sunnudagsblaðið - 26.02.1956, Side 7

S U'N'N' UDAGSBLAÐIfl
39
Ef þér væruð dómari...
HVERNIG mynduð þér
dænia í eftirfarandi málum,
sem öll hafa komið fyrir
ameríska dómstóla ? Kveðið
upp yðar úrskurð um lcið
og þér hafið lesið um hvert
mál fyrir sig, og berið niður-
stöðurnar saman við úi;-
skurð hina amerísku dóm-
ara.
Þegar leiðarbíliinn hafði ekið
um helming áætlunarleiðarinnar,
sem var 320 km. að lengd, stað-
næmdist hann við veitingastað
einn, svo að farþegarnir gætu
fengið sér að borða. Einn af far-
þegunum, frú Tessie, lagði tösku
sína á stól við hlið sér, meðan
hún borðaði, en þegar hún ætlaði
að ganga út,*varð hún þess vör,
að taskan var horfin. Og það sem
verst var: bifreiðarstjórinn vildi
ekki leyfa henni inngöngu í
bílinn aftur, nema hún sýndi far-
seðilinn eða keypti nýjan fyrir
þann hluta, sem eftir var af leið-
inni, en farseðill hennar hafði
einmitt verið í töskunni, sem
horfið hafði. Þegar konan loks
komst á ákvörðunarstað, stefndi
hún sérleyfishafanum á þessari
leið.
„Ég var búin að greiða fargjald
mitt fyrir alla leiðina, og það
vissi bifreiðarstjórinn ósköp vel,“
sagði hún. „Sérleyfishafinn hlýt-
Ur að hafa skyldu til þess að
flytja farþega alla þá leið, sem
fargjald hefur verið greitt fyrir.
Ég krefst skaðabóta!“
„Frúin gleymir því, að sérleyf-
ishafinn áskilur sér rétt til þess
að krefjast þess að sjá farseðlana,
hvenær, sem bifreiðastjórarnir
telja ástæðu til,“ svafaði lögfræð-
ingur sérleyfishafans. „Það er
ekki hægt að ætlast til að bif-
reiðastjórarnir muni stöðugt,
hverjum þeir hafa selt farmiða.“
Mynduð þér, ef þér væruð dóm-
ari, dæma sérleyfishafann til
skaðabótagreiðslu til frú Tessie ?
Dómarinn taldi, að það hlvti að
vera á ábyrgð farþegans, ef hann
glataði farseðlinum, en ekki sér-
leyfishafans. Farseðillinn er í
gyldi, hver sem handhafi hans
kann að vera, bætti dómarinn við,
og ef bifreiðarstjórinn fellst á að
flytja þann sem telur sig hafa
glatað farseðlinum, á hann á
hættu að þurfa að flytja einnig
þann, sem farseðilinn hefur fund-
ið. — Með öðrum orðum: frú
Tessie fékk enga skaðabóta-
greiðslu.
— O —
Miller var með tannpínu, og'
tannlæknir hans sendi hann í
myndatöku á röntgendeildina,
Síðar hringdi tannlæknirinn til
Miller og sagði: „Myndirnai'.sýna
að margar af tönnum yðar eru
eyðilagðar í rótina af ígerð. Ég
vil ráða yður til að láta taka þær“.
— Miller fór að ráðum læknisins
og lét hann draga úr sér tennurn-
ar. En þegar tannlæknirinn hafði
lokið verki sínu, varð honum ljós
sá hræðilegi sannleiki, að rönt-
gendeildin hafði sent honum
skakkar myndir, og hann hafði
dregið úr Miller gersamlega heil-
ar og óskemmdar tennur. Þegar
Miller heyrði þetta, varð hann
\dtanlcga ókvæða við, og höfðaði
mál, bæði gegn tannlapkiiinum og
röntgendeildinni.
„Hefði deildin sent mér réttar
myndir, mundi þetta aldrei hafa
komið fyrir,“ sagði tannlæknir-
inn. „Itöngtendeildin hlýtur ein
að verða að bera skaðabæturnar.“
„Hefði læknirinn aðeins gert
sér það ómak að líta upp í mann-
inn, hefði hann hlotið að geta séð,
að þessi mynd var ekki af
tönnum hans,“ hélt fulltrúi deild-
arinnar fram. „Yið játum, að okk-
ur hafa orðið mistök á, en þau
eru því aðeins saknæm, að tann-
læknirinn hefur sýnt vítavel't
athugunarleysi.“
— Væruð þér dómari, — hvern
mynduð þér þá telja bera ábyrgð-
ina ?
Dómarinn sagði: Röntgendeild-
in og tannlæknirinn greiði Miller
samtals 6 000 dollara. Enda þótt
hinir ákærðu aðilar starfi sjálf-
stætt, hvor á sínu sviði voru báð-
ir orsök í þessum klaufalegu mis-
tökum.
— O —
Þegar eigandi kjörbúðar einnar
stóð Louise Morley að verki, er
hún stakk kaffipakka í tösku sína,
þuldi hann upp fyrir henni vöru-
lista fyrir samtals 6.17 dollara, er
hún hefði hnupplað og stungið í
innkaupstöskuna. Hann hafði
lengi grunað þessa konu um óráð-
vendni, og áleit að sennilega væri
hún búin að stela miklu meiru
en þessu, eða samtals fyrir um 50
dollara. — Eigandinn hótaði kon-
unni að kalla á lögregluna, ef hún
vildi ekki skrifa undir viðurkenn-
ingu fyrir skuldinni og greiða
hana að fullu. Full ótta og blygð-
Gjörið svo vel að fletta á bls. 44.