Sunnudagsblaðið - 03.06.1956, Blaðsíða 14

270
4UNNUDAGSBLAÐIÐ
kaupmaðurinn. Þeir ræddu um kaupin um stund og
.ku. . loks saman um 10 000 rublur.
,,Guð veit, hvar hann hefur stolið honum,“ muldr-
aði 1 aupmaðurinn, þegar Werner var kominn út úr
búðinni . . . „En það kemur mér raunar ekkert við.
Hringurinn er að minnsta kosti 30 000 rublna virði.“
Iwan var fx-á sér numinn af ánægju yfir sölunni,
og keyptu þeir sér nú þegar ný föt, en fengu sér því
nxest að boróa.
Eftir aö þ r höfðu borðað gengu þeir til járn-
brautarstöðvarinnar til þess að kynna sér hvenær
næsta lést áetti að íara, og það var nákvæmlega
stundai'fjórðungur þar til hún átti að leggja af stað.
Þeir flýttu sér að kaupa farseðla, og Iwan og Pluto
fóru upp í lestina.
Werner, sem hafði hugsað með sjálfum sér að
senda Sonju símskeyti strax og hann kæmi til Irkutsk,
í'Iýtti sér yfir á símstööina, sem var beint á móti
járnbraútarstöðinni.
„Vertu nú ekki of lcngi,“ sagði Iwan um leið og
halm tók sér sæti í lestinni.
Woii.er skrifaði skeytið við skrifpult inni í sím-
stöðinni. Hann las fyrir símskeytamanninum :
„Kæra Sonja. Lifi í bezta gengi . . .“
En i sömu andrá . . . ?
Logreglustjórinn hafoi yfirgefið kofann, þar sem
þeir Werner og Iwan gistu, og hélt beint til Irkutusk,
en hvernig var hann kominn þangað ?
Eftir að hann hafði kvatt Sonju og hersliöfðingjan
heima hjá sér, hafði hann tekið hraðlest beina leið
ti] Irkuísk, þaðan hafði hann aftur haldið beina leið
til Ortisli, þar sem hann, haföi fengið staðfestingu á
bréfinu um flótta fanganna. Werner og Iwan voru
horfnir þaðan, og var álitið að þeir mundu hafa
drukknað á Baikalhafinu.
Þá hafði lögreglustjórinn orðið rólegri og hugðist
fara hægara yfir á heímleiðinni. Og þegar liann kom
aftur til Irkutsk frétti hann að lestin færi 'ekki fyrr
en iiæsta dag til Leningrad, og beið hann þá rólegur
eftir ær ns.
Lögregrusijórinn heimsótti þvi meðan hann stóð
við nokkra embættismenn í bænum, en gekk þvi
næst til hóteisíns þar sem hann gisti. Þennan morg-
un hafði hann vaknað i þeirri fullvissu, að Werner
væri drukknaður, varp öndinhi léttilega, og hugsaði
svo ekki meira um þetta má 1. Og nú var hann að
Jeggja af stað með lestinni. En fyrst fór hann til
símstöðvarinnar til þess að senda þaðan símskeyti.
Hann gekk inn í skevtaafgreiðsluna ásamt þjóni
sínum, og þar mætti augum hans óvænt sýn . . .
Þar sem Werner stóð. og las fyrir skevti sitt,
h< _ rði hann allt í einu þrumandi í'ödd er sagði:
„í nafni ríkisins, Knútur Werner, ex*uð þér hand-
tekinn !“
Werner leit snöggt við, og honum var þegar Ijóst
hvað gei’st hafði — all.t var tapað — frami fyrir
honum stóð sjálfur lögreglustjórinn.
Nei, ef til vill var ekki allt tapað. Engu vópni
var beint að honum, en skyndilega glampaði á byssu
í hönd Werners.
„Ilendurnar upp !“ hi'ópaði hann, og allir í sim-
skeytaafgx'eiðslunni höi'fuðu aftur á bak upp að
veggnum, og stóðu frami fyrir honurn með uppréttar
hendur. Augu lögreglustjórans glóðu af heift.
Afgi'eiðslumaðurinn á stöðinni kom í Ijós. Ilann
ætlaði að hlaupa út og kalla á hjálp.
„Standið kvrrir,“ skipaði Wemer, og maðurinn
nam staðar. Werner var það Ijóst, að ef nokkur
kæmist undan, var úti um hann, og liann veitti
nákvæma athyglj hverri minnstu hreyfingu.
Hönd Wernex's scm hélt á byssunni titraði •ofurlítið
af óstyrk og þreytu. En allir stóðu grafkyrrir. Werner
stóð einnig kyrr og hlustaði, hlustaði og beið. Ilvers
beið hann ? Ilanij ætlaöi sér hglzt aí öllu að komast
með lestinni, og hún var á förum á hverju augna-
bliki.
Skyndilega kvað eimlestarflautan við, og lcstin
mjakaðist af stað. Wei'ner liafði þolrað sér hægt, 411
dyranna, og í söiiiu andrá og cimlestarflautan kvað
við, skall hurðin á hæla honurn og hann hljóp yíir
götuna og upp á brautarpallinn.
„Lestin er lögð of stað,“ var hrópað t,il hans.
En Werner anzaði þyí engu. Hann hjjóp eins og
lífið ætti aö leysa eftir lestinni, sem ennþá yar ekki
komin á hájfa íe.rð. Hann náði síðasta vagninum,
stökk á hann og hékk utan á honum og Jiéll sér með
annarri bcndi, unz hann gat vegið sig upp og náð
fótfeslu. Hann hafði ná,ð lestinni, sem nú ók á fullri
ferð áleiöis til Rússlands.
Stundar korn eftir að Werner var horfin út úr
sírristöðinni stóðu allir kyrrir, með uppréttar hendur,
cn smáin sainan létu menn hendurnar sígá.
„Á eftir honum“ þrunulði lögreglustjórinn, og
alJir þutu út. Sjálfur var hann kyrr á símstöðinni og
seudi skcyti með lýsingu á Wernér á allár viðkomu-
siöðvar lestai'innar. Síðan flýtti harin sér út á jám-
brautarstöðina, til þess að fullvissa sig um að lestin
væri farin, en sá hana aðeins sem lítið svart strik í
órafjarlægð. Fullur bræði yfir því að hafa orðið of
seinn að ná lestinni, þaut hann inn í skrifstofu járn-
braut.arstöðvari nnar.
„Auka-lest,“ þrumaði hann. „Aukalest þegar í
stað.“
„Það er ckki hægt.“
„Þér verðið,“ skipaði hann. „Nafn mitt er Andrew
Stanowitz lögreglustjóri,
Stöðvarstjórinn hneygði sig auðmjúklega. Nafn
þessa volduga lögrcglustjóra hefði nægt til þess að